Σάββατο 17 Μαρτίου 2012

Περὶ ταπεινώσεως

Ὅποιος ἔχει τήν ταπείνωση μιμεῖται τόν ἴδιο τόν Χριστό. Οὐδέποτε παρεκτρέπεται, οὔτε κατακρίνει, οὔτε ὑπερηφανεύεται. Τίς ἐξουσίες ποτέ δέν τίς ἐπιθυμεῖ. Ἀποφεύγει τίς τιμές τῶν ἀνθρώπων. Δέν φιλονικεῖ γιά κανένα πράγμα τοῦ κόσμου τούτου!

Δέν ἔχει παρρησία, ὅταν ὁμιλῆ, καί δέχεται πάντοτε τίς συμβουλές τῶν ἄλλων. Ἀποφεύγει τά ὡραῖα ἐνδύματα, καί ἡ ἐξωτερική του ἐμφάνιση εἶναι ἁπλή καί ταπεινή.

Ὁ ἄνθρωπος, πού ὑπομένει ἀγόγγυστα ταπεινώσεις καί ἐξουδενώσεις, πάρα πολύ ὠφελεῖται. Γιά τοῦτο, ὄχι νά λυπῆσαι, ἀλλά ἀπεναντίας νά χαίρεσαι γι’ αὐτά, πού ὑποφέρεις. Κερδίζεις ἔτσι τήν πολύτιμη ταπείνωση, μέ τήν ὁποία σώζεσαι.

«Ἐταπεινώθην καί ἔσωσέ με (ὁ Κύριος)» (Ψαλμ. Ριδ΄ 6). Αὐτή τή ρήση πρέπει νά τήν ἔχωμεν πάντοτε κατά νοῦν.

Δέν ὠφελεῖ νά λυπῆσαι, ὅταν σέ κατηγοροῦν. Ἡ λύπη στίς περιπτώσεις αὐτές σημαίνει ὅτι ἔχεις κενοδοξία. Ἐκεῖνος, πού θέλει νά σωθῆ, ὠφείλει νά ἀγαπᾶ νά τόν καταφρονοῦν, διότι ἡ καταφρόνηση φέρνει τήν ταπείνωση. Καί ἡ ταπείνωση ἀπαλλάττει τόν ἄνθρωπο ἀπό πλῆθος πειρασμῶν.

Ποτέ σου μή ζηλέψης, μή φθονήσης, μή ἐπιθυμήσης δόξες, μή ποθήσης ἀξιώματα. Πάντα νά ἐπιδιώκης νά ζῆς στήν ἀφάνεια. Σέ συμφέρει νά μή σέ ξέρει ὁ κόσμος, γιατί ὁ κόσμος εἶναι πλάνος. Μέ τά κενόδοξά του λόγια καί τίς μάταιες παρακινήσεις του μᾶς πλανᾶ καί μᾶς βλάπτει πνευματικά.

Ὁ σκοπός εἶναι νά κατορθώσης νά ἀποκτήσης τήν ταπείνωση. Νά εἶσαι ὑποκάτω πάντων. Νά θεωρῆς πώς τίποτε δέν κάνεις ἄξιο γιά τή σωτηρία σου, ἀλλά νά παρακαλῆς τό Θεό νά σέ σώση μέ τήν εὐσπλαχνία του.

Ἡ ταπείνωση μαζί μέ τήν ὑπακοή καί τή νηστεία γεννοῦν τόν φόβο τοῦ Θεοῦ, καί εἶναι αὐτός ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ ἡ ἀρχή τῆς ἀληθινῆς σοφίας.

Ὅτι πράττεις νά τό πράττης μέ ταπείνωση, γιά νά μή ζημιώνεσαι ἀπό τά καλά σου ἔργα.

Μή νομίζης ὅτι μόνο ὅποιος ἐργάζεται πολύ ἔχει τόν μισθό.

Ὅποιος ἔχει τήν προαίρεση νά κάνη τό καλό καί ἔχει συνάμα τήν ταπείνωση, αὐτός, ἔστω καί ἄν δέν μπορῆ νά φέρη εἰς πέρας πολλή ἐργασία, ἔστω καί ἄν δέν μάθη τέχνες, ὅμως δέν ἐμποδίζεται ἀπό τό νά σωθῆ.

