"Ἀνάσταση· ἄγγελμα καί παράγγελμα" 

 

 Γλυκόηχο καί καλοδεχούμενο ἀντηχεῖ αὐτήν τήν περίοδο τό Χριστός Ἀνέστη! Αὐτήν  τήν θριαμβευτική ἰαχή εὐφρόσυνα ἐπαναλαμβάνουν οἱ καρδιές καί τά χείλη τῶν πιστῶν ἀπό τήν νύχτα τῆς Ἀναστάσεως μέχρι τήν ἁγία Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου. Δέν εἶναι ἁπλῶς ἡ διακήρυξη τῆς πίστεώς μας. Εἶναι συγχρόνως καί ἡ ὑπενθύμιση καί παιδαγωγία πού προσφέρει ἡ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας σέ μᾶς κι ἐμεῖς οἱ ἴδιοι στόν ἑαυτό μας καί στούς ἀδελφούς. Μία ὑπόμνηση ὅτι κάτι ἀπαιτεῖ ἀπό ἐμᾶς ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας, κάτι μᾶς ἀναθέτει.
 Τό ἄγγελμα τῆς Ἀναστάσεως ἀπό τήν πρώτη στιγμή συνδέεται μέ τό παράγγελμα τῆς ἀναγγελίας της καί σέ ἄλλους. Ἔτσι τό πρόσφερε ὁ "ἀστράπτων ἄγγελος" στίς μυροφόρες (Μθ 28,6-7). Καί ὁ Κύριος, ἀφοῦ διαβεβαίωσε τήν Μαρία Μαγδαληνή γιά τήν ἀναστημένη παρουσία του, τῆς ἀνέθεσε τήν διακονία· "πορεύου δέ πρός τούς ἀδελφούς μου καί εἰπέ αὐτοῖς..." (Ἰω 20,17). Τό ἴδιο ἀπαιτεῖ κι ἀπό τόν κάθε πιστό ὁ Ἰησοῦς Χριστός.
 Λίγοι βέβαια εἶναι ἐκεῖνοι πρός τούς ὁποίους ἀπευθύνεται τό κάλεσμα "πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη..." καί στῶν ὁποίων τήν καρδιά καί τούς ὤμους ἀποθέτει ὁ Κύριος καί ἡ Ἐκκλησία του τήν εὐθύνη γιά τόν εὐαγγελισμό καί τήν σωτηρία τοῦ κόσμου. Ἀλλά δέν ἀπαλλάσσονται ἀπό τήν εὐθύνη τῆς ἱεραποστολῆς καί ὅλοι οἱ ἄλλοι χριστιανοί. Αὐτοί δέν χρειάζεται νά πορευθοῦν σέ ἄλλους τόπους. Θά μηνύσουν τήν Ἀνάσταση γύρω τους, στό σπίτι τους, στή γειτονιά, στό περιβάλλον τους, μέ τούς καινούργιους τρόπους τῆς ἀναστημένης ζωῆς τους.
 Ὁ κάθε πιστός, πού ἔνιωσε ν᾿ ἀγγίζει τήν ψυχή του ἡ Ἀνάσταση καί νά τοῦ ἀλλοιώνει τήν ὕπαρξη μέ τήν προσωπική του μετάνοια -αὐτό εἶναι ἀπαραίτητη προϋπόθεση-, φέρει ἐπάνω του ἀνεξάλειπτη τήν σφραγίδα τῆς Ἀναστάσεως, πού δίνει ἄλλη διάσταση στήν καθημερινή ζωή του. Ἡ δουλειά του, ἡ ἀναστροφή του μέ τούς ἄλλους, ἡ σκέψη καί οἱ ἐπιθυμίες του παίρνουν μιά ἄλλη χροιά, διότι αὐθόρμητα καί ἑκούσια ἔχει θέσει τόν ἑαυτό του στήν διακονία τῆς ἀγάπης. Δέν δηλητηριάζει τήν καρδιά του μέ τό μῖσος, δέν τήν βρωμίζει μέ τήν πονηριά. Δέν βαρυγκωμᾶ στίς θλίψεις οὔτε ἐπαναστατεῖ γιά τίς ἀδικίες. Ἀγωνίζεται ὅμως, σεμνά ἀλλά δυναμικά, γιά νά ἐπικρατήσει τό δίκαιο καί δίνει τήν ζωή του γιά τήν ἀνακούφιση τῶν δυστυχισμένων. Ἀνέχεται. Ὑπομένει. Συμπαθεῖ. Συγχωρεῖ. Ἀγαπᾶ. Ἐλπίζει. Πιστεύει. Τί ἄλλο, στ᾿ ἀλήθεια, χρειάζεται περισσότερο ἡ ἐποχή μας, παρά τόν συνειδητό χριστιανό, πού μέ τήν ἀναστημένη ζωή του καταθέτει δυναμική τήν μαρτυρία του ὅτι ὄντως Χριστός Ἀνέστη;

Στέργιος Ν. Σάκκος