Δευτέρα 19 Μαΐου 2014

ΑΓΙΟΥ ΣΙΛΟΥΑΝΟΥ

Η ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ



... Τον πρώτο καιρό μετά τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος σκέφθηκα : Ο Κύριος μου συγχώρεσε τις αμαρτίες μου , το μαρτυρεί μέσα μου η χάρη. Τι μου χρειάζεται , λοιπόν , περισσότερο ; Δεν πρέπει όμως να σκεφτόμαστε έτσι . Παρότι μας συγχωρούνται τα αμαρτήματα , εν τούτοις πρέπει να τα θυμόμαστε όλη τη ζωή μας και να θλιβόμαστε γι ‘ αυτά , για να διατηρούμε τη συντριβή της καρδιάς . Εγώ δεν το ήξερα αυτό και έπαψα να έχω συντριβή και υπέφερα πολλά από τους δαίμονες . Και απορούσα , τι συμβαίνει μ ‘ εμένα ; Η ψυχή μου γνωρίζει τον Κύριο και την αγάπη Του . Τότε πώς μου έρχονται κακοί λογισμοί ; Αλλά ο Κύριος με σπλαχνίστηκε και με δίδαξε ο Ίδιος πώς πρέπει να ταπεινωθώ : «Κράτα το νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι».
Μ ‘ αυτό τον τρόπο νικόνται οι εχθροί . Όταν όμως ο νους μου λησμονεί τη φωτιά του Άδη , τότε οι λογισμοί ξαναποκτούν δύναμη . ...
... Πρέπει να υπομείνεις πολλούς κόπους και να χύσης πολλά δάκρυα , για να διατηρήσεις το πνεύμα ταπεινωμένο κατά Χριστόν . Χωρίς αυτό σβήνει το φως της ζωής στην ψυχή και αυτή πεθαίνει .
Μπορείς σε σύντομο χρονικό διάστημα να αποξηράνεις το σώμα με τη νηστεία . Να ταπεινώσεις όμως την ψυχή , έτσι που να μένει συνεχώς ταπεινή , αυτό ούτε εύκολο είναι ούτε γίνεται σύντομα . Η Μαρία η Αιγύπτια επάλαιβε δεκαεπτά έτη με τα πάθη , σαν να ήταν άγρια θηρία, και μόνο τότε βρήκε ανάπαυση . Κι όμως το σώμα της μαράθηκε σε λίγο χρόνο , γιατί στην έρημο δεν υπάρχει πολλή τροφή . ...
... Έλκεται η ψυχή μου να δει τον Κύριο και διψά με ταπείνωση γι ‘ Αυτόν , γιατί είναι ανάξια για τέτοιο μεγάλο αγαθό .
Η υπερηφάνεια εμποδίζει την ψυχή να μπει στο δρόμο της πίστεως . Στον άπιστο δίνω αυτή τη συμβουλή . Ας πει : «Κύριε , αν υπάρχεις , φώτισέ με και θα Σε υπηρετήσω μ ‘ όλη την ψυχή μου». Και ο Κύριος εξάπαντος θα φωτίσει μια τέτοια ταπεινή σκέψη και προθυμία για την υπηρεσία του Θεού . Δεν πρέπει όμως να λέγει : «Αν υπάρχεις, τότε παίδεψέ με» , γιατί αν έρθει η τιμωρία , είναι δυνατό να μη βρεις τη δύναμη να ευχαριστήσεις τον Θεό και να μετανοήσεις . ...
... Ο κενόδοξος ή φοβάται τους δαίμονες ή γίνεται όμοιος μ ‘ αυτούς . Δεν πρέπει όμως να φοβόμαστε την κενοδοξία και την υπερηφάνεια , γιατί προκαλούν την απώλεια της χάρης . ...
... Ο Κύριος μας αγαπά πολύ . Κι όμως εμείς πέφτομε σ ‘ αμαρτίες , γιατί δεν έχομε ταπείνωση . Για να διαφυλάξεις την ταπείνωση , πρέπει να νεκρώσεις τη σάρκα και να δεχτείς το Πνεύμα του Χριστού . Οι Άγιοι είχαν ισχυρό πόλεμο με τους δαίμονες κι ενίκησαν με την ταπείνωση , την προσευχή και τη νηστεία . ...
... Τι πρέπει να κάνομε για να έχομε ειρήνη στην ψυχή και το σώμα ;
Πρέπει ν ‘ αγαπάς όλους τους ανθρώπους , όπως τον εαυτό σου , και να είσαι κάθε ώρα έτοιμος για το θάνατο . ‘Όταν η ψυχή θυμάται τον θάνατο , ταπεινώνεται και παραδίνεται ολόκληρη στο θέλημα του Θεού και επιθυμεί να έχει ειρήνη με όλους και να τους αγαπά όλους .
Όταν έλθει στην ψυχή η ειρήνη του Χριστού , τότε είναι ευχαριστημένη και κάθεται σαν τον Ιώβ στην κοπριά και χαίρεται που βλέπει τους άλλους δοξασμένους κι η ίδια είναι η πιο ασήμαντη από όλους . Το μυστήριο της κατά Χριστόν ταπεινώσεως είναι μεγάλο και άρρητο . Η ψυχή που αγαπά επιθυμεί για κάθε άνθρωπο περισσότερα αγαθά από ότι για τον εαυτό της και χαίρεται σαν βλέπει τους άλλους να είναι πιο ευτυχισμένοι από την ίδια και θλίβεται όταν τους βλέπει να βασανίζονται . ...
... Ο Κύριος αγαπά τους ανθρώπους . Εν τούτοις παραχωρεί τις θλίψεις, για να γνωρίσουν οι άνθρωποι την αδυναμία τους και να ταπεινωθούν και με την ταπείνωση να λάβουν το Άγιο Πνεύμα . Με το Άγιο Πνεύμα όλα γίνονται ωραία , χαρούμενα , υπέροχα . ...
... Αν ήμαστε ταπεινοί , ο Κύριος από αγάπη θα μας απεκάλυπτε όλα τα μυστήρια . Αλλά η συμφορά μας είναι πώς δεν είμαστε ταπεινοί , υπερηφανευόμαστε και είμαστε ματαιόδοξοι για κάθε τι ασήμαντο κι έτσι βασανίζομε τον εαυτό μας και τους άλλους . ...