Ἡ ταπείνωση κατορθώνεται μέ τήν αὐτομεμψία, μέ τό νά πιστεύης δηλαδή γιά τόν ἑαυτό σου ὅτι κανένα καλό οὐσιαστικά δέν ἔχεις. Ἀλίμονο σ’ ἐκεῖνον, πού νομίζει τίς ἁμαρτίες του μικρές. Αὐτός σίγουρα θά πέση σέ χειρότερες!

Αὐτός, πού ὑπομένει τίς ἐναντίον του κατηγορίες μέ ταπείνωση, πλησίασε τήν τελειότητα. Αὐτόν τόν θαυμάζουν ἀκόμη καί οἱ Ἄγγελοι, γιατί καμμιά ἄλλη ἀρετή δέν εἶναι τόσο δυσκολοκατόρθωτη καί μεγάλη ὅσο ἡ ταπείνωση.

Ἡ πτωχεία, ἡ θλίψη καί ἡ καταφρόνηση εἶναι οἱ στέφανοι τοῦ μοναχοῦ. Ὅταν ὁ μοναχός ὑπομένη ἀγόγγυστα τίς ὕβρεις, τίς συκοφαντίες, τήν καταφρόνηση, ἀπαλλάττεται εὔκολα ἀπό τούς αἰσχρούς λογισμούς.

Ὁπωσδήποτε εἶναι ἀξιέπαινο τό νά ἀναγνωρίζης τήν ἀδυναμία σου ἐνώπιόν τοῦ Θεοῦ. Αὐτό εἶναι τό γνῶθι σαὐτόν. «Κλαίω καί κατανύσσομαι», λέγει ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος, «ὅταν τό φῶς μοὶ λάμψη, καί ἴδω τήν πτωχείαν μου,καί γνῶ τό πῶς ὑπάρχω». Ὅταν ἐννοήση κανείς τήν ψυχική του πτωχεία καί συνειδητοποιήση τό ποῦ καί σέ ποιό πράγματι ἐπίπεδο εὑρίσκεται, τότε, ὤ τότε! λάμπει μέσα στήν καρδία του τό φῶς τοῦ Χριστοῦ, κι ἀρχίζει νά κλαίη. (Καί διηγούμενος αὐτά ὁ Γέροντας κατενύχθη καί ἄρχισε ὁ ἴδιος νά κλαίη).

Ἄν σοῦ πῆ ὁ ἄλλος «εἶσαι ἐγωιστής», νά μή σοῦ βαρυφαίνεται, οὔτε καί νά λυπῆσαι. Νά πῆς μέ τόν λογισμό σου «μπορεῖ νά εἶμαι καί νά μή τό καταλαβαίνω»! Ἐξ ἄλλου δέν πρέπει νά ἐξαρτώμεθα ἀπό τή γνώμη τῶν ἄλλων. Ὁ καθένας ἄς κοιτάζη τή συνείδησή του καί τά λόγια τῶν ἐμπείρων καί γνωστικῶν του φίλων, πρό πάντων ὅμως ἄς ζητῆ τή γνώμη τοῦ πνευματικοῦ του. Καί μέ αὐτά τά δεδομένα ἄς ρυθμίζη τήν πνευματική του πορεία.

Μοῦ γράφεις πώς δέν τά καταφέρνεις στόν ἀγώνα σου. Ξέρεις ἀπό ποῦ προέρχεται αὐτό. Ἐπειδή δέν ἔχεις ταπείνωση πολλή. Νομίζης ὅτι μέ τήν ἰδική σου δύναμη θά κατορθώσης κάτι. Ἐνῶ, ὅταν ταπεινωθῆς καί πῆς «μέ τή δύναμη τοῦ Ἰησοῦ, μέ τή βοήθεια τῆς Παναγίας καί μέ τήν εὐχή τοῦ Γέροντά μου θά τό κατορθώσω ἐκεῖνο, πού θέλω», νά εἶσαι βέβαιος πώς θά τό κατορθώσης! Ἐγώ βέβαια δέν ἔχω τή δύναμη νά βάζω τέτοιες εὐχές, ἀλλά, ὅταν ἐσύ ταπεινωθῆς καί πῆς «μέ τήν εὐχή τοῦ Γέροντά μου θά τό κάνω», τότε, γιά τήν ταπείνωσή σου, ἐνεργεῖ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καί θά τό κατορθώσης!

