ΠΑΤΕΡΙΚΑ

ΜΑΘΕ ΝΑ ΑΓΩΝΙΖΕΣΑΙ

 Ὁ διάβολος φέρνει πρῶτα στό νοῦ μας τό λογισμό: «Κάνε αὐτό ἤ ἐκεῖνο». Μ᾿ αὐτόν τόν τρόπο ἐπιτέθηκε στόν Κύριο καί Θεό μας: «Πές νά γίνουν οἱ πέτρες αὐτές ψωμί» (βλ. Μθ 4,3· Λκ 4,3). Αὐτό εἶναι ἀνεξάρτητο ἀπό τή θέλησή μας καί ὀνομάζεται «προσβολή».
 Ἡ ἀποδοχή τοῦ λογισμοῦ πού μᾶς ὑποβάλλει ὁ ἐχθρός, ἡ κατά κάποιον τρόπο μελέτη του καί ἡ ἡδονική συνομιλία μαζί του, ἡ ὁποία ἐξαρτᾶται ἀπό τή δική μας προαίρεση, ὀνομάζεται «συνδυασμός».
 Ἡ ἐξοικείωση πού ἀκολουθεῖ μέ τό λογισμό, ἡ συνεχής μελέτη κι ἐνασχόληση μ᾿ αὐτόν ὀνομάζεται «πάθος».
 Ἡ ἀντίσταση στό λογισμό, πού θά ὁδηγήσει στήν ἐξουδετέρωση τοῦ πάθους ἤ στήν τελική συγκατάθεση, ὀνομάζεται «πάλη».
  Ὁ βίαιος καί ἀκούσιος ἁρπαγμός τῆς καρδιᾶς, πού τυραννεῖται ἀπό μακρόχρονη συνήθεια, ὀνομάζεται «αἰχμαλωσία».
 Ἡ συγκατάνευση στόν ἐμπαθῆ λογισμό ὀνομάζεται «συγκατάθεσις».
 Ἡ πράξη πού ὑπαγορεύεται ἀπό τόν ἐμπαθῆ λογισμό, μετά τή συγκατάθεσή μας, ὀνομάζεται «ἐνέργεια».
  Ἐκεῖνος πού ἀπό τήν ἀρχή κρατᾶ μακριά του τούς ἐμπαθεῖς λογισμούς ἤ ἀποκρούει σθεναρά καί αὐστηρά τό πρῶτο, τήν προσβολή, ἀπαλλάσσεται μέ αὐτή τή μία κίνηση ἀπό ὅλα τά ὑπόλοιπα..

Εφραίμ Φιλοθεΐτης: Η κατάκριση είναι εγωϊσμός

Να αγαπάτε ο ένας τον άλλο και να μην πικραίνεσθε λόγω εγωισμού. Η ταπείνωση είναι ασφαλής οδηγός «δεν αφήνει αυτόν που την έχει να προσκρούσει σε υφάλους απροσεξίας και να συντριβεί» αλλά ως οδηγός φωτεινός οδηγεί άπταιστα επί του ασφαλούς.


Ο εγωισμός είναι το κάκιστο των κακών «αυτός μας δημιουργεί όλα τα σφάλματα, με τους ανυπότακτους λογισμούς. Φοβηθείτε τον και προσπαθείτε να απαλλαγείτε απ' αυτόν, καθώς όσο μένει μέσα μας αχτύπητος, τόσο θα μας πληγώνει με ανάλογους πόνους».

«Παρακαλώ μην κατακρίνετε ο ένας τον άλλο, διότι είναι πέρα για πέρα εγωισμός» ας δικαιολογεί ο αδελφός του αδελφού το σφάλμα, κι αυτό είναι μαρτυρία ταπεινώσεως και αγάπης. Αυτός ο αδελφός που το κάνει αυτό θα βρει πολλή τη χάρη του Θεού «εκείνος όμως που κρίνει και σκανδαλίζει τον πλησίον του, πρέπει να γνωρίζει ότι όχι χάρη δε θα βρει, αλλά και αν κάτι έχει θα το χάσει, για να μάθει το μάθημα της ταπείνωσης διά του παθήματος».

Φοβηθείτε περισσότερο την εσωτερική κατάκριση, αυτή που γίνεται με τους λογισμούς κι αυτό, γιατί δεν έρχεται στο φως με τον προφορικό λόγο, που ενδέχεται να διορθωθεί απ' αυτόν που την ακούει. Προσέξτε, λέω, την ένδοθεν κατάκριση, που ανεπαίσθητα μας ενοχοποιεί θανάσιμα και μας στερεί τη ζωή της θείας χάριτος και μας προσφέρει ως ποτό πικρότατο, την ψυχική νέκρωση.

Πόσα και πόσα δε μας λένε το ιερό Ευαγγέλιο και οι Πατέρες περί κατακρίσεως. Καλύτερα να πέσει από ψηλά, παρά από τη γλώσσα.

Εύχομαι η αγάπη και η ακατακρισία να βασιλεύουν σε όλες τις εκδηλώσεις μεταξύ σας, ώστε το Άγιο Πνεύμα να αναπαύεται στις ψυχές σας.

