Τρίτη 31 Μαΐου 2011

Απόδοση του Πάσχα



«Παρήγγειλεν…από Ιεροσολύμων μη χωρίζεσθαι, αλλά περιμένειν δύναμιν εξ ύψους»
Σαράντα ολόκληρες ημέρες έμεινε μαζί με τους μαθητές του ο αναστημένος Χριστός. Και φυσικό βεβαίως είναι να αναρωτιούνται κάποιοι τι άραγε τους αποκάλυψε ακόμη; Ή ποιες παρακαταθήκες τους άφησε;
Ο ευαγγελιστής Λουκάς, μετά την ανάσταση του Χριστού αναφέρει δύο σοβαρές εντολές που έδωσε στους μαθητές του:
Η πρώτη εντολή τού Χριστού προς τους μαθητές του ήταν η εξής: «να μη απομακρυνθείτε από τα Ιεροσόλυμα, αλλά να μείνετε όλοι μαζί σε ένα τόπο, ενωμένοι και αγαπημένοι, με μια ψυχή και με μια καρδία».
Η πρώτη αυτή εντολή τού Αναστάντος Χριστού έχει εφαρμογή και σε μας. Μας παραγγέλλει δηλαδή να μη απομακρυνόμαστε από την εκκλησιαστική σύναξη, ιδίως την Κυριακή.
Οι άγιοι Θεοφόροι Πατέρες της Ε΄ Οικουμενικής Συνόδου θέσπισαν τον κανόνα: «Ει τις επίσκοπος ή πρεσβύτερος, ή λαϊκός, μηδεμίαν ανάγκην βαρυτέραν έχοι ή πράγμα δυσχερές, ώστε επί πλείστον απολείπεσθαι της αυτού εκκλησίας, αλλ’ εν πόλει διάγων, τρείς Κυριακάς ημέρας εν τρισίν εβδομάσι μη συνέρχοιτο, ει μεν κληρικός είη, καθαιρείσθω˙ ει δε λαϊκός, αποκινείσθω της κοινωνίας», δηλαδή αν είναι επίσκοπος ή πρεσβύτερος ή λαϊκός χωρίς να έχει σοβαρό πρόβλημα υγείας, αλλά αντί να είναι στην εκκλησία κοιμάται ή περνά τον καιρό του ασκόπως και λήψη τρις Κυριακές επί τρις συνεχόμενες εβδομάδες ο μεν κληρικός καθαιρείτε ο δε λαϊκός απομακρύνεται από την Θεία Κοινωνία.
Αγαπητοί μου αδελφοί πρέπει να ερχόμαστε στο Ναό, στην ενορία μας, να συμπροσευχόμαστε, να αλληλοενισχυόμαστε, να αλληλογνωριζόμαστε, χωρίς προκαταλήψεις μόνο με την «εν Χριστώ αγάπη».
Ο ναός είναι το σπίτι μας είναι η πολυκλινική κατά τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, είναι το λιμάνι που κάθε άνθρωπος θα βρει την παρηγοριά. Η ενορία είναι η οικογένεια που διαμένει στο ″σπίτι″, στο ναό και πρέπει η ενορία μας να γίνει οικογένεια, ένα γνωμικό λέγει: «όταν το πρόβατο βγει και απομακρυνθεί από τη στάνη το τρώει ο λύκος», έτσι γίνεται στην Εκκλησία, όταν κάποιος απομακρυνθεί από την αγκαλιά της Εκκλησίας τότε κινδυνεύει να πέσει σε αίρεση, να πέσει στα αδηφάγα δόντια του διαβόλου δηλαδή όπως λέγουν οι πατέρες να πέσει στον πνευματικό θάνατο.
Μετά την ανάσταση του Χριστού, κανείς δεν πρέπει να μένει μόνος, ξεκομμένος από τους άλλους απομονωμένος.