Στόν «ταπεινό καί ἡσύχιον» ἐπιβλέπει ὁ Θεός (Ἡσ. ξστ΄ 2), ἀλλά, γιά νά ἔλθη ἡ πραότης, ἡ ἡσυχία, ἡ ταπείνωση, ἀπαιτεῖται κόπος. Μά ἐκεῖνος ὁ κόπος πληρώνεται! Γιά νά ἀποκτήσης τήν ταπείνωση, κατά τή δική μου ἀντίληψη, δέν χρειάζονται τόσο, οὔτε οἱ πολλές μετάνοιες (γονυκλισίες), οὔτε οἱ πολλές ἐργασίες, ἀλλά πρό πάντων ὁ λογισμός σου νά κατεβῆ κάτω-κάτω, νά φθάση στό ἐπίπεδο τῆς γῆς! Τότε δέν ἔχεις φόβο νά πέσης, γιατί εἶσαι χαμηλά. Κι ἄν ἀκόμη πέσης ἀπό τά χαμηλά, δέν θά πάθης τίποτε.

Τό κατ’ ἐμέ, ἄν καί βεβαίως, οὔτε πολλά διαβάζω, οὔτε καί κάνω τίποτε σπουδαῖο, ἡ ταπείνωση εἶναι ἡ πιό σύντομη ὁδός γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Ἀββᾶς Ἡσαΐας λέγει: «Ἔθισον τήν γλῶσσαν σου τοῦ λέγειν συγχώρησον, καί ἡ ταπείνωσις ἐπελεύσεται ἐπί σέ». Μάθε τή γλώσσα σου νά λέγει, «συγχώρησέ με», κι ἄν ἀκόμη δέν τό λές μέ συναίσθηση, ὅμως λίγο λίγο θά συνηθίσης, ὄχι μόνο νά τό λέγης, ἀλλά καί νά τό νοιώθης μέσα σου!

Λέγουν οἱ Ἅγιοι ὅτι σύμφωνα μέ τήν καλή διάθεση, πού ἔχεις, πηγαίνοντας νά ζητήσης συγχώρηση, δηλαδή ἄν ἔχης ταπείνωση, θά φωτίση ἀνάλογα ὁ Θεός τόν ἄλλο, γιά νά ἐπιτευχθῆ ἡ ἐπιζητούμενη συνδιαλλαγή. Ὅταν λ.χ. συντριβῆς καί πῆς μέ τόν λογισμό σου, «φταίω καί δέν τό καταλαβαίνω», μετά λίγο λίγο θά πῆς ὅτι «πράγματι φταίω». Καί, ὅταν βάλης στόν λογισμό σου ὅτι πράγματι φταίεις, θά ἀλλάξη μετά καί ὁ ἄλλος διάθεση.

Νά ζητῆς μέ ἐπιμονή ἀπό τόν Θεό νά σοῦ δωρήση τό χάρισμα τῆς ἐσωτερικῆς αὐτομεμψίας καί ταπείνωσης.

Στήν προσευχή σου νά παρακαλῆς νά σοῦ δώση ὁ Κύριος τό χάρισμα νά βλέπης τά δικά σου ἁμαρτήματα μόνο καί νά μή δίδης σημασία στά ἁμαρτήματα τῶν ἄλλων. «Δός μοι, Κύριε, τό ὁρᾶν τά ἐμὰ πταίσματα καί μή κατακρίνειν τόν ἀδελφόν μου», λέγει ὁ Ἅγιος Ἐφραίμ ὁ Σῦρος.

Ὁ ταπεινός θεωρεῖ τόν ἑαυτό του «ὑποκάτω πάντων». Γι’ αὐτό τόν λόγο ὅλους τοὺς ἀγαπᾶ, ὅλους τοὺς συγχωρεῖ καί πρό πάντων κανένα δέν κατηγορεῖ.