(από τις «Πατρικές Νουθεσίες» του Γέροντος Εφραίμ, Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Φιλοθέου)

H ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ

Αποσπάσματα από το βιβλίο «Πάθη και Αρετές», του γέροντος Παϊσίου του αγιορείτου

Η υπερηφάνεια είναι η μεγαλύτερη πνευματική αρρώστια. Σαν την βδέλλα που, αν κολλήσει επάνω σου, σου ρουφάει το αίμα, έτσι και η υπερηφάνεια ρουφάει όλο το εσωτερικό του ανθρώπου. Φέρνει και πνευματική ασφυξία, γιατί καταναλώνει όλο το πνευματικό οξυγόνο της ψυχής. Κοίταξε να πετάξεις τον εαυτό σου, γιατί αν δεν πετάξεις τον εαυτό σου, θα σε πετάξει ο εαυτός σου. Αν πετάξεις τον εαυτό σου, μετά θα πετάς. Τι τον κρατάς τον εαυτό σου για τον εαυτό σου; Το κομμάτι της αγάπης που κρατάς για τον εαυτό σου, το αφαιρείς από την ολοκληρωτική αγάπη που πρέπει να έχεις για τους άλλους.

Αν γνωρίσεις τον εαυτό σου, θα δεις ότι δεν έχεις τίποτα δικό σου και τίποτε δεν μπορείς να κάνεις χωρίς τη βοήθεια του Θεού. Αν λοιπόν καταλάβεις πως ότι καλό κάνεις είναι από τον Θεό και όσες χαζομάρες κάνεις είναι δικές σου, τότε θα πάψεις να έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου και θα απαλλαγείς από την αυτοπεποίθηση.

Λίγο αν μας εγκαταλείψει η Χάρις του Θεού, τίποτε δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε. Είναι απλά τα πράγματα. Έχει, ας υποθέσουμε, κάποιος μερικές ικανότητες και υπερηφανεύεται γι’ αυτές. Πρέπει να σκεφθεί: Που τις βρήκε; Του τις έδωσε ο Θεός. Αυτός τι έκανε; Τίποτε. Δίνει λ.χ. ο Θεός σε κάποιον λίγο παραπάνω μυαλό και μπορεί να έχει μια μεγάλη επιχείρηση και να ζει άνετα. Να υπερηφανευτεί ότι τα καταφέρνει; Λίγο να τον εγκαταλείψει ο Θεός, μπορεί να χρεοκοπήσει και να πάει φυλακή.

Όταν κάποιος κάνει κάτι ταπεινά και με αγάπη και δεν βρει αναγνώριση, μπορεί να του έρθει και ένα παράπονο. Αυτό είναι ανθρώπινο -όχι φυσικά ότι και αυτό είναι σωστό, αλλά τότε έχει κανείς κάποια ελαφρυντικά. Όταν όμως απαιτεί την αναγνώριση, αυτό είναι βαρύ∙ έχει μέσα εγωισμό και ανθρωπαρέσκεια. Όσο μπορείς, να κινείσαι ταπεινά. Ότι κάνεις να το κάνεις με φιλότιμο, για τον Χριστό και όχι από κενοδοξία για να ακούσεις το «μπράβο» από τους ανθρώπους. Όταν ο άνθρωπος δε δέχεται τα «μπράβο» από τους ανθρώπους και εργάζεται μόνο για τον Θεό, τότε ανταμείβεται από τον Θεό και σ’ αυτήν τη ζωή με την άφθονη Χάρη Του και στην άλλη με τα αγαθά του Παραδείσου.

Σε κάθε σου ενέργεια, ακόμη και στην παραμικρή σου κίνηση, κέντρο να είναι ο Θεός. Στρέψε όλο τον εαυτό σου προς τον Θεό. Αν αγαπήσεις τον Θεό, ο νους σου θα είναι συνέχεια στο πως να ευχαριστήσεις τον Θεό, και όχι στο πως να αρέσεις στους ανθρώπους.

Δυστυχώς, πολλές φορές οι πνευματικοί άνθρωποι θέλουν την αρετή, αλλά θέλουν και κάτι που να τρέφει την υπερηφάνεια τους, δηλαδή αναγνώριση, πρωτεία κ.τ.λ., κι έτσι μένουν με ένα κενό στην ψυχή τους, το κενό της κενοδοξίας∙ δεν υπάρχει το πλήρωμα, το φτερούγισμα της καρδιάς. Και όσο μεγαλώνει η κενοδοξία τους, τόσο μεγαλώνει και το κενό μέσα τους και τόσο περισσότερο υποφέρουν.

Μόνο με τα αντίθετα των κοσμικών επιδιώξεων θα μπορέσεις να κινηθείς στον πνευματικό χώρο. Στοργή θέλεις; Να χαίρεσαι, όταν δε σου δίνουν σημασία. Ζητάς θρόνο; Κάθισε τον εαυτό σου στο σκαμνί. Ζητάς επαίνους; Αγάπησε την περιφρόνηση, για να νιώσεις την αγάπη του Περιφρονημένου Ιησού. Ζητάς δόξα; Ζήτα την αδοξία, για να νιώσεις την δόξα του Θεού. Και όταν νιώσεις την δόξα του Θεού, θα νιώθεις τον εαυτό σου ευτυχισμένο και θα έχεις μέσα σου την μεγαλύτερη χαρά απ’ όλες τις χαρές του κόσμου.

ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ...

ΑΓΙΟΙ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΕΙΩΝ

Παρακάτω παραθέτω ἕναν πίνακα, μὲ ὀνόματα Ἁγίων ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ θεωρηθοῦν Ἅγιοι Προστάτες – Θεραπευτές. Στὴν συνέχεια τοῦ πίνακα θὰ γράψω πιὸ ἀναλυτικὰ γι’ αὐτοὺς τοὺς Ἁγίους.