... Είναι αξιολύπητοι οι άνθρωποι που δεν γνωρίζουν τον Θεό και πονώ γι ‘ αυτούς . Υπερηφανεύονται γιατί πετούν ΄ αλλά τι το αξιοθαύμαστο ; Και τα πουλιά πετούν και δοξάζουν τον Θεό . Κι όμως ο άνθρωπος . το κτίσμα του Θεού , εγκαταλείπει τον Κτίστη . Αλλά σκέψου , πώς θα σταθείς στη Φοβερή Κρίση του Θεού ; Πού θα φύγεις ή πού θα κρυφτείς από το Πρόσωπο του Θεού ; ...
... Υπάρχουν πολλά είδη ταπεινώσεως . Ο ένας είναι υπάκουος και για όλα μέμφεται τον εαυτό του , κι αυτό είναι ταπείνωση . Ο άλλος μετανοεί για τις αμαρτίες του και θεωρεί τον εαυτό του βδέλυγμα ενώπιον του Κυρίου , κι αυτό είναι ταπείνωση . Όμως άλλη ταπείνωση έχει εκείνος που γνώρισε με το Πνεύμα το Άγιο τον Κύριο . Εκείνος έχει άλλη γνώση και άλλη γεύση .
Όταν η ψυχή δει με το Άγιο Πνεύμα τον Κύριο , πόσο πράος και ταπεινός είναι , τότε ταπεινώνεται και η ίδια πλήρως . Και η ταπείνωση αυτή είναι εντελώς ιδιαίτερη και κανένας δεν μπορεί να την περιγράψει και γνωρίζεται μόνο με το Άγιο Πνεύμα . Κι αν οι άνθρωποι εγνώριζαν με το Άγιο Πνεύμα ποιος είναι ο Κύριος μας , τότε θα άλλαζαν οι πάντες : οι πλούσιοι θα εγκατέλειπαν τα πλούτη τους , οι επιστήμονες τις επιστήμες τους , οι κυβερνήτες τη δόξα και την εξουσία τους και θα γινόταν όλοι ταπεινοί , θα ζούσαν με μεγάλη ειρήνη και αγάπη και θα βασίλευε στη γη χαρά μεγάλη . ...
... Κύριε , δώσε να γνωρίσουν όλοι οι λαοί της γης πόσο μας αγαπάς και ποια θαυμαστή ζωή χαρίζεις σ ‘ όσους πιστεύουν σε Σένα .
Όποιος έχει μέσα του την ειρήνη του Αγίου Πνεύματος , σκορπίζει ειρήνη και στους άλλους . Όποιος όμως έχει μέσα του πνεύμα κακό , σκορπά και στους άλλους το κακό . ...
... Ο θυμώδης άνθρωπος υποφέρει ο ίδιος μεγάλο μαρτύριο από πονηρό πνεύμα , εξαιτίας της υπερηφάνειας του . Ο υφιστάμενος , όποιος κι αν είναι , πρέπει να το καταλαβαίνει και να προσεύχεται για τον ψυχικά άρρωστο προ’ι’στάμενό του και τότε ο Κύριος , βλέποντας την υπομονή του , θα του δώσει άφεση αμαρτιών και αδιάλειπτη προσευχή . Είναι μέγα έργον ενώπιον του Θεού το να προσεύχεται κανείς γι ‘ αυτούς που τον αδικούν και τον προσβάλλουν . Εξαιτίας αυτού θα του δώσει ο Κύριος τη χάρη και θα γνωρίσει με το Άγιο Πνεύμα τον Κύριο . Κι έτσι θα υπομείνει τότε , χάριν του Κυρίου , με χαρά όλες τις θλίψεις και θα του δώσει ο Κύριος αγάπη για όλο τον κόσμο και θα επιθυμεί ολόψυχα το καλό για όλους και θα προσεύχεται για όλους όπως για την ψυχή του .
Ο Κύριος μας έδωσε την εντολή ν ‘ αγαπούμε τους εχθρούς και όποιος αγαπά τους εχθρούς εξομοιώνεται με τον Κύριο . Η αγάπη για τους εχθρούς δεν είναι δυνατή παρά μόνο με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος . Γι ‘ αυτό , μόλις σε προσβάλει κανείς , προσευχήσου γι ‘ αυτόν στον Θεό κι έτσι θα διατηρήσεις την ειρήνη του Θεού στην ψυχή σου

Σάββατο 17 Μαΐου 2014

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ
(Ἰω. δ΄5-42)
Εἶναι ἀπὸ τὶς ἐλάχιστες φορὲς ποὺ ὁ Χριστὸς ζητεῖ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο κάποιο ὑλικὸ ἀγαθό. Ὅπως σ᾿ αὐτὴ τὴν συνάντησή Του μὲ τὴν Σαμαρείτιδα στὸ πηγάδι τοῦ Ἰακώβ, κατὰ τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννη. Τῆς ζητεῖ νὰ τοῦ προσφέρει τὸ νερό· «δός μου νὰ πιῶ». Ζητεῖ τὴ βοήθειά της μὲ τὴν προσφορὰ τοῦ νεροῦ γιὰ νὰ ξεδιψάσει.
Ἐτούτη ἡ συμπεριφορὰ τοῦ Χριστοῦ ἔχει μιὰν ἰδιαίτερη σημασία καὶ ἐκφράζει ἕνα σοβαρότατο λόγο. Ἡ ζήτηση τοῦ νεροῦ ἀπὸ τὸν Χριστό, δὲν σημαίνει πὼς ἔχει ἀνάγκη αὐτοῦ τοῦ ὑλικοῦ ἀγαθοῦ, ἀλλὰ γίνεται γιὰ νὰ δώσει τὴν εὐκαιρία στοὺς ἀνθρώπους νὰ Τοῦ προσφέρουν ἀπ᾿ αὐτὰ τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ ποὺ ἔχουν ἀνάγκη στὴν καθημερινότητά τους.