Τα τείχη της απομόνωσης και του χωρισμού των ανθρώπων τα γκρέμισε η δύναμη της αναστάσεως όπως μας τονίζει ο Απόστολος Παύλος στους προς Εφεσίους: «Αυτός γαρ εστιν η ειρήνη ημών, ο ποιήσας τα αμφότερα εν και το μεσότοιχον του φραγμού λύσας, την έχθραν, εν τη σαρκί αυτού».
Η ανάσταση του Χριστού κατήργησε τις διαιρέσεις και τους χωρισμούς των ανθρώπων και «ήνωσε τα το πριν διεστώτα».
Η δεύτερη εντολή τού Αναστάντος Χριστού ήταν: «να περιμένουν την δύναμη εξ ύψους».
Οι μαθητές του Χριστού, όπως γνωρίζουμε τήρησαν κατά γράμμα την εντολή αυτή και περίμεναν «άπαντες ομοθυμαδόν επι το αυτό». Και πράγματι, ύστερα από δέκα ημέρες, ο Χριστός εξεπλήρωσε την πρώτη και μεγάλη υπόσχεσή του, την αποστολή του αγίου Πνεύματος, αυτή είναι η δύναμη εξ ύψους που υποσχέθηκε στους μαθητές Του!
Ο Χριστός υποσχέθηκε στους πιστούς πολλά πράγματα που βεβαίως δεν αναφέρονταν σε υλικές απολαύσεις, και αμοιβές τού κόσμου τούτου.
Η ουσιαστική υπόσχεση του Χριστού αφορά την αποστολή του Αγίου Πνεύματος: «…και εγώ ερωτήσω τον πατέρα και άλλον παράκλητον δώσει υμίν, ίνα μένη μεθ’ υμών εις τον αιώνα, το Πνεύμα της Αληθείας…» και μάλιστα την διαρκή και παντοτινή παρουσία του στη ζωή της Εκκλησίας, αλλά το άγιον Πνεύμα «εκείνος υμάς διδάξει πάντα και υπομνήσει υμάς πάντα ά είπον υμίν», Εκείνος, το άγιον Πνεύμα δίδαξε τους αποστόλους, και μάλιστα ο απόστολος Πέτρος μιλώντας μετά την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος στους Εθνικούς «οι μέν ουν ασμένως αποδεξάμενοι τον λόγον αυτού εβαπτίσθησαν, και προσετέθησαν τη ημέραν εκείνη ψυχαί ωσεί τρισχίλιαι» δηλαδή, εδέχθησαν μετά χαράς την διδασκαλία του και εβαπτίσθησαν και προσετέθησαν στην Εκκλησία του Χριστού περίπου τρις χιλιάδες ψυχές.
Στην εποχή μας, όπου όλα κλονίζονται, εμείς αναζητούμε στηρίγματα, έξω από την Εκκλησία. Γι’ αυτό παρασυρόμαστε εύκολα από τις υποσχέσεις διαφόρων κολάκων και ψευδοπροφητών της εποχής.
Μόνο οι υποσχέσεις του Χριστού μάς στηρίζουν και μάς εξασφαλίζουν την αληθινή ζωή. Η ζωή μέσα στην εκκλησιαστική κοινότητα μας εξασφαλίζει τη χαρά της ενότητας και τη σιγουριά της παρουσίας του Χριστού σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωή μας.
Ας είναι η ημέρα αυτή το γλυκό φως της ελπίδας, της χαράς, και το στήριγμα που μας δίδει η παρουσία του αναστημένου Χριστού. Αμήν!!!