Παρασκευή 9 Μαρτίου 2012

Είναι απαραίτητο να νηστεύουμε…;

Πρώτα θα κάνω λόγο για την εγκράτεια στα φαγητά, η οποία είναι αντίθετη της γαστριμαργίας, και για τον τρόπο των νηστειών και την ποσότητα των φαγητών. Και αυτά, όχι από τον εαυτό μου, αλλά καθώς παραλάβαμε από τους αγίους Πατέρες. Εκείνοι λοιπόν, δεν έχουν παραδώσει έναν κανόνα νηστείας, ούτε έναν τρόπο της διατροφής, ούτε το ίδιο μέτρο, γιατί δεν έχουν όλοι την ίδια δύναμη, είτε λόγω ηλικίας, είτε ασθενείας, είτε καλύτερης συνήθειας του σώματος. Έχουν όμως παραδώσει σε όλους έναν σκοπό, να αποφεύγουμε την αφθονία και να αποστρεφόμαστε το χορτασμό της κοιλιάς. Έχουν δει στην πράξη ότι είναι ωφελιμότερο και βοηθά στην καθαρότητα το να τρώει κανείς μια φορά την ημέρα από το να τρώει κάθε τρείς ή τέσσερις ή εφτά ώρες. Γιατί λένε, εκείνος που επεκτείνεται υπέρμετρα στην νηστεία, υπέρμετρα κατόπιν τρώει. Και από αυτό, άλλοτε εξαιτίας της υπερβολής της αποχής από την τροφή ατονεί το σώμα και γίνεται πιο απρόθυμο για τις πνευματικές εργασίες, και άλλοτε όταν γεμίσει από το βάρος των τροφών προκαλεί αμέλεια και εξασθένηση της ψυχής.
Και πάλι οι άγιοι Πατέρες δοκίμασαν και είδαν ότι δεν είναι για όλους κατάλληλη η διατροφή με χόρτα, ούτε με όσπρια, ούτε όλοι μπορούν να τρέφονται μόνο με ξερό ψωμί. Και άλλος, καθώς είπαν, ενώ τρώει δύο λίτρες ψωμί, πεινά ακόμη, ενώ άλλος τρώει μία λίτρα ή έξ ουγγιές και χορταίνει. Σε όλους λοιπόν, όπως είπα, ένα κανόνα εγκράτειας έχουν παραδώσει, το να μην ξεγελιούνται με το χορτασμό της κοιλίας, ούτε να παρασύρονται από την ηδονή του λάρυγγα. Γιατί δεν είναι μόνο η διαφορά της ποιότητας των τροφών, αλλά και η ποσότητα που ανάβει τα πυρωμένα βέλη της πορνείας. Γιατί με οποιαδήποτε τροφή όταν γεμίσει η κοιλιά, γεννά το σπόρο της διαφθοράς. Και πάλι δεν είναι μόνο η κραιπάλη του κρασιού που φέρνει μέθη στη διάνοια, αλλά και η αφθονία του νερού και κάθε τροφής η υπερβολική χρήση, τη ζαλίζει και φέρνει νύστα σ’αυτήν. Αιτία της καταστροφής των Σοδομιτών δεν ήταν η κραιπάλη του κρασιού και των διαφόρων φαγητών, αλλά η αφθονία του άρτου, κατά τον προφήτη.

Τις τροφές τις χρησιμοποιούμε τόσο ώστε να ζήσουμε, όχι για να σκλαβωθούμε στις ορμές της επιθυμίας. Η μετρημένη και μέσα σε λογικά όρια τροφή βοηθά στην υγεία του σώματος, δεν αφαιρεί την αγιότητα. Ακριβής κανόνας εγκράτειας όπως παρέδωσαν οι Πατέρες είναι να σταματούμε να τρώμε πρίν χορτάσουμε. Και ο Απόστολος που είπε: «Μη φροντίζετε για τη σάρκα, πώς να ικανοποιήσετε τις επιθυμίες της», δεν εμπόδισε την αναγκαία κυβέρνηση της ζωής, αλλά απαγόρευσε την φιλήδονη φροντίδα.
Άλλωστε, για την τέλεια καθαρότητα της ψυχής, δεν αρκεί  μόνη η εγκράτεια στα φαγητά αν δεν συντρέχουν και οι υπόλοιπες αρετές. Τη μερική καθαρότητα της ψυχής, μέσω της σωφροσύνης, ιδιαίτερα κατορθώνουν η νηστεία και η εγκράτεια. Γιατί είναι αδύνατον εκείνος που έχει γεμάτη την κοιλιά του, να κάνει νοερό πόλεμο εναντίον του πνεύματος της πορνείας.
Ώστε λοιπόν πρώτος αγώνας μας ας είναι να συγκρατούμε την κοιλιά μας και να υποδουλώνουμε το σώμα. Όχι μόνο με νηστεία, αλλά και με αγρυπνία και κόπο και πνευματικά αναγνώσματα και με το να μαζεύουμε την καρδιά μας πάνω στο φόβο της κολάσεως και στον πόθο της βασιλείας των Ουρανών.
Απόσπασμα από τη «Φιλοκαλία»
Άγιος Κασσιανός ο Ρωμαίος