1. Ἀνίατες Ἀσθένειες: Ἅγιοι Ἀνάργυροι, Ὁσία Εἰρήνη Χρυσοβαλάντου, Ἅγιος Ἐφραίμ, Ὅσιος Ἰωάννης ὁ Ρῶσος, Ἅγιος Νεκτάριος, Ἅγιος Παντελεήμων, Ὅσιος Σαμψῶν.
2. Ἀρθριτικὰ – Ρευματισμοί: Ἁγία Βαρβάρα, Ἅγιος Γεώργιος, Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος, Ἅγιοι Ἀνάργυροι, Κοσμᾶς καὶ Δαμιανός.
3. Γονιμότητα: Ἁγία Ἄννα, Ἁγία Δόμνα, Ὁσία Εἰρήνη Χρυσοβαλάντου, Ἅγιος Εὐθύμιος, Ἁγία Μαρίνα, Ἅγιος Νεκτάριος, Ὅσιος Ρωμανός.
4. Γυναικολογικὰ Προβλήματα: Ὁσία Εἰρήνη Χρυσοβαλάντου, Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος, Ἁγία Λουκία, Ἁγία Μαρίνα, Ἁγία Βερονίκη ἡ αἱμορροοῦσα.
5. Δερματικά: Ἁγία Βαρβάρα, Ἁγία Θέκλα, Ἁγία Μαῦρα, Ἀρχάγγελοι Μιχαὴλ καὶ Γαβριήλ, Ἅγιος Σπυρίδων, Ἅγιος Συμεών, Ἅγιος Τιμόθεος.
6. Δηλητηριάσεις: Ἁγία Ἀναστασία, Ἅγιος Δονάτος ὁ Ἐπίσκοπος.
7. Ἐγκυμοσύνη: Ἁγία Μαρίνα, Ἁγία Βαρβάρα, Ἅγιοι Σαράντα, Ὅσιος Στυλιανός, Ἅγιος Συμεών, Ἅγιος Τρύφων.
8. Ἐγχειρήσεις – Ἀκρωτηριασμός: Ἅγιος Γεώργιος, Ἅγιος Δημήτριος, Ἁγία Λουκία, Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος.
9. Ἐνίσχυση – Προστασία: Ἅγιος Βασίλειος, Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Νηστευτής, Ἅγιοι Κωνσταντῖνος καὶ Ἑλένη, Ὁσία Μαρκέλλα, Ὁσία Ματρώνα, Ἀρχάγγελοι Μιχαὴλ καὶ Γαβριήλ, Μύρων ὁ Θαυματουργός.
10. Ἐπιδημίες: Ὅσιος Ἀλέξιος, Ἅγιος Βησσαρίων (πανούκλα), Ἅγιος Δημήτριος, Ἅγιος Ρηγίνος (ἐλονοσία), Ἅγιος Σπυρίδων (χολέρα), Ἅγιος Χαράλαμπος (πανούκλα).
11. Ἐπιληψία: Ἅγιος Ἐλευθέριος, Ἁγία Μαρίνα, Ἅγιος Ρηγίνος.
12. Καρδιολογικά: Ἅγιος Ἐλευθέριος, Ἅγιος Ἰγνάτιος.
13. Καρκίνος: Ἁγία Ἀγάθη (μαστός), Ἅγιοι Ἀνάργυροι, Ἅγιος Ἐφραίμ, Ἅγιος Πατάπιος, Ἅγιοι Ραφαὴλ Νικόλαος καὶ Εἰρήνη, Ἅγιος Σάββας.
14. Κήλη: Ἅγιος Ἀρτέμιος
15. Λοιμώδη Νοσήματα: Ἁγία Βαρβάρα (εὐλογιά), Ἅγιος Βησσαρίων (πανούκλα), Ὅσιος Δαβίδ, Ἅγιος Δονάτος ὁ Ἐπίσκοπος, Προφήτης Ἐλισαῖος (λύσσα), Ὅσιος Ζωτικὸς (λέπρα), Προφήτης Ἠλίας (λέπρα), Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος (ἐλονοσία), Ἅγιος Ρηγίνος (ἐλονοσία), Ἅγιος Σπυρίδων (χολέρα).
16. Ὀφθαλμολογικά: Ἅγιος Ἀνανίας, Ἅγιος Ἀρτέμιος, Ἁγία Λουκία, Ἁγία Παρασκευή, Ἅγιος Παντελεήμων, Ἅγιος Σπυρίδων, Ἁγία Φωτεινή, Ἅγιος Ἄνθιμος ὁ νέος, Ἅγιος Φιλήμωνας ὁ μουσικός.
17. Παιδιατρικά: Ἅγιος Αἰμιλιανὸς (προβλήματα ὁμιλίας), Ἅγιος Ἀκίνδυνος (γενικοὶ κίνδυνοι), Προφήτης Ἄμως (ἀσθενικὰ παιδιά), Ἅγιος Γεώργιος, Ὅσιος Εὐστράτιος, Ἅγιος Θεόδωρος ὁ στρατηλάτης, Ἅγιος Κήρυκος (κρανιοεγκεφαλικὲς κακώσεις), Ἁγία Μαρίνα (γιὰ ἀσθενικὰ παιδιά, καὶ ἐξανθήματα), Ἅγιοι Ραφαὴλ Νικόλαος καὶ Εἰρήνη (σοβαρὲς νόσοι).
18. Προστασία σὲ ταξίδια: Ὅσιος Εὐστράτιος (ὁδοιπόρους), Ἅγιος Νικόλαος (ναυτικούς), Ἅγιος Χριστόφορος (ὁδηγούς).
19. Στοματικὲς παθήσεις: Ἅγιος Ἀντίπας.
20. Σωματικὲς Ἀναπηρίες: Ἅγιος Ἐφραίμ, Ὅσιος Ἰωάννης ὁ Ρῶσος, Ἅγιος Παντελεήμων, Ἅγιος Σπυρίδων, Ἅγιος Χριστόφορος.
21. Τοκετός: Ἁγία Δόμνα, Ἅγιος Ἐλευθέριος, Ἅγιος Τρύφων, Ἅγιος Φανούριος.
22. Ψυχοπαθολογικά: Ἅγιος Ἀντώνιος, Ἅγιος Ἀθανάσιος, Ἅγιος Ἀρτέμιος, Ἅγιος Γεράσιμος, Ἁγία Θέκλα, Ὅσιος Θεόδουλος ὁ σαλός, Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης, Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, Ἅγιοι Κυπριανὸς καὶ Ἰουστίνα, Ὅσιος Ἀναστάσιος ὁ Ναυπλιώτης.
23. Ὠτορινολαρυγγολογικά: Ἅγιος Βλάσσιος (λαιμό), Ἅγιος Ἰάκωβος (κώφωση), Ἅγιοι Ἀνάργυροι Κύρος καὶ Ἰωάννης (λαιμό), Ἅγιος Σπυρίδων (αὐτιά), Ἅγιος Ἀββακοὺμ (αὐτιά), Ζαχαρίας (κωφαλαλία).