Πέμπτη 26 Μαΐου 2011

Διδαχές - Προφητείες - Σημεία των Καιρών

Ο Γέρων Παΐσιος ή Όσιος Παΐσιος (κατά κόσμον Αρσένιος Εζνεπίδης), ήταν Έλληνας μοναχός που έζησε κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα.

Ο Γέρων Παΐσιος γεννήθηκε στα Φάρασα της Καππαδοκίας, στη Μικρά Ασία, στις 25 Ιουλίου του 1924.
ο Γέροντας Παΐσιος «κοιμήθηκε» την Τρίτη 12 Ιουλίου 1994 και ώρα 11:00. Ενταφιάστηκε στο Ιερό Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης. Έκτοτε, κάθε χρόνο στις 11 προς 12 Ιουλίου, στην επέτειο κοιμήσεως του Γέροντος, τελείται αγρυπνία στο Ιερό Ησυχαστήριο, με συμμετοχή χιλιάδων πιστών.

Η φήμη του ως αγίου στο ορθόδοξο ποίμνιο είναι μεγάλη, λόγω της προσωπικότητάς του και του πλήθους των μαρτυριών από ανθρώπους ορθόδοξων πιστών και μη, για χαρίσματα που διέθετε (προφητικό χάρισμα ή θεραπευτικό κλπ).
Ο σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ.κ. Ιερόθεος Βλάχος, έχει προτείνει την κατάταξη του στα δίπτυχα της Ορθόδοξης Εκκλησίας ως αγίου.
Πνευματική Παρακαταθήκη του Γέροντα Παΐσιου

Γενικά
Ο Γέρων Παΐσιος ήταν ένας πολύ απλός άνθρωπος, ο οποίος πίστευε στο λόγο του Ευαγγελίου, κάνοντας τρόπο ζωής τον μοναστικό βίο και τις διδαχές της ορθόδοξης ασκητικής παράδοσης. Οι εγκύκλιες γνώσεις του περιορίζονταν στο επίπεδο του δημοτικού. Παρ' όλα αυτά ξεχώριζε για την «χαριτωμένη» απλότητά του και την έντονη αγωνία που τον διακατείχε για την βοήθεια των συνανθρώπων του, που αναζητούσαν ένα πνευματικό καθοδηγητή. Ο ίδιος αποτελούσε παράδειγμα ανθρώπου αφιερωμένου στον Θεό, αφαιρώντας τις προσωπικές επιδιώξεις και τα προσωπικά θελήματα. Η υπακοή, η άσκηση, η ταπείνωση, η ευσέβεια, το φιλότιμο και πάνω από όλα η αγάπη και η μακροθυμία, αποτελούσαν τρόπο ζωής για τον ίδιο, αλλά και διδαχές για όσους αποζητούσαν ένα λόγο παρηγοριάς ή κάποια επίλυση προσωπικού προβλήματος.

Διδαχές
Λογισμοί. Μεγάλο βάρος έδινε στον λογισμό ο Γέροντας. Πάντα ανέφερε ότι όλα ξεκινούν από τους καλούς λογισμούς, οι οποίοι αποδιώκουν τους κακούς. Να σκεπτόμαστε θετικά για τον συνάνθρωπο και όχι αρνητικά, γιατί αλλιώς εισέρχεται η πονηριά στον άνθρωπο και η ισχυρογνωμοσύνη. Μάλιστα ανέφερε να μην εμπιστευόμαστε και τους δικούς μας λογισμούς και να δίνουμε χώρο στο θέλημα του Θεού, γιατί όποιος κάνει κάτι τέτοιο βγαίνει πάντα κερδισμένος.

Φιλότιμο. Ο Γέροντας διαρκώς ανέφερε ότι οι άνθρωποι πρέπει να έχουν και αρχοντική αγάπη. «Ότι προσφέρουμε ή κάνουμε», έλεγε «πρέπει να γίνεται φιλότιμα και όχι αναγκαστικά και συμφεροντολογικά. Να μην ακολουθούμε από φόβο αλλά να έχουμε θέληση και καλή προαίρεση, όπως και ο Χριστός όταν ήρθε σε αυτόν τον κόσμο».