Ὁ Χριστὸς μὲ τὴν ἐνέργειά Του αὐτὴ ζητεῖ «τὸ ἔλασσον» τὸ λιγότερο, γιὰ νὰ προσφέρει τὸ «μεῖζον», τὸ μεγαλύτερο, δηλαδὴ τὰ δῶρα Του, τὰ ὁποῖα συγκροτοῦν τὴν ζωὴ καὶ τὴν διατηροῦν. Γιατὶ Αὐτὸς μονάχα μπορεῖ νὰ δώσει, νὰ προσφέρει αὐτὰ τὰ οὐράνια δῶρα. Ζητεῖ τὸ γήϊνο νερὸ γιὰ νὰ ξεδιψάσει τὴν ἀνθρώπινη δίψα καὶ προσφέρει «τὸ ζωντανὸ νερό, ποὺ εἶναι ἱκανὸ νὰ κατασιγάση γιὰ πάντα τὴ δίψα τῶν ἀνθρώπων». Ἔτσι στὴν προσφορὰ τοῦ νεροῦ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, ὁ Χριστὸς ἀντιπροσφέρει «τὸ μέγιστο, τὸ αἰώνιο νερὸ, ποὺ δὲν στερεύει ποτέ». Τὰ οὐράνια δῶρα Του, «ποὺ ἔχουν τὶς διαστάσεις στὶς ἀσύλληπτες κι ἀπίθανες, ποὺ μονάχα ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ συλλάβη...».
Ἡ πράξη αὐτὴ τοῦ Χριστοῦ ἔχει ἀκόμη χαρακτῆρα ἀντιεγωϊστικό. Ὁ Χριστὸς δὲν ἐμφορεῖται ἀπὸ ἐγωϊσμὸ ὅτι δηλαδὴ μόνον Αὐτὸς μπορεῖ νὰ δίδει. Δὲν ἐπιθυμεῖ νὰ φαίνεται πὼς Αὐτὸς μόνο εἶναι ἱκανός. Γιατὶ τότε ταπεινώνει τοὺς ἀνθρώπους, ἐπειδὴ αὐτοὶ δὲν μποροῦν νὰ δώσουν, νὰ προσφέρουν. Καὶ δὲν μποροῦν νὰ δώσουν, ἀφοῦ δὲν ἔχουν κάτι δικό τους. Τὰ πάντα ἀνήκουν στὸ Θεό.
Μὰ καὶ σ᾿ αὐτὴ τὴν περίπτωση οἱ ἄνθρωποι ἔχουν τὴν εὐκαιρία νὰ δώσουν στὸ Χριστὸ κάτι ἀπὸ τὰ ὑλικὰ ἀγαθά. Κι αὐτὸ τοὺς δίδει μεγάλη χαρὰ καὶ ἱκανοποίηση, ὅτι κι αὐτοὶ μποροῦν νὰ δίδουν στὸν Χριστὸ ἔστω καὶ ἂν αὐτὰ εἶναι ἀπὸ τὰ δικά Του.
Ἄλλωστε στὴ θεία Εὐαχριστία τὸ λἐμε ξεκάθαρα. Λέμε λοιπὸν πὼς προσφέρουμε τὰ δικά Του ἀπὸ τὰ δικά Του. «Τὰ σὰ ἐκ τῶν σῶν Σὺ προσφέρομεν...» Κι αὐτὸ εὐχαριστεῖ τὸν Χριστὸ γιατὶ δίδει τὴν εὐκαιρία στοὺς ἄνθρώπους νὰ Τοῦ προσφέρουν ὡς ἀδελφοί Του, πλασμένοι κατ᾿ εἰκόνα καὶ καθ᾿ ὁμοίωση δική Του.
Ὁ Χριστὸς λοιπὸν δέχεται τ᾿ ἀνθρώπινα δῶρα, ποὺ προσφέρονται μὲ ἀγάπη. Ἔστω αὐτὰ τὰ μικρὰ καὶ ἀσήμαντα. Ἔτσι δὲν νοιώθουν ταπεινωμένοι, ἀντίθετα εἶναι εὐτυχεῖς γιατὶ μποροῦν νὰ προσφέρουν αὐτὸ τὸ λίγο καὶ τὸ μικρό. Κι᾿ αὐτὸ τὸ λίγο καὶ τὸ μικρό, ποὺ προσφέρεται μὲ ἀγάπη, ὁ Χριστὸς τὸ κάνει μεγάλο καὶ πολύ.
«Μονάχα ὁ ἄκρατος ἐγωϊσμὸς ἔχει τὴν ἀποκρουστικὴ ἀπαίτηση νἆναι μονάχα δότης». Ὁ Χριστὸς ὅμως, ποὺ λειτουργεῖ ὁλωσδιόλου ἀντίθετα, ὄχι «μονάχα δέχεται τ᾿ ἀσήμαντα δῶρα τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ καὶ ζητεῖ τὸ ἐφήμερο, γιὰ νὰ ἀντιδωρίση τὸ αἰώνιο». Ὅπως ἔκανε μὲ τὴν Σαμαρείτιδα· ζητεῖ νερὸ καὶ προσφέρει τὸ νερὸ τὸ αἰώνιο.
Αὐτὸ εἶναι τὸ μεγαλεῖο τοῦ Χριστοῦ! Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀγάπη καὶ ὁ σεβασμός Του πρὸς τοὺς ἀνθρώπους. Γιατὶ ὁ Χριστὸς δὲν μονολογεῖ στὴν αγάπη, μὰ διαλέγεται μὲ τοὺς ἀδελφούς Του, σ᾿ ἕνα διάλογο «ὑψηλοῦ τόνου καὶ ὑψηλῆς πνοῆς». Δηλαδὴ δίδει τὴν ἀγάπη Του καὶ παρέχει τὴν εὐκαιρία στοὺς ἀνθρώπους ν᾿ ἀπαντήσουν μὲ τὴν δική τους ἀγάπη.
Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, βλέπουμε σήμερα στὸ εὐαγγέλιο ὁ Χριστὸς στὸ πηγάδι τοῦ Ἰακώβ νὰ ζητεὶ νερὸ ἀπὸ τὴν Σαμαρείτιδα. Νὰ «ζητιανεύει» τὴ βοήθειά της καὶ νὰ ζητεῖ τὴν παροχὴ ἑνὸς ὑλικοῦ ἀγαθοῦ. Ἐνῶ Αὐτὸς ὡς Θεός, τὰ ἔχει ὅλα καὶ τὰ ὁρίζει ὅλα. Ἂν κινήσει τὸ χέρι Του τὰ πάντα ὑπακούουν. Ὁ ἱερὸς ψαλμωδὸς Δαυΐδ θὰ ἀναφέρει σχετικά: «Ὅταν Ἐσὺ ἀνοίξης τὴν χεῖρα σου, θὰ σκορπίσης τόσα ἀγαθά, ὥστε τὰ σύμπαντα θὰ γεμίσουν ἀπὸ τὸ πλῆθος τὼν εὐεργεσιῶν καὶ δωρεῶν σου». Ἐνῶ ὁ εὐαγγελιστὴς Μάρκος θὰ περιγράφει τὸ γεγονὸς τῆς ἐπιπλήξεως τῆς θαλάσσης: «Σώπα, βουβάθητι! Καὶ κατέπεσεν ὁ ἄνεμος καὶ ἔγινε μεγάλη γαλήνη στὴν θάλασσαν».
Αὐτὸς λοιπὸν ποὺ ὁρίζει τὰ πάντα καὶ τὰ κατευθύνει, καταδέχεται νὰ ζητεῖ νερὸ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο καὶ τοῦ παρέχει τὴν εὐκαιρία νὰ Τοῦ τὸ προσφέρει. Ἔτσι, αἰσθάνεται τιμημένος καὶ εὐλογημένος. Ὅτι μπορεῖ κι αὐτὸς νὰ ζεῖ τὴ χαρὰ νὰ προσφέρει τὸ πιὸ μικρὸ καὶ ἀσήμαντο.
Ὁ Χριστὸς μᾶς ἀγαπᾶ καὶ μᾶς τιμᾶ. Καὶ μᾶς δίδει ὅλα τ᾿ ἀγαθά Του πλουσιοπάροχα. Ὅλα τὰ δῶρα Του γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Καὶ ταυτόχρονα δίδει εὐκαιρίες σὲ ἑμᾶς νὰ Τοῦ ἀντιπροσφέρουμε τὰ δικά Του πάλι μὲ ἀγάπη, τιμὴ καὶ σεβασμό. Καὶ εἶναι ὅ,τι καλύτερο καὶ ὡραιότερο, νὰ μάθουμε ὄχι μόνο νὰ ζητοῦμε ἀπὸ τὸν Χριστό, μὰ καὶ νὰ Τοῦ προσφέρουμε τὸ καλύτερο, τὴν καρδιά μας.
Γράφει: Αρχιμανδρίτης Νικηφόρος Πασσάς

Πέμπτη 15 Μαΐου 2014

Λόγοι του Αγίου Πορφύριου

1.
«Όταν έρθει να κατοικήσει σε όλο το χώρο της ψυχής μας ο Χριστός, τότε φεύγουν όλα τα προβλήματα, όλες οι πλάνες, όλες οι στενοχώριες. Τότε φεύγει και η αμαρτία».
«Να κάνετε μετάνοιες, όταν προσεύχεσθε. ‘Εστω και αν αυτό σας κουράζει. Η προσευχή που συνοδεύεται από εκούσια θυσία, γίνεται πιο ευάρεστη στο Θεό και πιο αποτελεσματική».
Ο Γέροντας συμβούλευε τα πνευματικά του τέκνα να προσεύχονται για τους άλλους, ακολουθώντας το δικό του παράδειγμα: «Ξέρετε, αισθάνομαι ότι με τις προσευχές μου σας βοηθώ πολύ». «Όταν προσεύχεστε για κάποιον άνθρωπο που τον επηρεάζει ο διάβολος με τα αμαρτωλά πάθη, μην του το λέτε, γιατί θα το μάθει ο διάβολος και θα ξεσηκώσει αντίσταση στην ψυχή του και η προσευχή σας δεν θα φέρει κανένα αποτέλεσμα. Να προσεύχεστε γι' αυτόν μυστικά και η προσευχή θα τον βοηθάει».
«Η ευτυχία μπορεί να υπάρξει, αλλά απαιτείται μια προϋπόθεση: Να έχουν αποκτήσει οι σύζυγοι πνευματική περιουσία, αγαπώντας το Χριστό και τηρώντας τις εντολές του. Έτσι θα φτάσουν να αγαπιούνται αληθινά μεταξύ τους και να είναι ευτυχισμένοι. Διαφορετικά θα είναι ψυχικά φτωχοί, δεν θα μπορούν να δώσουν αγάπη και θα έχουν δαιμονικά προβλήματα, που τους κάνουν δυστυχισμένους».
«Ζωή χωρίς Χριστό, δεν είναι ζωή. Πάει τελείωσε. Αν δεν βλέπεις το Χριστό σε όλα σου τα έργα και τις σκέψεις, είσαι χωρίς Χριστό».
«Να λες πάντα την αλήθεια.
Να κάνεις τα πάντα με ηρεμία.
Να προσεύχεσαι για να γίνεις καλύτερος».
«Να εκκλησιάζεσαι πολύ τακτικά, να εξομολογείσαι συχνά και να κοινωνείς και θα σου φεύγουν όλες οι φοβίες και τα ψυχικά τραύματα που έχεις».
«..Πρέπει να βάζεις χρώμα στη φωνή σου. Να ακούγονται όλα τα φωνήεντα καθαρά. Να μη κόβεις σύμφωνα που έχουν στο τέλος οι λέξεις και να μη βιάζεσαι».
«Όταν σε μαλώνει η γυναίκα σου καμιά φορά….. Πήγαινε μια βόλτα και όταν της περάσει και είναι εκεί στην κουζίνα και μαγειρεύει, χάϊδεψέ της λίγο το κεφάλι της ή δώσ' της και κανένα φιλί στο μάγουλό της. Της αρέσει και θα τα ξεχάσει όλα, ότι προηγουμένως της έκανες».
