Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010

Ἀπό τότε πού ὁ Ἥλιος τῆς δικαιο­σύ­νης ἀνέτειλε στή φτω­χική φάτνη τῆς Βη­θλεέμ οἱ ἀχτίδες Του φέγγουν στά μάτια κά­ποιων ψυχῶν καί ἀντανακλοῦν στά ἔργα τους. Τέτοιο φῶς ἱλα­ρό καί ἐλπι­δο­φόρο διέλυσε τό σκοτάδι πού εἶχε ἁπλω­θεῖ στήν Κωνσταντινούπολη, ὅταν ξέσπα­σε φοβερή ἐπιδημία λέπρας.

Ὁ λοιμός ἐξα­πλωνόταν καί μαζί του ὁ πανικός πού ὁδή­γη­σε στήν ἀπόφαση νά θανα­τώ­νονται διά πνιγμοῦ οἱ ἄρρωστοι, ὥστε νά μήν ἐξαπλωθεῖ ἄλλο ἡ ἀσθένεια. Μέσα στό ζόφο τῆς ἀπόγνωσης ἔμενε ἀτάραχος μονάχα ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Ζω­τι­κός στάθηκε πάντα ἕνα φῶς στό δρόμο τῶν ἀν­θρώ­­πων, ἕνα χέρι πού ἔδειχνε τόν Καλό Σαμαρείτη, μιά καρ­διά δο­σμένη στή διακονία τοῦ πόνου. Σπούδασε καί με­λέτησε τή σο­φία τοῦ κόσμου σέ φημι­σμέ­νες σχολές τῆς Ρώμης μά στήν προ­σ­­ευ­­χή καί στή λατρεία διδάχθηκε τή γλώσ­σα πού εἶναι ἀνώτερη ἀπό τῶν ἀνθρώπων καί τῶν ἀγγέλων, τή γλώσσα τῆς ἀγάπης.

Ἡ καρδιά τοῦ ὁσίου, καρδιά ἐλεήμων, καιόμενη ὑπέρ τοῦ κόσμου, ὑπέρ πάντων ἀνθρώπων, ἔγινε δέντρο γιά νά κουρ­νιά­­ζουν τά πουλιά πού τά πλήγιασε πιότερο ἀπ᾿ ὅλα ἡ ἀσπλα­χνία τῶν ἀνθρώπων. Ὁ πόνος του γιά τό σκληρό μέτρο ἦταν συμ­­­μετοχή στόν πόνο τῶν ἀδελφῶν τοῦ Χριστοῦ, κοινωνία στό πάθος τοῦ Κυ­ρί­ου. Ἡ εὐσέβεια καί ἡ ἔμπρακτη καλοσύνη του τόν εἶχαν κάνει ἀπό καιρό γνωστό καί ἀγαπητό στό λαό ἀλλά καί στούς ἄρ­χοντες τῆς Βασιλεύουσας.

Ὁ Μ. Κων­σταν­τίνος ἐκτιμώντας τή σοφία καί τή σύνεσή του τόν τίμησε δίνοντάς του τό ἀξίωμα τοῦ μαγιστριανοῦ. Ἔτσι, ὅταν πα­ρουσιάστηκε μπροστά του ὁ ὅσιος γιά νά τοῦ ζητήσει χρυσάφι μέ σκοπό «νά ἐξασφαλίσει διαμάντια καί λί­θους πολύ­τι­μους γιά τήν αὐτοκρατορία», ὁ αὐτο­κράτορας δέν τοῦ τό ἀρνήθηκε. Κι ἔγιναν τά χρήματα αὐτά ζωή γιά ἀθώους πο­λί­τες λαβωμένους ἀπό τή λέπρα, τή φοβερή ἀρρώστια τῆς ἐ­ποχῆς. Ὁ ἀγωνιστής τοῦ πνεύματος πάλεψε ἀκούραστα μέ τόν πό­νο γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ πού ἔφλε­γε τήν καρδιά του.