          Αγία Κυράννα η Νεομάρτυς

Εορτάζει στις 8 Ιανουαρίου

                                      

Kυράννα παθών, και βασάνων κυρία, Φανείσ’ απήλθε προς Kύριον Kυρίων.

Βιογραφία Η Αγία νεομάρτυς Κυράννα γεννήθηκε στο χωριό Αβυσσώκα ή Βυρσόκα, στη σημερινή Όσσα της Θεσσαλονίκης, από γονείς ευσεβείς και φιλόθεους. Στο Μαρτύριό της αναφέρεται ότι ήταν εξαιρετικά όμορφη. Αυτή η εξωτερική ομορφιά της Κυράννας, που δεν ήταν τίποτε άλλο από το αντικατόπτρισμα της εσωτερικής της ωραιότητας, αποτέλεσε και την αφορμή να οδηγηθεί στο μαρτύριο, καθώς κάποιος γενίτσαρος, εισπράκτορας των φόρων στο χωριό της Κυράννας, που την ερωτεύθηκε, προσπάθησε επανειλημμένα με κολακείες και δώρα να την ελκύσει και να την πείσει να αλλαξοπιστήσει, για να τη νυμφευθεί. Επειδή όμως η Κυράννα δεν αποδεχόταν τις κολακείες, ούτε πολύ περισσότερο τα δώρα του Τούρκου, αυτός νομίζοντας πως θα την κάμψει με τον φόβο άρχισε να την απειλεί ότι θα την βασανίσει σκληρά και τέλος θα την θανατώσει, αν δεν υποχωρήσει και δεν αρνηθεί την πίστη της. Αλλά ούτε αυτά τα μέσα έφεραν το ποθητό αποτέλεσμα για το γενίτσαρο. Τότε την οδήγησε βίαια στον κριτή της Θεσσαλονίκης και ψευδομαρτύρησε εναντίον της, ότι του είχε δηλώσει ότι θα αλλαξοπιστήσει για να τη νυμφευθεί, αλλά τελικά δεν τήρησε την υπόσχεσή της. Η Αγία Κυράννα με πνευματική ανδρεία ομολόγησε την πίστη της στον Χριστό. Έτσι οι Τούρκοι την οδήγησαν στη φυλακή. Ο γενίτσαρος, που την οδήγησε στον κριτή, ζήτησε και έλαβε την άδεια του Αλή Εφέντη, μπέη του κάστρου της Θεσσαλονίκης, να επισκέπτεται την Αγία στη φυλακή, όπου με κολακείες αλλά και βασανιστήρια προσπαθούσε να την μεταπείσει. Όταν έφευγε αυτός, συνέχιζε τα βασανιστήρια ο δεσμοφύλακας, τον οποίο έλεγχαν για την σκληρότητά του τόσο οι υπόλοιποι φυλακισμένοι, όσο και κάποιος άλλος φύλακας Χριστιανός. Κάποια φορά ο γενίτσαρος επισκέφθηκε και πάλι την Αγία στη φυλακή και την βασάνισε μέχρι θανάτου. Ο Χριστιανός φύλακας επέπληξε τότε δριμύτατα το δεσμοφύλακα και τον απείλησε ότι θα τον καταγγείλει στο πασά, επειδή επέτρεπε να εισέρχονται στη φυλακή παράνομα άνθρωποι ξένοι και να βασανίζουν τους φυλακισμένους. Έτσι, όταν μετά από λίγο ο γενίτσαρος ξαναήλθε στη φυλακή, φοβούμενος ο δεσμοφύλακας δεν του επέτρεψε την είσοδο. Αυτός τότε τον κατήγγειλε στον Αλή Εφέντη, ο οποίος τον κάλεσε και τον επέπληξε, γιατί παράκουσε τις διαταγές του. Ύστερα από αυτό το γεγονός, ο δεσμοφύλακας επέστρεψε οργισμένος στη φυλακή και ξέσπασε πάνω στην Κυράννα, την οποία κρέμασε και άρχισε να χτυπά αλύπητα. Μπροστά σε αυτό το θέμα όλοι οι φυλακισμένοι, ακόμη και οι Μωαμεθανοί, άρχισαν να διαμαρτύρονται και να καταφέρονται εναντίον του δεσμοφύλακος, ο οποίος άφησε την Αγία κρεμασμένη κι έφυγε. Ήταν 28 Φεβρουαρίου του 1751 μ.Χ. Κατά τις πρώτες πρωϊνές ώρες ένα θείο φως κάλυψε ξαφνικά το σώμα της Αίας Κυράννας, η οποία άφηνε την τελευταία της πνοή, και ύστερα εξαπλώθηκε σε όλη την φυλακή. Μπροστά σε αυτό το θαύμα οι Χριστιανοί ευχαριστούσαν τον Κύριο, ενώ οι Μωαμεθανοί ενόμιζαν ότι ήταν φωτιά και τρομοκρατήθηκαν. Ο Χριστιανός φύλακας, ο οποίος πήγε να κατεβάσει την κρεμασμένη Αγία, τη βρήκε νεκρή. Στο μεταξύ το φως είχε υποχωρήσει, αλλά παρέμενε σε όλο το χώρο μια άρρητη ευωδία. Ο φύλακας τότε, περιποιήθηκε το ιερό λείψανο της Μάρτυρος, το οποίο την επόμενη μέρα παρέλαβαν οι Χριστιανοί και το ενταφίασαν έξω από τη Θεσσαλονίκη. Στο Συναξάρι της Νεομάρτυρος αναφέρεται ότι το σκήνωμα της Αγίας ενταφιάσθηκε «ἔξω τῆς πόλεως, ἐκεῖ ὅπου ἐνταφιάζονται καὶ τῶν λοιπῶν Χριστιανῶν τὰ λείψανα», δηλαδή στο Κοιμητήριο της Αγίας Παρασκευής. Ασματική ακολουθία της συνέγραψε ο Χριστόφορος Προδρομίτης. Ως ημέρα της μνήμης της Νεομάρτυρος αναφέρεται σε Λαυρεωτικό Κώδικα η 1η Ιανουαρίου. Στην Όσσα όμως, η Αγία Κυράννα εορτάζεται στις 8 Ιανουαρίου. Αιτία αυτής της εορτολογικής μετατοπίσεως ίσως είναι το ότι ο εορτασμός της κατά τις 28 Φεβρουαρίου συχνά συνέπιπτε με την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, περίοδο χαρμολύπης, ενώ στις 8 Ιανουαρίου επιπλέον οι κάτοικοι της Όσσας ήταν όλοι συγκεντρωμένοι στο χωριό τους εξαιτίας των εορτών των Χριστουγέννων. Η μνήμη της Αγίας τιμάται πανηγυρικά και από τους Οσσαίους της Θεσσαλονίκης και στο ναό της Αχειροποιήτου κατά τη Κυριακή μετά τις 8 Ιανουαρίου. Στο χωριό Όσσα, βρίσκεται ο Ιερός Ναός της Μεγαλομάρτυρος Αγίας Κυράννας, που είναι και πολιούχος της κοινότητας, αφιερωμένος στη μνήμη της νεομάρτυρος Κυράννας. Ο ναός κτίστηκε το 1840 μ.Χ., όπως αναφέρει ο Αστέριος Θηλυκός ή το 1868 μ.Χ. σύμφωνα με επιγραφή κτίσεως. Σε αυτόν φυλάσσεται η θαυματουργή εικόνα της Αγίας Κυράννας, φιλοτεχνημένη γύρω στο 1870, από τον Χριστόδουλο Ιωάννου Ζωγράφο από την Σιάτιστα.