Πηγή: Χριστιανική Φοιτητική Δράση.

Παρασκευή 2 Μαρτίου 2012

Ὁ πρῶτος ἀνθρωπόθεος

Μοναδική εἶναι ἡ θέση πού κατέχει μέσα στήν Ἐκκλησία ἡ Μητέρα τοῦ Κυρίου μας καί ξεχωριστή μέσα στίς καρδιές τῶν πιστῶν. Ἡ ταπεινή καί ὁλοκληρωτική προσφορά της στό σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου τήν ὕψωσε καί τήν δόξασε πάνω ἀπό ὅλους τούς ἁγίους, ὥστε νά εἶναι ἡ Παναγία μας. Τό μεγαλεῖο της ὅλο, πράγματι, βρίσκεται στό ὅτι δέχτηκε ὑπάκουα καί ταπεινά νά δανείσει στόν Θεό τή σάρκα καί τό αἷμα της καί μυστηριακά καί ὑπεράνθρωπα νά γεννήσει τόν Θεάνθρωπο. Γι' αὐτό καί εἶχε τήν τιμή ἡ Παρθένος Μαρία νά γίνει ὁ πρῶτος ἀνθρωπόθεος.
Ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος, λένε οἱ πατέρες, γιά νά κάνει τόν ἄνθρωπο θεό· αὐτό σημαίνει, νά τοῦ ἐξασφαλίσει τή σωτηρία ἀπό τόν ὄλεθρο τῆς ἁμαρτίας καί νά τοῦ χαρίσει τήν αἰωνιότητα τῆς ἀληθινῆς ζωῆς. Τό ἔργο τῆς λυτρώσεως, πού συντελέστηκε μέ τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐπιτελεῖται γιά ὅλους ὅσοι πιστεύουν στό ὄνομά του, μέσα στήν Ἐκκλησία. Μέ τό λόγο τοῦ Εὐαγγελίου καί μέ τήν χάρη τῶν μυστηρίων ὁ ἄνθρωπος μεταμορφώνεται, ἐγκεντρίζεται στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί θεώνεται. Πρῶτο καί κύριο ἁπτό στοιχεῖο αὐτῆς τῆς Ἐκκλησίας ἀνέδειξε ὁ Κύριος, πρίν ἀκόμη ἡ Ἐκκλησία ἱδρυθεῖ, τήν Παναγία!
Ἄν ἐγκύψουμε στό θεολογικό βάθος τῆς ἱστορίας τῆς Θεοτόκου, θά δοῦμε, πράγματι, ὅτι ἡ ζωή της σημαδεύεται ἀπό ἐκεῖνα ἀκριβῶς τά γεγονότα, πού συνιστοῦν τήν οὐσία τῆς Ἐκκλησίας· τήν ἀνάσταση καί τήν ἐπιφοίτηση τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Τήν ὥρα τοῦ εὐαγγελισμοῦ της, ὅταν μέ πίστη ἀπόλυτη παρέδωσε τόν ἑαυτό της στό ρῆμα τοῦ ἀγγέλου, ἔζησε τή συγκλονιστική ἐμπειρία τῆς Πεντηκοστῆς· «Πνεῦμα ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπί σέ καί δύναμις Ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι» (Λκ 1,35). Ἐκείνη τή στιγμή ἡ Παρθένος ἑνώθηκε μέ τόν Θεό κατά ἕναν ἄμεσο -ἀσύλληπτο- τρόπο καί γέμισε τό εἶναι της θεότητα.
Κι ὅταν ὕστερα ἀπό λίγους μῆνες ἔνιωσε στά σπλάγχνα της τά πρῶτα σκιρτήματα τοῦ ἁγίου καρποῦ, εἶχε ἤδη τήν πρώτη γεύση τῆς ἀναστάσεως. Τό παιδί πού συνέλαβε χωρίς σπέρμα ἀνδρός, δέν μποροῦσε νά φέρει στά κύτταρά του οὔτε ἴχνος θανάτου, ἀφοῦ μέ τήν ἄσπορη σύλληψή του εἶχε νικήσει τούς νόμους τῆς φθορᾶς. Γι' αὐτό, ἀργότερα ἦταν κοφτερή ἡ ρομφαία πού διεπέρασε τά σπλάγχνα τῆς Θεομήτορος, ὅταν εἶδε τόν Υἱό της νά ὑποτάσσεται στό θάνατο καί νά κρεμᾶται στό σταυρό. Ἡ Παναγία ὑπῆρξε ἴσως ὁ μόνος ἄνθρωπος πού δέν πίστεψε ποτέ πώς ἦταν δυνατόν ὁ Ἰησοῦς νά παραμείνει νεκρός, ὁ μόνος ἄνθρωπος πού περίμενε τήν ἀνάσταση.