Φτωχοί καί πλούσιοι, ἄρχοντες καί δοῦ­λοι ἐγκαταλελειμ­μένοι ἀπό τούς πα­νι­κό­βλητους συγγενεῖς βρῆκαν κατα­φύ­γιο καί ζωή ἀπό τόν Ζωτικό. Μέ τά χρή­μα­τα τοῦ αὐτοκράτορα ἐξα­γόραζε τούς ἀρ­ρώστους ἀπό τούς στρατιῶτες πού εἶ­χαν ἐντολή νά τούς πνίγουν, καί τούς ἐξα­σφάλιζε τόπο διαμονῆς ἔξω ἀπό τήν Πόλη.


Ὅμως εἶναι κλῆρος κάποιων γεν­ναί­­ων ψυχῶν νά μή γνωρίζουν σέ τούτη τή γῆ τήν ἀναγνώριση τοῦ ἔργου τους. Ὁ ὅσιος συκοφαντήθηκε ἀπό ἀνθρώ­πους φθο­νερούς, ὅταν ἔπεσε πεί­­να στήν Πόλη. Ὁ αὐτοκράτορας Κωνστάντιος, γιός καί διάδοχος τοῦ Μ. Κωνταν­τί­νου, ἐ­πηρεα­σμένος ἀπό τούς αἱρετι­κούς Ἀ­ρει­­ανούς διέταξε τήν τιμωρία του. Μαρ­τυ­ρικό ὑ­πῆρξε τό τέλος τῆς ζωῆς τοῦ δια­­κόνου τῆς ἀ­γά­πης. Δεμέ­νος πίσω ἀ­πό δυό ἄγρι­ους ἡμίονους σέρ­νεται στά μο­νοπάτια καί ποτίζει μέ τό αἷμα του τή γῆ τῆς Βα­σιλεύουσας ὁ ὅσιος τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἁγία του κεφαλή καί τά μέλη τοῦ σώ­μα­τός του κατα­κό­πη­καν βίαια καί δια­σκορ­πί­στη­καν. Θαυ­­μα­στά σημεῖα ὅ­μως, τήν δια ὥρα ἀλλά καί ἀργότερα, ἔκαναν τόν ἀσεβῆ αὐτοκράτορα νά κα­τα­λάβει τό σφάλ­μα του, νά ζητήσει συγ­­χώρεση καί νά ἐπιμεληθεῖ τήν ταφή τοῦ ἁγίου.

 
Στίς 31 Δεκεμβρίου, μέρα πού κλεί­νει ἕνας χρόνος, ἀνοίγει ἡ Ἐκκλησία μας ἕνα παράθυρο στό θεϊκό μυστήριο τῆς ἀγά­πης πού νικάει τό χρόνο καί τό θάνατο, καθώς τιμᾶ τή μνήμη τοῦ ἁγί­ου Ζωτικοῦ.

Στήν ἐποχή πού μεταδοτική ὅσο πο­τέ ἀπειλεῖ ἡ λέπρα τῆς ψυχῆς, ἔ­χουμε ἐ­πεί­­γου­σα ἀνάγκη ἀπό κείνους πού, μα­θη­­τεύ­οντας στήν ἀγάπη τῆς ἁγί­ας φάτ­νης, θά σώσουν ψυχές γιά τόν Πα­ρά­δει­σο προσ­φέ­ροντας ὡς τίμημα τή θυσία τῆς ζωῆς τους.



Ἰχνηλάτης

Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010

Στα φετινά Χριστούγεννα ας είναι μία η ευχή μας:

Χαρούμενα Χριστιανικά Χριστούγεννα

On this Christmas we are a blessing to us:
Μerry Christmas Christian

Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010

Περιμένοντας τα Χριστούγεννα.

τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Γεωργίου, Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους
Αὐτὲς τὶς ἡμέρες ὀρθόδοξος χριστιανικὸς κόσμος καλεῖται νὰ γιορτάσει μᾶλλον νὰ ζήσει ἀληθινὰ τὸ μεγάλο γεγονὸς τῆς σωτηρίας καὶ τῆς λυτρώσεως τῶν ἀνθρώπων καὶ τοῦ κόσμου ἀπὸ τὰ δεινὰ τῶν κακῶν καὶ τοῦ διαβόλου. Καλεῖται νὰ δεχθεῖ τὸ μυστήριο τῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας καὶ νὰ γεμίσει θεία χάρη καὶ εὐλογία.
Οἱ ἅγιοι Πατέρες μᾶς καλοῦν νὰ ἀνοίξουμε τὰ μάτια τῆς καρδιᾶς καὶ νὰ μελετήσουμε τὸ μεγάλο αὐτὸ μυστήριο, ποὺ κυριολεκτικὰ ἄλλαξε τὴ μορφὴ τοῦ κόσμου.
Ποιὸς εἶναι ὁ σκοπὸς τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Κυρίου; Ὅλη ἡ διδασκαλία τῶν Πατέρων, γιὰ τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Κυρίου περιέχεται στὴ φράση τοῦ Μεγ. Ἀθανασίου : «Ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο, ἵνα τὸν ἄνθρωπον δεκτικὸν θεότητος ποιήσῃ». Ὁ Χριστὸς δὲν ἦρθε στὴ γῆ, γιὰ νὰ μᾶς φέρει ἁπλὰ μιὰ νέα διδασκαλία, ἀλλὰ νὰ μεταδώσει σὲ μᾶς τὴ θεία ζωή, τὴ ζωὴ τοῦ Θεοῦ. Νὰ μᾶς κάνει μετόχους θείας Ζωῆς κατὰ χάρη. Ὁ Θεὸς γίνεται ἄνθρωπος, γιὰ νὰ γίνει ὁ ἄνθρωπος Θεὸς κατὰ χάρη. Αὐτὸ εἶναι τὸ κεντρικὸ καὶ οὐσιῶδες νόημα τῆς μεγάλης αὐτῆς καὶ σημαντικῆς γιορτῆς.
Πρὶν ἀπὸ τὴ γέννηση τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ὁ κόσμος ζοῦσε στὸ σκοτάδι τῆς ἀπιστίας καὶ τῆς εἰδωλολατρίας μὲ φωτεινὲς ἑξαιρέσεις.
Ἡ ἀπομάκρυνση τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὸν Δημιουργό του εἶχε δυσάρεστες συνέπειες στὴ ζωή του. Ὅμως ὁ Θεὸς δὲν ἐγκατέλειψε τὸ πλάσμα του. Στὸν κατάλληλο χρόνο στέλνει στὴ γῆ τὸν μονογενῆ του Υἱὸ, γιὰ νὰ σώσει τὸν κόσμο καὶ τὸν ἄνθρωπο. «Ὁ Θεὸς ἐπὶ γῆς ὤφθη καὶ τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη» (Βαρούχ, γ´ 38). Ὁ ἀόρατος γίνεται ὁρατός, ὁ ἀπρόσιτος προσιτός, ὁ Θεὸς μαζὶ μὲ τοὺς ἀνθρώπους. Μέγα καὶ παράδοξον τὸ μυστήριον. Ἦλθε στὴ γῆ ὄχι ὅπως αὐτὸς μποροῦσε, ἀλλὰ ὅπως ἐμεῖς μπορούσαμε νὰ τὸν δοῦμε καὶ νὰ τὸν καταλάβουμε. Γι᾿ αὐτὸ ἔγινε ἄνθρωπος μὲ σάρκα γιὰ νὰ ἐπικοινωνήσει καλύτερα μὲ μᾶς. Ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος τονίζει χαρακτηριστικὰ : «Πῶς ἔγινε τοῦτο τὸ ἐκπληκτικὸ καὶ ἀξιοθαύμαστο; Ἕνεκα τῆς δικῆς Του ἀγαθότητος καὶ ὅπως ἕνας βασιλέας βγάζει τὴν βασιλικὴ στολὴ καὶ σὰν ἁπλὸς στρατιώτης ρίχνεται στὴ μάχη, γιὰ νὰ μὴ ἀναγνωρισθεῖ ἀπὸ τὸν ἐχθρὸ καὶ ἔτσι πετύχει τὴ νίκη, ἔτσι καὶ ὁ Χριστὸς ἦρθε μὲ ἀνθρώπινη μορφή, γιὰ νὰ μὴν ἀναγνωρισθεῖ καὶ ἀποφύγει ὁ ἐχθρός τη σύγκρουση μαζί του, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ μὴ φοβίσει τοὺς ἀνθρώπους, γιατὶ ἦρθε γιὰ νὰ τοὺς σώσει καὶ λυτρώσει».
Τελικὰ μία εἶναι ἡ οὐσιαστικὴ ἐξήγηση τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Κυρίου, ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος διατυπώνει πολὺ καθαρὰ αὐτὴ τὴν ἐξήγηση. «Διὰ τὴν πολλὴν ἀγάπην, ἣν ἠγάπησεν ἡμᾶς», «ἔκλινεν οὐρανοὺς καὶ κατέβη». Μαζὶ μὲ τὸν μεγάλο Ἀπόστολο κάθε πιστὸς βλέπει πίσω ἀπὸ τὸ ἱστορικὸ καὶ κοσμοσωτήριο γεγονὸς τῆς γεννήσεως τοῦ Κυρίου τὴν μεγάλη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν κόσμο. Ἀγάπη ποὺ ἔφθασε μέχρι τὸ Σταυρό.
Περιμένουμε τὴ μεγάλη γιορτὴ τῆς γεννήσεως. Καὶ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἀναμένει τὴν ἀνταπόκριση τῆς δικῆς μας ἀγάπης. Μᾶς ἀγάπησε, νὰ τὸν ἀγαπήσουμε καὶ μεῖς. Νὰ τοῦ ἀνοίξουμε τὴν καρδιὰ καὶ τὴ ζωή μας. Νὰ συνδεθοῦμε μαζί του. Εἶναι ἀσφαλῶς ἡ μεγαλύτερη δωρεὰ τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ. Τὰ φετεινὰ Χριστούγεννα ἂς εἶναι ἡ ἀπαρχὴ μιᾶς νέας ζωῆς γεμάτη ἀπὸ τὴ Χάρη καὶ τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱ. Μονῆς Ὁσ. Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους
Ἀρχιμανδρίτης Γεώργιος
καὶ οἱ σὺν ἐμοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοὶ

Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

Πάτα πάνω στην εικόνα 2 φορές για μεγένθυση

Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010

Μυστικά τά τοῦ Θεοῦ
 Εἶναι γεγονός παραδεκτό καί ὁμολογούμενο ἀπό κάθε νουνεχῆ ὅτι δέν μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά ἐξερευνήσει ἀπόλυτα –πολύ περισσότερο- νά κατανοήσει τά ἔργα τοῦ Θεοῦ. Κι ἄν αὐτό ἰσχύει γιά τήν φυσική δημιουργία, πολύ περισσότερο ἐφαρμόζεται στήν πνευματική. Πῶς νά συλλάβει τό περιορισμένο ἀνθρώπινο μυαλό τήν οὐσία τοῦ ἄπειρου Θεοῦ, τήν τριαδική ὑπόστασή του; Πῶς νά κατανοήσει ὅτι αὐτός ὁ Θεός ἔδωσε τόν μονογενῆ Υἱό του, νά γεννηθεῖ ὡς ἄνθρωπος ταπεινός πάνω στήν γῆ, νά πάθει καί νά σταυρωθεῖ σάν κακοῦργος γιά νά λυτρώσει ἀπό τήν κακία τούς ἁμαρτωλούς ἀνθρώπους, νά τούς καταστήσει κατά χάριν παιδιά τοῦ Θεοῦ, νά τούς ἐπαναφέρει στήν δόξα τοῦ παραδείσου;
   ἴδιος ὁ Θεός κρατᾶ τό σχέδιό του μυστικό, «μυστήριον ἀποκεκρυμμένον ἀπό τῶν αἰώνων» (Κλ 1,26· πρβλ. Ἐφ 3,9), ἀπλησίαστο ὄχι μόνο γιά τούς ἀνθρώπους ἀλλά καί γιά τούς ἀγγέλους. Μυστικά καί ἀθόρυβα ἐργάζεται ὁ Θεός. Ἡ παράδοξη καί ἰδιότυπη αὐτή τακτική ἐφαρμόζεται καί στό γεγονός τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ, πού σημειώνεται στήν ἀνθρώπινη ἱστορία ὡς Γέννηση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀπλά ἀλλά καί τόσο χαρακτηριστικά ὁ ἐκκλησιαστικός ὕμνος διαγγέλλει· «λαθών ἐτέχθης ὑπό τό σπήλαιον», κρυφά γεννήθηκες, Χριστέ, μέσα στό σπήλαιο. Κι ὅμως -συνεχίζει νά ἀπευθύνεται στόν Ἰησοῦ Χριστό- ὁ οὐρανός σέ κήρυξε παντοῦ προβάλλοντας σάν στόμα κραυγαλέο τό φωτεινό ἀστέρι. Ἐκεῖνο ἔφερε κοντά σου τούς μάγους πού μέ πίστη σέ προσκύνησαν. Δόξα σοι!
 Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὡς ἄχρονος Θεός γεννᾶται ἀπό τόν Πατέρα ἀϊδίως, πρίν ὑπάρξει ὁ χρόνος καί ὁ κόσμος καί θά γεννᾶται ἀκατάπαυστα· «ἅμα Πατήρ, ἅμα Υἱός», θεολογοῦν οἱ ἅγιοι πατέρες. Ἀπροσπέλαστη στήν σκέψη μας ἡ ἀΐδια γέννηση τοῦ Υἱοῦ, παραπέμπει στό μυστήριο τῆς ἁγίας Τριάδος. Μέ τήν ἐνανθρώπηση ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ γεννήθηκε ὡς ἄνθρωπος «ἄνευ σπορᾶς», ἐκ τῆς Παρθένου. Αὐτή ἡ δεύτερη γέννηση εἶναι ἕνα ἱστορικό γεγονός, τοῦ ὁποίου πεῖρα μπορεῖ νά λάβει καθένας. Κι ὅμως, δέν τό ἀντιλήφθηκαν οἱ τόσοι κάτοικοι τῆς Βηθλεέμ οὔτε κἄν οἱ ἔνοικοι τοῦ πανδοχείου, στοῦ ὁποίου τόν σταῦλο ἡ Παρθένος γέννησε τόν μονογενῆ υἱό της. Μόνο κάποιοι ἁπλοϊκοί ποιμένες δέχθηκαν τό μήνυμα τοῦ ἀγγέλου καί ἦρθαν νά προσκυνήσουν στήν φάτνη τόν θεῖο βασιλιά ἐκπροσωπώντας τόν ἀδιάφθορο λαό τοῦ Ἰσραήλ, πού μέ ὁδηγό τίς προφητεῖες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης περίμενε τόν Μεσσία. Ὁ ἴδιος ἄγγελος μέ τήν μορφή φωτεινοῦ ἄστρου μήνυσε τό μεγάλο γεγονός καί στούς σοφούς μάγους καί τούς ὁδήγησε ἀπό τήν ἀνατολή ὥς τήν «οἰκίαν» ὅπου στό μεταξύ εἶχε μεταφερθεῖ ἡ ἁγία οἰκογένεια. Εἶναι οἱ ἐκπρόσωποι τῶν εἰδωλολατρικῶν ἐθνῶν, πού διατηροῦσαν ζωηρή τήν προσδοκία γιά τήν γέννηση τοῦ Λυτρωτῆ.