Ἀπολυτίκιον Ήχος πλ. α'. Τον συνάναρχον Λόγον. Χαίρε Όσσης ο γόνος και θείον βλάστημα, Παρθενομάρτυς Κυράννα Νύμφη Χριστού του Θεού, η αθλήσασα στερρώς υστέροις έτεσι, και καθελούσα τον εχθρόν, καρτερία σταθε­ρά. Και νυν απαύστως δυσώπει, υπέρ των πίστει τιμώντων, την μακαρίαν σου άθλησιν.

Ιωάννης ο Πρόδρομος

Ο Αγ. Ιωάννης ο Πρόδρομος γεννήθηκε από τον ιερέα Ζαχαρία και την Ελισάβετ. Μέχρι τα 30 του χρόνια έζησε ζωή ασκητική στην έρημο, η οποία ήταν αφιερωμένη στην προσευχή και την πνευματική ολοκλήρωση. Τα ρούχα του ήταν από τρίχες καμήλας και στην μέση του φορούσε δερμάτινη ζώνη, ενώ την τροφή του αποτελούσαν βλαστάρια χόρτων και άγριο μέλι.

Με την άσκηση και την αρετή απέκτησε όλα τα προσόντα του επιβλητικού και διαπρυσίου κήρυκα του Θείου λόγου. Καυτηρίαζε τη φαρισαϊκή, αλαζονική έπαρση και την ψυχική σκληρότητα. Η διδασκαλία του, που συνοψίζεται στη γνωστή φράση μετανοείτε, ήγγικε γαρ η βασιλεία των Ουρανών, ήταν ουσιαστικά η προετοιμασία της έλευσης του Ιησού Χριστού. Αξιώθηκε μάλιστα να βαπτίσει το Χριστό, τον Υιό του Θεού.