«..Μα θαύματα γίνονται συνέχεια κάθε μέρα και κάθε νύχτα. Εσείς δεν τα βλέπετε;»
«Να ψηφίζετε, παιδί μου, μόνο χριστιανούς ανθρώπους και όχι αθέους, γιατί αυτοί οι τελευταίοι κάνουν πολύ ζημιά στην Εκκλησία».
2.
«Όταν διαβάζεις την Αγία Γραφή μου έλεγε, γιατί πρέπει να τη διαβάζεις συνέχεια για να φωτισθείς, ή τους βίους Αγίων, ή τα άλλα εκκλησιαστικά βιβλία και βρίσκεις κάποια πρόταση ή λέξη που σου έκανε εντύπωση, να σταματάς εκεί αρκετά, να την ψάχνεις καλά και θα δείς πόσο θα ωφελείσαι απ' αυτό».
« Να εξομολογείσαι τακτικά και καλά , γιατί και Πατριάρχης να είσαι, αν δεν εξομολογείσαι δεν σώζεσαι».
«Να μιμήσαι στην πραότητα, την ακακία, την αγάπη και την ταπείνωση το Χριστό μας».
«Να προσεύχεσαι και να αγαπάς. Να αγαπάς το Θεό και τους ανθρώπους. Δεν βλέπεις εδώ τι κάνει η αγάπη το Χριστού; Να μη λες μέσα σου «με αγαπούν οι άλλοι;» Αν τους αγαπάς εσύ πρώτα, να ξέρεις ότι και αυτοί σε αγαπούν το ίδιο».
«Να μη παρακαλάς το Θεό να σου παίρνει τις διάφορες αρρώστιες, ούτε να τον εκβιάζεις στην προσευχή σου γι αυτές, αλλά να τις υπομένεις με πολύ υπομονή και καρτερικότητα και θα δεις πόσο θα ωφελείσαι».
«Πρόσεχε να μη μεταλαμβάνεις από συνήθεια.
Να είναι για σένα η κάθε κοινωνία όπως την πρώτη φορά που μετάλαβες και σα να είναι και η τελευταία σου, πριν πεθάνεις».
«Να μην κάθεσαι μέσα, να φεύγεις έξω στη φύση».
«Δεν πρέπει να ζητάμε την αγάπη των άλλων. Πρέπει εμείς να τους αγαπάμε πρώτα και να μην αγωνιούμε για την αγάπη τους. Τότε, κάποτε θα μας την ανταποδώσουν».
«Οι γυναίκες που ζηλεύουν τους άνδρες τους παθαίνουν πολλές φορές αρρώστιεςκ…. Όλες οι αρρώστιες προέρχονται από τις στενοχώριες. Ακόμα και η πέτρα στα νεφρά».
«Όσο πιο μακρυά από το Θεό είναι ο άνθρωπος, τόσο πιο πολύ στενοχωριέται και ταλαιπωρείται από διάφορα πράγματα».
3.
«πρέπει να πηγαίνουμε στον πνευματικό μας όταν έχουμε κάτι που μας βασανίζει».
«τα παιδιά έχουν προβλήματα όταν οι γονείς δεν είναι εντάξει…. Δεν πρέπει να τα μαλώνουμε αλλά να τα συμβουλεύουμε συνέχεια… Άν θέλουμε να κάνουν κάτι, πρέπει πρώτα να δίνουμε εμείς το καλό παράδειγμα και έπειτα να σηκώνουμε τα χέρια στο Θεό».
«Σου έρχονται φοβίες μερικές φορές, όπως μου λές, γιατί δεν αγαπάς πολύ το Χριστό».
«Όσο πιο επιθετικό είναι ένα παιδί, τόσο πιο ευαίσθητο είναι».
«Τουλάχιστον άν δεν μπορείς να προχωρήσεις μπροστά, μη πάς προς τα πίσω». (επαναμβανόμενη αμαρτία).
Όταν η ψυχή είναι ταραγμένη, θολώνει το λογικό και δε βλέπει καθαρά. Μόνο, όταν η ψυχή είναι ήρεμη, φωτίζει το λογικό, για να βλέπει καθαρά την αιτία κάθε πράγματος.
Η ψυχή είναι πολύ βαθιά και μόνο ο Θεός τη γνωρίζει. Γιατί να κυνηγάμε τα σκοτάδια; Να, θα ανάψουμε το φως και τα σκοτάδια θα φύγουν μόνα τους. Θα αφήσουμε να κατοικήσει σ' όλη την ψυχή µας ο Χριστός και τα δαιμόνια θα φύγουν μόνα τους. Όταν έρθει μέσα μας ο Χριστός, τότε ζούμε μόνο το καλό, την αγάπη για όλο τον κόσμο. Το κακό, η αμαρτία, το μίσος εξαφανίζονται μόνα τους, δεν μπορούν, δεν έχουν θέση, να μείνουν.
Να µην ενδιαφέρεσαι αν σε αγαπούν, αλλά αν εσύ αγαπάς το Χριστό και τους ανθρώπους. Μόνο έτσι γεμίζει η ψυχή.
Στην ψυχή, που όλος ο χώρος της είναι κατειλημμένος από το Χριστό, δεν μπορεί να µπει και να κατοικήσει ο διάβολος, όσο κι αν προσπαθήσει, διότι δεν χωράει, δεν υπάρχει κενή θέση γι' αυτόν.
Ο σκοπός μας δεν είναι να καταδικάζουμε το κακό, αλλά να το διορθώνουμε. Με την καταδίκη ο άνθρωπος μπορεί να χαθεί, με την κατανόηση και βοήθεια θα σωθεί
Το κακό αρχίζει από τις κακές σκέψεις. ΄Oταν πικραίνεσαι και αγανακτείς, έστω µόνο µε τη σκέψη, χαλάς την πνευµατική ατµόσφαιρα. Εµποδίζεις το Άγιο Πνεύµα να ενεργήσει και επιτρέπεις στο διάβολο να μεγαλώσει το κακό. Εσύ πάντοτε να προσεύχεσαι, να αγαπάς και να συγχωρείς, διώχνοντας από μέσα σου κάθε κακό λογισµό.