 Μυστικά ἐργάζεται ὁ Θεός, ὅμως δέν μένουν ἄγνωστα τά μυστικά του σ᾽ ἐκείνους πού πραγματικά ἐπιθυμοῦν νά τά γνωρίσουν καί εἰλικρινά ἐνδιαφέρονται νά οἰκειοποιηθοῦν τήν θεϊκή προσφορά, τήν σωτηρία. Ὁ ἄχρονος Υἱός πού γεννᾶται ἀϊδίως ἐκ τοῦ Πατρός, πού γεννήθηκε ἐν χρόνῳ ἀπό τήν Παρθένο Μητέρα του, ἐξακολουθεῖ νά γεννιέται ἀέναα στίς καρδιές πού ἐπιζητοῦν τήν κοινωνία μαζί του. Κι ὅπως «λαθών ἐτέχθη» στό ταπεινό σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ, ἔτσι κρυφά, μυστικά, προσεγγίζει κάθε καλοπροαίρετη ψυχή πού τόν ἀποζητᾶ καί σ᾽ αὐτήν ἀποκαλύπτει τά μυστικά του.
 Τί νά ζητᾶ ἄραγε ὁ Θεός, ποιές προϋποθέσεις ἀπαιτεῖ γιά νά φανερώσει στόν ἄνθρωπο τά μυστικά του; Ὅπως γιά νά μελετήσουμε τήν φυσική δημιουργία ἀπαιτεῖται νά λειτουργοῦν σωστά οἱ αἰσθήσεις μας καί νά διαθέτουμε τήν ἀνάλογη γνώση καί τά κατάλληλα ὄργανα, ἔτσι γιά νά προσεγγίσουμε τόν Θεό, νά οἰκειωθοῦμε τό σχέδιο τῆς θείας οἰκονομίας χρειαζόμαστε πίστη καί ἁγνότητα, πού ἐπιτυγχάνονται μέ μετάνοια καί ταπείνωση. Ψηλά εἶναι ὁ Θεός, μά γιά νά φθάσεις νά τόν δεῖς, γιά νά ἀξιωθεῖς νά μπεῖς στά μυστικά του, πρέπει νά σκύψεις, νά ἀγαπήσεις τήν σιωπή καί τήν ἀφάνεια, ν᾽ ἀπαρνηθεῖς τό θέλημά σου καί νά ἐγκολπωθεῖς τοῦ Θεοῦ τό θέλημα. Δοξολογεῖ τόν οὐράνιο Πατέρα ὁ Ἰησοῦς Χριστός διότι τό σχέδιό του πού τό ἀπέκρυψε ἀπό «σοφῶν καί συνετῶν», τό ἀποκάλυψε στούς ταπεινούς μαθητές του, πού μέ ἀφοσίωση τόν ὑπήκουσαν (βλ. Μθ 11,24-25).
Ὑπακοή στό θέλημα τοῦ Θεοῦ εἶναι τό πρῶτο βῆμα γιά νά μπεῖς στά μυστικά τοῦ Θεοῦ. Μερικοί πρακτικοί τρόποι ἐφαρμογῆς τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ μελέτη τῆς ἁγίας Γραφῆς -αὐτή περιέχει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ-, ἡ προσευχή, ἡ μετάνοια, ἡ ταπείνωση, γενικά ἡ πνευματική ζωή καί μάλιστα ἡ συνειδητή μετοχή στά ἱερά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας.
 Εἶναι γεγονός ὅτι μᾶς ἐντυπωσιάζει ὁ θόρυβος, ἡ διαφήμιση, ἡ προβολή. Ἔτσι ἦταν πάντα οἱ ἄνθρωποι. Ὡστόσο, τό ἔργο τοῦ Θεοῦ, πού συμπίπτει μέ τήν βαθύτερη ἐπιθυμία ὅλων μας, τήν αἰώνια εὐτυχία ἤ -πιό θεολογικά- τήν σωτηρία μας, ἐπιτελεῖται μυστικά, στόν ἔσω ἄνθρωπο, στό ταμεῖον τῆς ψυχῆς. Κανείς ἀπό τούς γύρω δέν ὑποψιάζεται τί ἐπιτελεῖται στήν ψυχή πού εἰλικρινά παραδίδεται στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅπως κανείς ἐκεῖνο τό βράδυ στήν Βηθλεέμ δέν ὑποψιαζόταν τί συνέβαινε στόν ταπεινό σταῦλο, πού εἶχε ἤδη μεταποιηθεῖ σέ οὐρανό, ἀφοῦ ἐκεῖ μέσα στό παχνί τῶν ζώων φιλοξενοῦσε τόν ἴδιο τόν Θεό.
Στέργιος Ν. Σάκκος