Ο Ιωάννης έλεγχε με δριμύτητα τον τοπικό άρχοντα της Ιουδαίας για την ανήθικη σχέση του με την γυναίκα του αδελφού του με αποτέλεσμα να συλληφθεί και να αποκεφαλιστεί. Το άγιο σώμα του ενταφιάστηκε με τιμές από τους μαθητές του και συγκαταλέχθηκε στην χορεία των μεγάλων Αγίων της Εκκλησίας μας.

Οι γιορτές του Αγ. Ιωάννου του Προδρόμου είναι οι εξής :

1.    Σύλληψις του Τιμίου Προδρόμου – 23 Σεπτεμβρίου

2.    Σύναξις του Τιμίου Προδρόμου – 7 Ιανουαρίου

3.    Α΄ και Β΄ εύρεσις της τιμίας κεφαλής του Προδρόμου – 24 Φεβρουαρίου

4.    Γ΄ σχέσις Τιμίας κεφαλής του Προδρόμου – 25 Μαΐου

5.    Το Γενέσιον του Τιμίου Προδρόμου – 24 Ιουνίου

6.    Αποτομή της τιμίας κεφαλής του Προδρόμου – 29 Αυγούστου

Απολυτίκιον. Ήχος β΄

Μνήμη δικαίου μετ΄ εγκωμίων, σοί δε αρκέσει η μαρτυρία του Κυρίου, Πρόδρομε, ανεδείχθης γαρ όντως και προφητών σεβασμιώτερος, ότι και εν ρείθροις βαπτίσαι κατηξιώθεις τον κηρυττόμενον. Όθεν της αληθείας υπεραθλήσας, χαίρων ευηγγελίσω και τοις εν άδη Θεόν φανερωθέντα εν σαρκί, τον αίροντα την αμαρτίαν του κόσμου, και παρέχοντα ημίν το μέγα έλεος.

Κοντάκιον. Ήχος πλ. α΄.

Η του Προδρόμου ένδοξος αποτομή, οικονομία γέγονε τις θεϊκή, ίνα και τοις εν άδη, του Σωτήρος κηρύξη την έλευσιν, Θρηνείτω ούν Ηρωδιάς, άνομον φόνον αιτήσασα, ού νόμον γάρ τον του Θεού, ού ζώντα αιώνα ηγάπησεν, αλλ΄ επίπλαστον πρόσκαιρον.

Πολλά ἤ αἰώνια;

 