Ο άνθρωπος του Χριστού πρέπει ν' αγαπήσει το Χριστό, κι όταν αγαπήσει το Χριστό, απαλλάσσεται απ' τό διάβολο, από την κόλαση και από το θάνατο.
Να προσεύχεσαι χωρίς αγωνία, ήρεμα, µε εμπιστοσύνη στην αγάπη και την πρόνοια του Θεού . Δεν πρέπει να πολεμάτε τα παιδιά σας, αλλά τον σατανά που πολεµά τα παιδιά σας. Να τους λέτε λίγα λόγια και να κάνετε πολλή προσευχή. Η προσευχή κάνει θαύματα. Δεν πρέπει η μητέρα να αρκείται στο αισθητό χάδι στο παιδί της, αλλά να ασκείται στο πνευματικό χάδι της προσευχής. Η σωτηρία του παιδιού σας περνάει μέσα από τον εξαγιασμό το δικό σας. Ο αγιασμός δεν είναι ακατόρθωτο πράγμα, είναι μάλιστα εύκολος, φθάνει εσείς να αποκτήσετε ταπείνωση και αγάπη . Άν θέλεις μπορείς να αγιάσεις και μέσα στην Οµόνοια.
4.
Να παρακαλάς το Θεό να συγχωρήσει τις αμαρτίες σου. Κι ο Θεός, επειδή θα τον παρακαλάς πονεμένος και ταπεινωμένος, θα σου συγχωρήσει τις αμαρτίες σου και θα σε κάνει καλά και στο σώμα. Όταν προσεύχεσαι, να ξεχνάς την σωματική σου αρρώστια, να την αποδέχεσαι σαν κανόνα, σαν επιτίμιο, για την άφεση των αμαρτιών σου. Για τα παραπέρα µην ανησυχείς, άφησέ τα στο Θεό κι ο Θεός ξέρει τη δουλειά Του. Οι ασθένειες µας βγάζουν σε καλό, όταν τις υπομένουμε αγόγγυστα, παρακαλώντας το Θεό να µας συγχωρήσει τις αμαρτίες και δοξάζοντας το όνομά Του. Η μεγάλη λύπη και η στενοχώρια δεν είναι από το Θεό, είναι παγίδα του διαβόλου. Να γεμίσεις την ψυχή σου με Χριστό, με θείο έρωτα, µε χαρά. Η χαρά του Χριστού θα σε γιατρέψει. Ο Θεός φροντίζει ακόμη και για τις πιο μικρές λεπτομέρειες της ζωής µας. Δεν αδιαφορεί για µας, δεν είμαστε µόνοι στον κόσµο. Ο Θεός µας αγαπάει πολύ, µας έχει στο νου Του κάθε στιγμή και µας προστατεύει. Πρέπει να το καταλάβουμε αυτό και να µή φοβούμαστε τίποτε.
Μόνο η χάρη του Θεού, µόνο η αληθινή αγάπη µας, που θυσιάζεται μυστικά για τους άλλους, μπορεί να σώσει και τους άλλους και µας. • Η αγάπη χρειάζεται θυσίες . Να θυσιάζουµε ταπεινά κάτι δικό µας, που στην πραγµατικότητα είναι του Θεού. •Ευτυχία μέσα στο γάμο υπάρχει, αλλά απαιτεί μια προϋπόθεση: να έχουν αποκτήσει οι σύζυγοι πνευματική περιουσία, αγαπώντας το Χριστό και τηρώντας τις εντολές Του. Έτσι θα φτάσουν να αγαπιούνται αληθινά μεταξύ τους και να είναι ευτυχισµένοι.
Είναι προτιµότερο να αποτύχεις σαν λαϊκός, παρά σαν µοναχός.
Ο ορθόδοξος ασκητισμός δεν είναι µόνο για τα μοναστήρια, αλλά και για τον κόσµο.
Πολλοί λένε ότι η χριστιανική ζωή είναι δυσάρεστη και δύσκολη, εγώ λέω ότι είναι ευχάριστη και εύκολη, αλλά απαιτεί δυο προϋποθέσεις: ταπείνωση και αγάπη.
Αν έρθει η χάρη του Θεού, όλοι και όλα αλλάζουν, έλα όμως που για να έρθει, χρειάζεται πρώτα να ταπεινωθούµε!Μπορεί κάποιος να μιλάει για τις αμαρτίες του και να είναι υπερήφανος κι άλλος να μιλάει για τις αρετές του και να είναι ταπεινός. Να είμαστε ταπεινοί, αλλά να μην ταπεινολογούμε. Η ταπεινολογία είναι παγίδα του διαβόλου, πού φέρνει την απελπισία και την αδράνεια, ενώ η αληθινή ταπείνωση φέρνει την ελπίδα και την εργασία των εντολών του Χριστού. Δε γίνεται κανείς χριστιανός µε την τεμπελιά, χρειάζεται δουλειά, πολλή δουλειά.
5.
Το παν είναι να αγαπήσει ο άνθρωπος το Χριστό και όλα τα προβλήματα τακτοποιούνται. •Και τώρα το Άγιο Πνεύμα θέλει να μπει στις ψυχές µας, όπως και τότε, αλλά σέβεται την ελευθερία µας, δε θέλει να την παραβιάσει. Περιμένει να του ανοίξουμε µόνοι µας την πόρτα και τότε θα μπει στην ψυχή µας και θα την µεταµορφώσει. Όταν έρθει και κατοικήσει σ' όλο το χώρο της ψυχής µας ο Χριστός, τότε φεύγουν όλα τα προβλήματα, όλες οι πλάνες, όλες οι στενοχώριες. Τότε φεύγει και η αµαρτία.
Ο διάβολος αφού επί αιώνες πολέμησε να βγάλει την εκκλησία έξω από τον κόσμο και απέτυχε, τώρα αγωνίζεται να βάλει τον κόσμο μέσα στην εκκλησία. Και τον αγώνα αυτό της εκκοσμίκευσης τον κάνει επιμελώς κρυπτόμενος, μέχρι σημείου να πείθει ορισμένους ότι δεν υπάρχει.