Θεία Δικαιοσύνη. Ανέφερε διαρκώς πως αν ο άνθρωπος θέλει να ομοιάσει στους Αγίους πρέπει να εφαρμόζει την Θεία δικαιοσύνη και όχι την ανθρώπινη. Η ανθρώπινη δικαιοσύνη κατά τον Γέροντα είναι τυφλή και υπάρχει για να αποτρέπει τους κακούς και πονηρούς ανθρώπους. Η Θεία δικαιοσύνη όμως στοχεύει να εξυπηρετεί τον αδύναμο άνθρωπο και αυτούς που έχουν ανάγκη. Όταν εφαρμόζουμε την Θεϊκή δικαιοσύνη τότε αποφεύγουμε τις έριδες, τις κατακρίσεις και τις διαφορές με τους συνανθρώπους μας.

Θεία Πρόνοια. Η Θεία πρόνοια είναι ανεξιχνίαστη και ανεξερεύνητη, στοχεύει στη σωτηρία του ανθρώπου και την αιώνια ζωή. Επεσήμανε πως δεν πρέπει συνέχεια να μεριμνούμε για τα « βιοτικά » πράγματα, γιατί ο Θεός προνοεί έτσι ώστε να μας δίνει αυτό που ποθούμε, πολλές φορές πριν καν το ζητήσουμε, αρκεί το μυαλό μας να βρίσκεται σε Αυτόν και να προσευχόμαστε. Όταν συμβαίνει κάτι άσχημο σε κάποιον είναι παραχώρηση από το Θεό και όχι σταλμένο από Αυτόν, έτσι ώστε να εκπαιδεύσει του ανθρώπους ένεκα της οικονομίας Του.

Ταπείνωση. Η ταπείνωση για το γέροντα ήταν το θεμελιώδες στοιχείο της σωτηρίας του ανθρώπου και γενικότερα το στοιχείο το οποίο επιφέρει τις καλές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Ανέφερε μάλιστα ότι ο Θεός «αδυνατεί» να βοηθήσει όταν ο άνθρωπος δεν ταπεινώνεται και προσπαθεί τότε με κάθε τρόπο να επιφέρει την ταπείνωση, μέσω των παθών. Χωρίς ταπείνωση, συνέχιζε, δεν επέρχεται η Θεία Χάρις, κλείνουμε την καρδιά μας από το Χριστό και ότι αρχικά «κερδίζουμε» γρήγορα το ξαναχάνουμε.
Υπακοή. Η πλήρης υπακοή, σύμφωνα με το γέροντα επιφέρει την ταπείνωση που είναι η αρχή όλων των καλών. «Να υπακούμε και όταν αδικούμαστε, γιατί ο Θεός ανταποδίδει την υπομονή στην αδικία» συχνά έλεγε. «Σήμερα όλοι είναι ανυπόμονοι, οι υπομονετικοί όμως σύμφωνα με το Χριστό θα κερδίσουν την βασιλεία των ουρανών», κατέληγε.
Προφητείες
Ο Γέροντας πραγματοποίησε και αρκετές προφητείες. Δυστυχώς όμως πολλοί καπηλεύτηκαν τις διδαχές του γέροντος, λέγοντας πολλά πράγματα, είτε για ίδιον όφελος, είτε για εθνικά φρονήματα, που ο ίδιος ποτέ δεν ενέφερε, κάτι που τον λυπούσε ενώ ήταν ήδη εν ζωή. Οι περισσότερες από αυτές αφορούσαν τα τεκταινόμενα που έχουν να κάνουν με την Κωνσταντινούπολη, επεξηγήσεις πάνω στις προφητείες του Κοσμά του Αιτωλού αλλά και περί Αντιχρίστου.

Το κείμενο με τίτλο "Σημεία των καιρών", το έγραψε ο Γέροντας Παΐσιος και επέμενε να κυκλοφορήσει με το γραφικό χαρακτήρα του, χωρίς διορθώσεις,γιατί φοβόταν ότι μερικοί θα βγουν και θα πουν ότι "δεν το έγραψε αυτός".