«Χρόνια πολλά», μιά εὐχή πού πλη­θωρικά ἀκούγεται στήν ἀρχή τοῦ νέου ἔτους –καί ὄχι μόνο- σέ ὅλα τά πλάτη καί μήκη τῆς γῆς. Διατυπωμένη προφορικά σέ ποιητικό ἤ πε­ζό λόγο ἤ γραπτά μέ ἁπλά ἤ καλλιγραφικά γράμ­ματα, σέ μιά κόλλα χαρτί ἤ σέ κάρτες ἐντυ­πωσιακές, σέ διάφορα ἔντυπα ἤ σέ ἠ­λεκτρονική μορφή, προβάλλει μέ­σα ἀπό τίς δύο λέ­ξεις της τόν κοινό παν­α­θρώπινο πό­θο, τήν δίψα μας γιά ζωή. Καθώς δια­χέ­ον­ται ἀ­κόμη γύρω μας οἱ ἀ­πόηχοι τῆς ἑορ­τα­στικῆς ἀτμό­σφαιρας ταιριάζει νά ἀπο­τολμή­σου­με ἕναν σχολιασμό στό νό­ημα τῆς εὐ­χῆς.
 Καί πρῶτα-πρῶτα, τί σημαίνει αὐτό τό «χρό­νια πολλά»; Πόσα εἶναι τά πολλά χρόνια πού εὐχό­μαστε; Δέν χορταί­νου­με οὔτε μέ ἑκατό οὔτε μέ χίλια χρόνια, διότι εἴμαστε πλασμένοι γιά τήν αἰωνιό­τητα. Κι ἄν ὅλοι θέλουμε πολλά, ἀτέ­­λειωτα χρόνια ζωῆς, ποιός ἀπό μᾶς ἀ­γνοεῖ ὅτι ἀργά ἤ γρή­γο­ρα τελειώνει ἡ ζωή μας σ' αὐτόν τόν κόσμο; Τό νέο ἔ­τος, πού μέ χαρές καί ἐλ­πί­δες ὑπο­δε­χθή­καμε, ἤδη προχωρεῖ καί ἡ δύση τῆς κά­θε μέρας μειώνει τόν χρόνο πού ἀ­πο­­μέ­νει νά διανύσει ὁ καθένας μας πάνω στήν γῆ. Ρεαλιστικό ὅσο καί τρα­γικό ὀρ­θώνεται τό ἐ­ρώτημα: «Ποῦ πᾶς, ἄν­θρω­πε; Μέ κάθε σου βῆμα τρέ­χεις γοργά-γοργά πρός τό μνῆμα». Διψοῦμε γιά ζωή καί ζώντας προ­χω­ροῦμε καθη­με­ρινά πρός τόν θάνατο!
 Ὡστόσο, ἄν «ὁ κόσμος πα­ράγεται (=περ­νᾶ καί φεύγει) καί ἡ ἐπιθυμία αὐ­τοῦ» (Α´ Ἰω 2,17), ἡ δύναμη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ μένει εἰς τόν αἰῶνα. Αὐτός εἶναι «χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας» (Ἑβ 13,8). Νά τό στα­θερό σημεῖο, ἡ βάση ὅπου μπο­ρεῖ νά σταθεῖ ἡ εὐχή, γιά νά μήν μετα­βάλλεται σέ κούφια λόγια, γιά νά μήν καταν­τοῦμε ἀνε­δαφικοί ἀε­ρο­λό­γοι ὅταν τήν ἐπαναλαμβά­νου­με. Ὡς Θε­ός ὁ Ἰησοῦς Χριστός δέν εἶναι μόνο αἰώνιος, πού θά πεῖ ὅτι δέν ἔχει τέ­λος. Εἶναι καί ἀΐδιος, δη­λα­δή δέν ἔχει ἀρχή. Οἱ ἄνθρωποι καί τά πνεύματα (ἄγγελοι, δαίμονες) ἔ­χουν ἀρχή, δέν εἶ­ναι ἀΐδι­οι, εἶ­ναι ὅ­μως αἰώνιοι, διότι θά ὑ­πάρχουν πάν­τα.
 Πλασθήκαμε «κατ᾿ εἰ­κό­να καί καθ᾿ ὁμοίωσιν τοῦ Θεοῦ». Στό «κατ' εἰκόνα» κρύβεται ἡ δύναμη τῆς αἰωνιότητος, ὁ σπόρος τῆς αἰωνιότητος πού ἀπό τήν δημιουργία μας φύτεψε μέσα μας ὁ Θεός. Στό «καθ᾿ ὁμοίωσιν» βρί­σκεται ἡ ποιότητα τῆς αἰωνιότητος, ἄν, δηλαδή, θά εἴμα­στε μαζί μέ τόν Θεό στήν αἰω­νιό­τη­τα ἤ χωρίς τόν Θε­ό. Χωρίς τόν Θεό σημαίνει κόλα­ση ἤ, καλύτερα, σημαίνει ἀδυναμία τοῦ ἀνθρώπου νά προσλάβει τήν ἀγα­πη­τική παρουσία τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος βέβαια εἶναι πανταχοῦ πα­ρών. Ὁ Θε­ός εἶναι φῶς, ἀλλά τό φῶς αὐτό τό προσλαμβάνει καθένας ἀνάλογα μέ τήν ἐσωτερική του πνευματική κατά­σταση. Τούς πιστούς τούς φωτίζει καί τούς εὐφραίνει τό φῶς τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ τούς ἀμετανόητους ἀπίστους τούς σκοτίζει καί τούς κατακαίει. Αὐτό εἶναι κόλαση! Δέν χρειάζονται οὔτε φωτιές οὔτε ἄλλα βασανιστήρια. Εἶ­ναι, γιά νά χρη­σιμοποιήσω παρά­­­δει­γ­μα ἀπό τήν αἰσθητή ἀν­θρώπινη πρα­γματικότητα, ἕνα αἴσθημα σάν ἐ­κεῖνο πού θά ἔνιωθε κάποιος κλει­σμένος σ' ἕναν χῶρο, ἔστω ἕνα εὐρύχωρο καί πλούσιο σαλόνι, ὅπου ὅ­μως δέν θά εἶχε τήν δυνατότητα νά ἐπι­κοι­νω­νήσει μέ κανένα ἀγαπη­μέ­νο του πρόσωπο.  Καί νά εἶναι αὐτή ἡ κατά­σταση ἀτέλειωτη, αἰώνια! Ποιός θά ἐ­πιθυμοῦ­σε νά ζήσει χρόνια πολ­λά σέ ἕνα τόσο τρα­γικό καί ἀκατά­παυστο μαρτύριο; Κανείς! Ἡ εὐχή μας «χρό­νια πολλά» ἀποκτᾶ περιεχό­με­νο, ἀ­ποπνέει γλυκύτητα, ὡραιότη­τα καί εὐφροσύνη, ὅταν τά χρόνια πού εὐ­χόμαστε εἶναι μέ τόν Χριστό, μέσα στήν δική του παρουσία καί χά­ρη. Μέ ἁπλά λόγια, «χρόνια πολλά» σημαίνει χρόνια αἰώ­νια. 