Θάτανε φρικτό και βλακώδες να χαθή ένας άνθρωπος στην αιώνια κόλασι, επειδή δεν θέλει να αποβάλη την κακία και την έχθρα προς τον ομοιοπαθή συνάνθρωπό του.
Ο κλέπτης ο πιασμένος και μετανοημένος, η πόρνη η γνωστή και ντροπιασμένη, η ταπεινωμένη κι η μετανοημένη είναι πολύ ανώτερη από εμάς με τα καλά ονόματα και τον άγνωστο μας κι αμφίβολο βίο.
Καλό είναι να υπογράφετε ένα χαρτί με εκείνον, που θα σας επισκευάση το σπίτι σας ή κάτι σημαντικό, για να μη στενοχωρηθήτε ύστερα και να τρέχετε στον εξομολόγο.
Πρόσεχε ακόμη και τον ήχο της μηχανής (αυτοκινήτου) και να τον αναγνωρίζης, ούτως ώστε, αν κάποτε αλλάξη, να ξέρης ότι κάτι δεν πάει καλά, κάτι δεν λειτουργεί καλά. Η προσοχή είναι μεγάλο προτέρημα για την επιτυχία κάθε νέου.
Πίστις δεν σημαίνει, πάντοτε, βεβαιότητα για τη θεραπεία, αλλά σημαίνει πρωτίστως εμπιστοσύνη στην αγάπη του Θεού.
Πίστευε δε ότι οι ιατροί κάνουν πολλά λάθη κι έτσι είναι λογικό οι ασθενείς να παίρνουνε από περισσότερους του ενός ιατρού συμβουλές.
Άλλο είναι να σου έλθη κάτι εκ Θεού κι άλλο να πάθης μια ζημιά για λόγους απροσεξίας, που δεν επιτρέπεται να το παθαίνη ένας. .. Εγώ την έπαθα σαν χωριάτης, δηλαδή το έπαθα απο επιπολαιότητα, επειδή δεν πρόσεξα, κι επειδή μου έκαναν την θεραπεία της κορτιζόνης, που δεν έπρεπε.
Το «ελέησόν με» (στην ευχή) πρέπει να λέγεται πιο ικετευτικά . Σαν ακριβώς να ζητούσαμε κάτι από κάποιον επίγειον άρχοντα κι όχι με σκληρότητα, γιατί κι ο Χριστός είναι πρόσωπο και δεν επιτρέπεται να του ζητάμε πράγματα με τρόπο μηχανικό. (παρ. με γλυκύτητα όπως ζητάμε κάτι από τον πατέρα μας) … Δεν είναι σωστό στος εκκλησίες, οι προσευχές να γίνονται τροχάδης ούτε οι μοναχοί πρέπι να τρώνε τα λόγια της προσευχής.
6.
Πολλοί άνθρωποι, πολλές φορές, θέλουν να κάνουν το καλό, αλλά από την ενέργειά τους, αντί να γίνη καλό, βγαίνει κακό. Πρέπει να ζυγίζουμε τα πράγματα και μία και δύο και δέκα φορές και να βεβαιωνώμαστε ότι η πράξη και η ενέργειά μας δεν πρόκειται, να φέρη αντίθετα αποτελέσματα. Κι άν αμφιβάλλουμε, ότι η ενέργειά μας δεν θα φέρη το καλό, θα πρέπη να συμβουλευθούμε ανθρώπους έμπειρους επί του θέματος κι ακόμη να πάρουμε και την ευλογία του πνευματικού μας, όπως κάνουν και οι μοναχοί στα μοναστήρια, γιατί, κι εμείς στον κόσμο ζούμε κι ενεργούμε σαν σε μοναστήρι με γεροντάδες και πνευματικούς. Αυτή είναι η σειρά της Εκκλησίας κι η Ορθοδοξία.
Σημείο πλάνης είναι να αισθάνεται ανώτερος των ασκητών, επειδή έδωσε ελεημοσύνη ή κήρυξε το ευαγγέλιο, το οποίο ο ίδιος δεν το τηρεί.
…Να γίνης εσύ καλή και σωστή κι ο σύζυγός σου, βλέποντας την καλωσύνη σου και την ευγένειά σου, θα γίνει κι αυτός καλός….. Τι να σου κάνω, αφού θέλης να παίζης τη χαζή και να μη θέλης να καταλάβης το συμφέρον σου.
Σε έδειρα βρέ, για να μη το ξανακάνης.. Δεν σε έδειρα, για να πονέσης, αλλά για να λειτουργήση λίγο ο εγκέφαλός σου.
Είμεθα όλοι άνθρωποι, ομοιοπαθείς με σάρκα και πρέπει να είμαστε ο ένας συμπαθής προς τον άλλο κι ανάλογα, αν ο άλλος λυπάται, να λυπώμαστε κι εμείς κι αν χαίρεται να χαιρώμαστε μαζί του. 

Πηγή: Ορθόδοξη Χριστιανική Γωνιά

Τρίτη 6 Μαΐου 2014

Ο Χριστιανισμός δεν είναι σύστημα φιλοσοφικό



 γιος Βασίλειος σέ πιστολή του πρός μία χήρα γυναίκα, γραφε γιά τό πς θά πρέπει νά λειτουργον ο πιστοί μέσα στήν κοινωνία: «πάρχει τόξς θεωρητικόν τέχνασμα διά τάς περιστεράς· ταν ο σχολούμενοι μέ τά τοιατα συλλάβουν μίαν καί τήν ξημερώσουν μέχρι σημείου νά στέκεται ες τά χέρια των καί νά τρώγη μαζί των, τότε λείφουν τάς πτέρυγάς της μέ μύρον καί τήν φήνουν νά συναγελασθ μέ τάς περιστεράς πού εναι ξω. Ατή δέ  εωδία το μύρου καθιστ λην κείνην τήν γρίαν γέλην κτμα το κατόχου τς τιθασσευμένης περιστερς· διότι κολουθον καί α λλαι τάς εωδιαζούσας πτερύγας τς περιστερς καί εσέρχονται στό κλουβί» [1].