Σάββατο 21 Μαΐου 2011



Οι Άγιοι και Ισαπόστολοι Κωνσταντίνος και Ελένη 

 
Ο Μέγας Κωνσταντίνος γεννήθηκε το 274 μ.Χ. Πατέρας του ήταν ο Κωνστάντιος ο Α' ο Χλωρός και μητέρα του η Ελένη από το Δρέπανο της Βιθυνίας. Ο Κωνσταντίνος σε ηλικία 18 ετών έγινε στρατιωτικός και χάρη στην ανδρεία του, προάχθηκε γρήγορα στα ανώτατα αξιώματα του στρατού.
Ο Κύριος θέλοντας να τον βοηθήσει στον αγώνα του κατά του Μαξεντίου και του Λικίνιου, στη συνέχεια σχημάτισε στον ουρανό το σημείο του Σταυρού με την επιγραφή «Εν τούτω Νίκα», προσφέροντάς του ένα ισχυρότατο όπλο για να κατατροπώσει τους εχθρούς του. Με το χριστιανικό σταυροειδές λάβαρο με το ελληνικό μονόγραμμα «Εν τουτω νικα», τελικά νίκησε τα στρατεύματα του Μαξεντίου και έπειτα του Λικινίου.
Επίσης, ήταν ο πρώτος αυτοκράτορας που ευνόησε την Εκκλησία, μετά από τρεις αιώνες ανελέητου διωγμού. Μετέφερε την πρωτεύουσα του κράτους του στο αρχαίο βυζάντιο, και εκεί έκτισε την βασίλισσα των πόλεων, την Κωνσταντινούπολη.
Λίγο πριν πεθάνει, ο Κωνσταντίνος αξιώθηκε και του Αγίου Βαπτίσματος, και αμέσως μετά είπε: «Νυν αληθει λογω μακαριον οιδ’ εμαυτον, νυν της αθανατου ζωης πεφαναι αξιον, νυν του θειου μετειληφεναι φωτος πεπιστευκα». Τώρα, δηλαδή, σύμφωνα με το λόγο της αληθείας, ξέρω ότι είμαι μακάριος, τώρα έχω γίνει άξιος της αθανάτου ζωής, τώρα έχω πιστέψει πως έλαβα το θείο φως. Εκοιμήθη σε ηλικία 63 ετών, την 21 Μαΐου 327. Η Ιστορία ονόμασε τον Κωνσταντίνο Μέγα και η Εκκλησία τον ανεκήρυξε Άγιο και Ισαπόστολο.
Ο Κωνσταντίνος ενδιαφέρθηκε πολύ και για τα ιερά σεβάσματα των χριστιανών, για το λόγο αυτό απέστειλε στα Ιεροσόλυμα την μητέρα του, για να βρει τον Τίμιο Σταυρό. Μετά την εύρεσή του, η Αγία Ελένη, αφού διχοτόμησε τις κεραίες του δημιούργησε δύο Σταυρούς εκ των οποίων τον ένα μετέφερε στην Κωνσταντινούπολη.
Η Αγία Ελένη ήταν αυτή η οποία έδωσε στον Μ. Κωνσταντίνο την πρέπουσα διαπαιδαγώγηση. Άλλωστε, και ο ίδιος την τίμησε, όταν στην μεγάλη πλατεία της Κωνσταντινούπολης έκτισε δύο στήλες, μία δική του και μία της Αγίας Ελένης, που έφερε την επιγραφή: «Εις Αγιος εις Κυριος Ιησους Χριστος, εις δοξαν Θεου Πατρος, Αμην». Η Αγία Ελένη βοήθησε να χτιστούν οι πρώτοι μεγάλοι ιεροί ναοί της Χριστιανοσύνης. Εκοιμήθη ειρηνικά το 327 μ.Χ. σε ηλικία 83 ετών.
Απολυτίκιο
«Πρωτος πεφηνας, εν Βασιλευσι, θειον εδρασμα, της ευσεβειας, απ’ ουρανου δεδεγμενος το χαρισμα· οθεν Χριστου τον Σταυρον εφανερωσας, και την Ορθοδοξον πιστην εφηπλωσας. Κωνσταντινε ισαποστολε, συν Μητρι Ελενη θεοφρονι, πρεσβευσατε υπερ των ψυχων ημων»
Απολυτίκιο
«Του Σταυρου σου τον τυπον εν ουρανω θεασαμενος, και ως ο Παυλος την κλισιν ουκ εξ ανθρωπων δεξαμενος, ο εν Βασιλευσιν Αποστολος σου Κυριε, Βασιλευουσαν πολιν τη χειρι σου παρεθετο· ην περισωζε δια παντος εν ειρηνη, πρεσβειαις της Θεοτοκου, μονε Φιλανθρωπε»

Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

ΦΙΛΥΡΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ. - ΟΙ ΕΓΓΡΑΦΕΣ ΑΡΧΙΣΑΝ - ΤΗΛ. 2310 678745

Παρασκευή 6 Μαΐου 2011

Γιά ν' ἀνθίσει ἡ πίστη 
 
 Μέ γιορτινή εὐφροσύνη καί εὔλογο ἐνθουσιασμό σᾶς ἀπευθύνουμε, φίλοι μας ἀναγνῶστες, τόν ἀναστάσιμο χαιρετισμό-ὁμολογία: Χριστός Ἀνέστη! Ὁ θάνατος καί ἡ ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ χρωματίζει καί νοηματίζει ὄχι μόνο τό μήνα πού διανύουμε καί τόν ἑπόμενο, μέχρι τήν Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου καί τήν Πεντηκοστή, ἀλλά καί ὅλο τό χρόνο. Εἶναι τό μέγιστο καί ἐνδοξότατο γεγονός τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀλλά καί τῆς παγκόσμιας ἱστορίας, γεγονός μαρτυρημένο καί βεβαιωμένο ἀπό μυριάδες μάρτυρες.
  Ἀσύλληπτη γιά τήν τρέχουσα πραγματικότητα ἡ ἀνάσταση ἀποτελεῖ πράγματι τήν πιό μεγάλη πρόκληση γιά τόν σκεπτόμενο ἄνθρωπο· ὀρθώνει μέσα του πλῆθος τίς ἀμφιβολίες, ἀντιρρήσεις, ἐνστάσεις. Ἀλλά αὐτό δέν ἐνοχλεῖ καθόλου τόν ἀναστημένο Κύριο. Μᾶλλον τόν εὐχαριστεῖ, διότι δέν φοβᾶται οὔτε ἀρνεῖται τήν ἔρευνα. Τό «πίστευε καί μή ἐρεύνα» δέν ἔχει θέση στήν ἐξιστόρηση τῆς ἁγίας Γραφῆς. Ἀντίθετα ὁ Κύριος «χαίρει ἐρευνώμενος», ὅπως ὡραιότατα διαβεβαιώνει ἕνας ἐκκλησιαστικός ὕμνος. ᾿Αρκεῖ αὐτός πού ἐρευνᾶ νά εἶναι εἰλικρινής καί καλοπροαίρετος· νά ἀγαπᾶ καί νά σέβεται τήν ἀλήθεια, ἀδέσμευτος ἀπό ἐμπάθειες καί φανατισμούς.