 Οἱ πολλοί σηκώνουν ἀδιάφορα τούς ὤμους ὅταν ἀκούσουν γιά αἰ­ωνιότητα. Νομίζουν πώς εἶναι κάτι τό ὀμιχλῶδες καί ἀβέβαιο, πού θά ξεκα­θαρισθεῖ μετά τόν θάνατο καί ποιός περιμένει μέχρι τότε γιά νά βεβαι­ω­θεῖ ἄν ὑπάρχει μετά θάνατον ζωή, ἄν εἶναι πραγματικότητα ὁ παράδεισος καί ἡ κόλαση; Ἐδῶ εἶναι τό μεγάλο λάθος! Ἡ αἰωνιότητα ἀρχίζει ἀπό αὐ­τό τόν κόσμο, ἀπό τήν στιγμή τῆς ἔν­ταξης τοῦ πιστοῦ στό μυστικό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, στήν Ἐκκλησία. Ὅπως μέ τήν γέννηση τοῦ παιδιοῦ ἀρχίζει ἡ φυσική ζωή, πού τελειώνει μέ τόν θάνατο, ἔτσι μέ τήν πνευμα­τική ἀναγέννηση πού συντελεῖται στό μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος ἀρχίζει ἡ πνευματική ζωή, πού ὀνομάζεται καί ἐν Χριστῷ, καί αἰώνια ζωή ἤ, ὅπως διαβάζουμε στήν ᾿Αποκάλυψη, χιλιό­χρονη ζωή. Αὐτή ἡ ζωή δέν τελειώνει ποτέ, προσφέρεται δέ στούς πιστούς σέ τρεῖς δόσεις:
* Τήν πρώτη δόση τῆς αἰώνιας ζωῆς τήν ἀπολαμβάνουμε σ᾿ αὐτόν τόν κό­σμο, ὅταν ζοῦ­με ὡς ζων­τανά μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Μέ τήν μελέτη τῆς ἁ­γίας Γραφῆς, μέ τήν προσευχή, μέ τήν ἐνσυνείδητη συμμετοχή μας στά ἱερά μυστήρια, μέ τήν ὅλη χρι­στιανική βιοτή, πού στηρίζεται στήν ἐφαρμογή τοῦ θεϊκοῦ παραγγέλ­μα­τος «ἔκκλινον ἀπό κακοῦ καί ποίησον ἀγαθόν» (Ψα 33,15), ψηλαφοῦμε τήν παρουσία τοῦ Χρι­στοῦ, τοῦ πατέρα μας, συνο­μι­λοῦ­με μαζί του καί χαι­ρόμαστε τά δῶρα τῆς ἀγάπης του. Δέν ἔχουμε θλίψεις καί πειρασμούς, ἀρρώστιες, συ­κο­φαν­τίες καί τόσα ἄλλα χτυπή­μα­τα; Καί βέ­βαια ἔχουμε! Δέν τά ἐξα­λείφει αὐτά ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Μᾶς ὁπλίζει ὅμως μέ τήν χάρη του, ὥστε ὅ­λα τά δυσάρεστα νά γί­νονται σκα­λο­πά­τι πού μᾶς ἀνεβάζει στήν δόξα του, διαπιστευτήρια πού ἀπο­δε­ικνύ­ουν τήν συγγέ­νει­ά μας μέ τόν ἐσταυ­ρω­μένο Κύριο. Μέσα ἀπό τίς θλίψεις ὁ πιστός κοινωνεῖ στό πά­θος τοῦ Χρι­στοῦ, «μεταλαμβάνει τῆς ἁγιό­τητος τοῦ Θεοῦ» (βλ. Ἑβ 12,10). Παίρ­νει δύνα­μη καί κουράγιο, ὥστε νά ἀπολαμ­βά­νει γλυκύτερα, πιό χορ­τα­στι­κά τήν αἰώνια ζωή.
* Μετά τόν θάνατο ἀρχίζει ἡ δεύτε­ρη δόση τῆς αἰώνιας ζωῆς. Γιά τούς λυτρωμένους, δηλαδή γιά ἐκεί­νους πού μετανοημένοι καί ἐξο­μο­λογη­μένοι κλείνουν τά μάτια στόν μάταιο αὐτό κόσμο, ἡ μετά θάνατον πρα­γματικότητα εἶναι τέλεια. Ἐδῶ δέν ὑ­πάρχουν πλέον θλίψεις καί δο­κιμασίες, ἀλλά μία συ­νεχής καί ἀνεμ­πό­διστη κοινωνία τῆς ψυχῆς μέ τόν Χριστό, μέ τήν Παναγία, μέ τούς ἁ­γί­ους, μέ τούς ἀγγέ­λους. Εἶναι τέ­λεια, ὄχι ὅμως ὁλοκληρωμένη, διότι λείπει τό σῶμα.
* Ἡ χαρά τῆς αἰωνιότητος ὁλο­κλη­ρώνεται μέ τήν τρίτη δόση τῆς αἰ­ώ­νιας ζωῆς, πού ἀρ­χίζει μέ τήν Δευ­τέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου καί τήν τελική κρίση. Τότε ὁ πιστός, ψυχή καί σῶμα ἀναστημένο καί ἄφθαρτο σάν τό σῶμα τοῦ ἀναστημένου Ἰη­σοῦ Χριστοῦ, θά χαίρεται καί θά ἀ­πολαμ­βάνει τήν θεϊκή παρουσία καί μακα­ρι­ότητα. Ἔτσι ἐκπλη­ρώ­νε­ται στήν τελειότερη μορφή της ἡ εὐχή «χρό­νια πολλά».
 Ἡ ἐκπλήρωση τῆς εὐχῆς αὐτῆς εἶναι δεδομένη γιά τούς χριστιανούς, διότι σ' αὐτούς ἡ πίστη παρέχει ὡς κεκτημένο δικαίωμα τήν αἰωνιότητα. Ἀπό πλευρᾶς Θεοῦ, τά χρόνια τῶν πιστῶν εἶναι ὄχι ἁπλῶς πολλά, ἀλλά αἰώνια. Τό πόσο ἐμεῖς ἀξιοποιοῦμε αὐτό τό δι­καίωμα ἐξαρτᾶται ἀπό τό πόσο ἐνεργοποιοῦμε, πόσο βιώ­νου­με τήν πίστη στήν ζωή μας. Πό­σο τῆς ἐπιτρέπουμε νά μᾶς ἀνοίξει τά μάτια γιά νά ἀποκρυπτογραφήσουμε τήν σκο­πι­μό­τη­τα τῶν εὐ­χά­ριστων καί δυσά­ρε­στων τῆς καθημερινότητας μέ τήν βεβαιότητα ὅτι γιά τήν χαρά καί τήν δόξα τοῦ παραδείσου μᾶς ἑ­τοι­μάζει ὁ Θεός. Ἄς συμπλη­ρώ­σου­με, λοιπόν, τήν εὐχή «χρόνια πολλά» μέ τήν προσευχή· «Κύριε, πρόσθεσέ μας πίστη, γιά νά ζοῦμε μέ συνεχῆ καί ἀληθινή μετάνοια»!

Στέργιος Ν. Σάκκος