Ἀλλά στή ζωή τῆς Θεοτόκου βλέπουμε νά ζωντανεύουν ἐπίσης καί τά δύο γνωρίσματα τῆς Ἐκκλησίας· τό Εὐαγγέλιο καί τό Μυστήριο. Ἀντικρύζοντας ἡ Ἐκκλησία μας τήν Παρθένο, πού γέννησε τόν Ἐμμανουήλ, ἀναφωνεῖ· «Εὐαγγελίζου, γῆ, χαράν μεγάλην!». Ἡ μεγάλη χαρά καί τό καλό ἄγγελμα πού καλεῖται νά ψάλλει ἀκατάπαυστα ἡ γῆ, δέν εἶναι μία φωνή γιά τήν ἀνθρωπότητα, δέν εἶναι ἕνας καλός λόγος, ἀλλά μία μορφή, εἶναι μία ἀνθρώπινη ὕπαρξη, πού κρατᾶ στήν ἀγκαλιά της τή Σωτηρία τοῦ κόσμου. Ἡ Παναγία μας ἀποτελεῖ, πράγματι, ἕνα ζωντανό εὐαγγέλιο, πού παρουσιάστηκε στόν κόσμο, πρίν ἀκόμη γραφεῖ τό εὐαγγέλιο τῆς Καινῆς Διαθήκης. Στή θαυμαστή ἱστορία της εἶναι γραμμένη ἡ ἱστορία τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ καί στόν λυτρωμένο ἑαυτό της εἶναι σφραγισμένη ἡ δωρεά τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Ἔτσι, χωρίς λόγια κηρύττει στούς αἰῶνες τό τί ἔκανε ὁ Θεός γιά τόν ἄνθρωπο πού πολύ ἀγάπησε.
Δέν εἶναι ὅμως μόνο κήρυγμα ἡ Παρθένος Μαρία· εἶναι καί μυστήριο. Πῶς ἔκρυψε μέσα της τή φωτιά τῆς θεότητος χωρίς νά καεῖ; Μέ τί ἱεροπρέπεια κράτησε μακριά ἀπό κάθε ἀνθρώπινο μάτι τό μεγάλο μυστικό της; Κι ἔπειτα, πῶς περιέκρυβε τόν ἑαυτό της καί τόν ἀφάνιζε μπροστά σέ ὅλους, ἐνῶ αὐτή ἦταν ὁ θρόνος ὁ λαμπρός καί ἡ «καθέδρα τοῦ Βασιλέως»; Σπάνιες εἶναι, πράγματι, οἱ φορές πού ἡ Παναγία ἐμφανίζεται στό προσκήνιο τῆς ἱστορίας, τόσο κατά τήν ἐπίγεια ζωή τοῦ Ἰησοῦ, ὅσο καί κατά τίς πρῶτες ἡμέρες τῆς Ἐκκλησίας μετά τήν Πεντηκοστή. Ἐνῶ θά περίμενε κανείς ὅτι δικαιωματικά θά ζητοῦσε αὐτή νά κατευθύνει τό ἔργο τοῦ Υἱοῦ της, θέτει τόν ἑαυτό της ὡς ἕνα ἁπλό μέλος τῆς Ἐκκλησίας στήν ὑπακοή τῶν ἀποστόλων. Ἐνσαρκωμένο μυστήριο ἡ Θεοτόκος, καθώς ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ τήν κατέκλυσε ὁλοκληρωτικά. Πρίν ἀκόμη συστηθοῦν τά ἱερά μυστήρια, αὐτή τέλεσε μέ ἕνα μοναδικό τρόπο τό γάμο της μέ τόν Ὕψιστο καί κοινώνησε, πρώτη ἀπ' ὅλους τούς ἀνθρώπους τῆς γῆς, τόν Θεάνθρωπο, πού πῆρε τή σάρκα καί τό αἷμα της.
Μέ τέτοιες ἐμπειρίες, πού μυστικά θησαύριζε μέσα της, ζυμώθηκε ἡ Κεχαριτωμένη καί πλάστηκε ὁ πρῶτος ἀνθρωπόθεος. Στή μορφή της οἱ πιστοί ὅλων τῶν αἰώνων βλέπουν «τό λαμπρόν τῆς χάριτος γνώρισμα», ὅπως ψάλλει ὁ ὑμνογράφος, ἀναγνωρίζουν σέ ὅλη του τή λαμπρότητα τόν καινούργιο ἄνθρωπο, πού κατεργάζεται ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ. Χαιρετοῦν «τῶν θαυμάτων Χριστοῦ τό προοίμιον, τῶν δογμάτων αὐτοῦ τό κεφάλαιον», τιμοῦν τό πρόσωπό της, πού ὑπῆρξε τό πρῶτο θαῦμα τοῦ Χριστοῦ καί στό ὁποῖο ἀνακεφαλαιώνονται ὅλες οἱ θεϊκές ἀλήθειες. Καί αἰσθάνονται αὐθόρμητα τήν ἀνάγκη νά εὐχαριστήσουν τήν Παναγία, πού ἔγινε αἰώνιο πρότυπο, καί νά τῆς ἀπευθύνουν μαζί μέ τόν ἄγγελο Γαβριήλ τόν θεϊκό χαιρετισμό· Χαῖρε, Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετά σοῦ!
Στέργιος Ν. Σάκκος