  Οἱ πρῶτοι μάρτυρες τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ἦταν δύσπιστοι, καί πολύ δικαιολογημένα, διότι ποτέ δέν ἔβαλαν στό νοῦ τους ὅτι μπορεῖ νά ἀναστηθεῖ ὁ Διδάσκαλός τους. Δέν τούς συνερίσθηκε γι᾿ αὐτό ὁ Κύριος. Μέ ἄκρα συγκατάβαση τούς βοήθησε νά ξεπεράσουν τά ἐμπόδια καί, ὅταν ἀποδέχθηκαν τήν ἀλήθεια, τούς κατέστησε μέλη τῆς Ἐκκλησίας του. Συγκαταβαίνει καί ἐμφανίζεται π.χ. στόν ἀμφιβάλλοντα Θωμᾶ. Τοῦ προτείνει μάλιστα νά ψηλαφήσει τίς οὐλές στό ἀναστημένο σῶμα του καί φιλικά τόν προτρέπει· «μή γίνου ἄπιστος ἀλλά πιστός» (Ἰω 20, 27)!
Τό πέρασμα ἀπό τήν ἀπιστία στήν πίστη δέν εἶναι θέμα ἀποδείξεων, ἀλλά ἀπόφαση μετανοίας. Καθένας μπορεῖ νά πιστέψει, ἀρκεῖ νά θελήσει νά μετανοήσει. Ὅταν δέν ὑπάρχει ἡ διάθεση μετανοίας καί συμμορφώσεως πρός τό ἐκφρασμένο θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀμέτρητα ἐμπόδια ὀρθώνονται. Μά εἶναι ὅλα ὑποκειμενικά. Πολλά παραδείγματα βρίσκουμε στήν ἁγία Γραφή καί στήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μέχρι σήμερα. Ἐνδεικτικά ἀναφέρω ἕνα: Οἱ φρουροί πού φύλαγαν τόν τάφο τοῦ Κυρίου μαρτυροῦν ὅτι Ἐκεῖνος ἀναστήθηκε· εἶδαν ἄδειο τόν τάφο. Ἀλλά οἱ ἀρχιερεῖς σπεύδουν νά τούς δωροδοκήσουν γιά νά ποῦν ὅτι κάποιοι ἔκλεψαν τό νεκρό σῶμα (βλ. Μθ 28,11-15). Ἄν δέχονταν ὅτι ἀναστήθηκε ὁ Κύριος, θά ἔπρεπε νά μετανοήσουν καί δέν τό ἤθελαν αὐτό...
Τό μήνυμα ἁπλό καί σαφέστατο, τό διατυπώνει λυρικά ὁ ἐκκλησιαστικός ὕμνος: «Κατήφεια παθῶν καί λογισμῶν ἡ ζάλη μακράν ἐξοριζέσθω καί οὕτως ἐξανθήσει τό ἔαρ τό τῆς πίστεως». Γιά νά ἀνθοβολήσει στήν καρδιά μας ἡ ἄνοιξη τῆς πίστεως πρέπει νά διώξουμε μακριά τήν κατήφεια, πού προξενοῦν τά πάθη, καί τή ζάλη τῶν ἀμφιβόλων λογισμῶν. Νά ἀναστηθοῦμε μέσα μας μέ τή μετάνοια. Τότε δέν θά ἐγγίζει τήν ψυχή μας καμία ἀμφιβολία γιά τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ!
Στέργιος Ν. Σάκκος