 γιος Χρυσόστομος ρμηνεύοντας τίς Πράξεις τν ποστόλων, μιλώντας γιά τίς πιβουλές, πού γίνονται μεταξύ τν νθρώπων, γράφει: «ς μή νομίσομε τίς πιβουλές σάν κάποιο φοβερό πράγμα. φόσον δέν πιβουλευόμαστε μες ο διοι τόν αυτό μας, κανένας δέν θά μπορέσει νά μςπιβουλευθε καλύτερα θά μς πιβουλεύονται βέβαια, μως δέν θά μς βλάπτουν καθόλου, λλά καί θά μς φελον πάρα πολύ· στε πό μς ξαρτται καί τό νά κακοπαθήσουμε καί τό νά μή κακοπαθήσουμε. Νά τό διακηρύσσω μέ μεγάλη παρρησία τι τόν Χριστιανό κανένας πό τούςνθρώπους πού κατοικον στήν γ δέν θά μπορέσει νά τόν βλάψει. Καί γιατί λέγω πό τούς νθρώπους; Οτε  διος  δαίμονας,  τύραννος,  διάβολος,άν δέν δικήσει  διος τόν αυτό του· καί ν κόμη θελήσει κάποιος νά μς κάνει ποιοδήποτε κακό, δικα θά τό πιχειρήσει. Διότι, πως κριβς κανένας δέν θά μπορέσει νά βλάψει γγελο πού βρίσκεται στήν γ σάννθρωπος, τσι οτε νθρωπος νθρωπο. λλ ̓ οτε  διος εναι δυνατόν νά βλάψει λλον, ν σ θά εναι γαθός» [2].
 γιος Νεκτάριος μς λέγει γιά τόν χαρακτήρα καί τήν παγγελία τοΧριστιανισμο: « Χριστιανισμός δέν εναι σύστημα φιλοσοφικό, οτε δρεύειμόνο στό γνωστικό το νθρώπου, λλά μλλον στό βουλητικό καί συναισθητικό. Γιατί  Χριστιανισμός δέν χει σάν ρχή τήν μόρφωση πλς το πνεύματος, λλά τήν διάπλαση τς καρδις. Γι ̓ ατό καί δέν παιτε πό τούς παδούς του τήν γνώση μόνον τν θεωριν του, λλά καί τήν φαρμογή τους. παιτε καί τήν συνεργασία το βουλητικοστε νά δεχθεῖ τίς ρχές καί τίς θεωρίες του σάν θεϊκές καί σωτήριες καί νά τίς φαρμόσει στήν ζωή του. Ζητε μως καί τήν συνδρομή το συναισθητικο στε νά ναλάβει ατό τό ργο μέ πόθο καί γάπη καί νά φιερωθε μέ λη του τήν ψυχή καί τήν καρδιά στό ργο το χριστιανισμο Χριστιανισμός πειδή εναι  ποκάλυψη το Θεο στόν κόσμο, ζητε ο παδοί του νά εναι γιοι καί τέλειοι, στε λοι μαζί νά ποτελον να Σμα, τήν κκλησία, πού χει κεφαλή της τόν Κύριό μας ησο Χριστό, τόν Θεό πού μς ποκαλύφθηκε» [3].
 ρχιμ. πιφάνιος Θεοδωρόπουλος, μιλώντας γιά τήν θυσιαστική ζωή σημειώνει: «Μο λεγε κάποιος γιατρός γιά τό Νοσοκομεο «Εαγγελισμός» τήν ποχή, κατά τήν ποία ταν γεμάτο πό φιερωμένες δελφές νοσοκόμες, ο ποες λειωναν σάν λαμπάδες στήν διακονία τν πονεμένων.« Εαγγελισμός χει πολύ ψηλό πίπεδο νοσηλείας, διότι χει πολλέςδελφές φιερωμένες, πού δέν χουν λλο πάγγελμα, οτε οκογένεια καί εναι φιερωμένες ξ λοκλήρου στόν πόνο. Καί ξαγρυπνον καί κουράζονται καί ταλαιπωρονται, γιά νά βοηθήσουν τούς σθενες». Τί σημαίνει νοσηλευτικό προσωπικό; Σημαίνει νά βλέπει στό πρόσωπο το ρρώστου τόνησο Χριστό, τόν Κύριό του, καί νά τόν διακονε μέ τό ασθημα τι διακονετόν Κύριό του» [4].
 γιος Νικόλαος Καβάσιλας γράφοντας Περί τς ν Χριστ ζως,λεγε: «Τέτοια εναι  ν Χριστ ζωή. τσι ποκρύπτεται κι τσι ποκαλύπτεται: μέ τό φς τν καλν ργων, πού εναι  γάπη. Γιατί στήν γάπη βρίσκεται  λαμπρότητα κάθε ρετς καί ατή συγκροτε τήν ν Χριστ ζωή, σο ξαρτται πό τήν νθρώπινη σπουδή. Δέν θά σφαλε κανείς, ν τήν νόμαζε ζωή. Γιατί εναι νωση μέ τόν Θεό, καί ατό εναι ζωή,πως  χωρισμός πό τόν Θεό γνωρίζουμε τι εναι θάνατος... Τί λλο πό τήν γάπη θά νομαζόταν δικαιότερα ζωή; λλά καί πέρα πό ατά , τανλα φανισθον, κενο πού πομένει καί δέν φήνει τούς ζωντανούς νά πεθάνουν, εναι  ζωή. Τέτοια μως εναι  γάπη» [5].
Σημειώσεις:
[1] Μ. Βασιλείου Ε.Π.Ε. τόμ. 2 σελ. 385.
[2] 
. Χρυσοστόμου Ε.Π.Ε. τόμ. 16Β σελ. 177.
[3] Νεκταρίου Κεφαλ
 Μητροπολίτου Πενταπόλεως παντα τόμ. Ε ́ σελ. 230.
[4] 
ρχιμ. πιφανίου Θεοδωροπούλου «Χριστ τ Θε παραθώμεθα», κδ. . Κεχαριτωμέ
νης σελ. 32.
[5] 
γίου Νικολάου Καβάσιλα Περί τς ν Χριστ ζως κδ. . Εαγγελιστής ωάννης Θεολόγος Σουρωτή σελ. 255