Πέμπτη 1 Μαρτίου 2012

 Νεα μερα και νεος μηνας

Οι μερες και οι μηνες ερχονται και φευγουν,εμεις ειμαστε ομως ετοιμοι για την επομενη μερα?
Αυριο ισως δεν θα ειμαστε εδω,ειμαστε ετοιμοι να παμε στον Χριστο?
Ειμαστε ετοιμοι να δουμε στα ματια τον δικαιοτερο κριτη των παντων?

Χρεος μας ειναι να ...
δοξαζουμε τον Θεο που μας αξιωσε να ζησουμε αλλη μια μερα.
Να μην περνανε οι μερες και οι μηνες και να αλληλοευχομαστε μεταξυ μας.
Να ευχαριστουμε καθε μερα τον Θεο,καθε στιγμη που μας δινει αερα να αναπνεουμε,νερο να πινουμε,φαγητο να τρωμε.
Αλλα σημερα ξεχναμε οτι υπαρχει Θεος,τον θυμομαστε μονο σε καμμια αναγκη μας,και αυτη θα ειναι καμμια παρακληση να μας δωσει κατι που το χρειαζομαστε εδω στην γη.
Αλλοι ζητανε λεφτα,αλλοι σπιτια,αλλοι διακοπες,αλλοι καλοπεραση,αλλα για την αλλη ζωη δεν θα ζητησουμε τιποτε?
Ποιοι και ποσοι αραγε ζητανε απο τον Θεο βοηθεια για την σωτηρια της ψυχης τους?
Ποσοι ζητανε δυναμη και φωτιση να μετανοησουν για τα αμαρτηματα τους και να εξομολογηθουν με αληθινη συντριβη στον Πνευματικο τους?

Ο Θεος να μας φωτιζει ολους για να πορευομαστε προς την Δοξα Του.