Πέμπτη 5 Μαΐου 2011

 Η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Μεγαριώτισσας

Ο Πολιτιστικός Σύλλογος Νέας Μεσήμβριας κατόπιν αιτήματος του Συλλόγου και σε συνεργασία με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αλλά και τον Οικουμενικό Πατριάρχη πρόκειται να φιλοξενηθεί γα πρώτη φορά στην Ελλάδα, στη Νέα Μεσήμβρια Θεσσαλονίκης, από 4 έως και 17 Μαϊου 2011 για ιερό προσκύνημα η βυζαντινή θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Μεγαριώτισσας από τη Μεσήμβρια της Ανατολικής Ρωμυλίας.

Η Νέα Μεσήμβρια βρίσκεται 32 χλμ δυτικά της Θεσσαλονικής προς Εδεσσα μετά την Αγχίαλο.

Τετάρτη 4 Μαΐου 2011

"Ἀνάσταση· ἄγγελμα καί παράγγελμα" 
 

 Γλυκόηχο καί καλοδεχούμενο ἀντηχεῖ αὐτήν τήν περίοδο τό Χριστός Ἀνέστη! Αὐτήν  τήν θριαμβευτική ἰαχή εὐφρόσυνα ἐπαναλαμβάνουν οἱ καρδιές καί τά χείλη τῶν πιστῶν ἀπό τήν νύχτα τῆς Ἀναστάσεως μέχρι τήν ἁγία Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου. Δέν εἶναι ἁπλῶς ἡ διακήρυξη τῆς πίστεώς μας. Εἶναι συγχρόνως καί ἡ ὑπενθύμιση καί παιδαγωγία πού προσφέρει ἡ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας σέ μᾶς κι ἐμεῖς οἱ ἴδιοι στόν ἑαυτό μας καί στούς ἀδελφούς. Μία ὑπόμνηση ὅτι κάτι ἀπαιτεῖ ἀπό ἐμᾶς ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας, κάτι μᾶς ἀναθέτει.
 Τό ἄγγελμα τῆς Ἀναστάσεως ἀπό τήν πρώτη στιγμή συνδέεται μέ τό παράγγελμα τῆς ἀναγγελίας της καί σέ ἄλλους. Ἔτσι τό πρόσφερε ὁ "ἀστράπτων ἄγγελος" στίς μυροφόρες (Μθ 28,6-7). Καί ὁ Κύριος, ἀφοῦ διαβεβαίωσε τήν Μαρία Μαγδαληνή γιά τήν ἀναστημένη παρουσία του, τῆς ἀνέθεσε τήν διακονία· "πορεύου δέ πρός τούς ἀδελφούς μου καί εἰπέ αὐτοῖς..." (Ἰω 20,17). Τό ἴδιο ἀπαιτεῖ κι ἀπό τόν κάθε πιστό ὁ Ἰησοῦς Χριστός.
 Λίγοι βέβαια εἶναι ἐκεῖνοι πρός τούς ὁποίους ἀπευθύνεται τό κάλεσμα "πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη..." καί στῶν ὁποίων τήν καρδιά καί τούς ὤμους ἀποθέτει ὁ Κύριος καί ἡ Ἐκκλησία του τήν εὐθύνη γιά τόν εὐαγγελισμό καί τήν σωτηρία τοῦ κόσμου. Ἀλλά δέν ἀπαλλάσσονται ἀπό τήν εὐθύνη τῆς ἱεραποστολῆς καί ὅλοι οἱ ἄλλοι χριστιανοί. Αὐτοί δέν χρειάζεται νά πορευθοῦν σέ ἄλλους τόπους. Θά μηνύσουν τήν Ἀνάσταση γύρω τους, στό σπίτι τους, στή γειτονιά, στό περιβάλλον τους, μέ τούς καινούργιους τρόπους τῆς ἀναστημένης ζωῆς τους.
 Ὁ κάθε πιστός, πού ἔνιωσε ν᾿ ἀγγίζει τήν ψυχή του ἡ Ἀνάσταση καί νά τοῦ ἀλλοιώνει τήν ὕπαρξη μέ τήν προσωπική του μετάνοια -αὐτό εἶναι ἀπαραίτητη προϋπόθεση-, φέρει ἐπάνω του ἀνεξάλειπτη τήν σφραγίδα τῆς Ἀναστάσεως, πού δίνει ἄλλη διάσταση στήν καθημερινή ζωή του. Ἡ δουλειά του, ἡ ἀναστροφή του μέ τούς ἄλλους, ἡ σκέψη καί οἱ ἐπιθυμίες του παίρνουν μιά ἄλλη χροιά, διότι αὐθόρμητα καί ἑκούσια ἔχει θέσει τόν ἑαυτό του στήν διακονία τῆς ἀγάπης. Δέν δηλητηριάζει τήν καρδιά του μέ τό μῖσος, δέν τήν βρωμίζει μέ τήν πονηριά. Δέν βαρυγκωμᾶ στίς θλίψεις οὔτε ἐπαναστατεῖ γιά τίς ἀδικίες. Ἀγωνίζεται ὅμως, σεμνά ἀλλά δυναμικά, γιά νά ἐπικρατήσει τό δίκαιο καί δίνει τήν ζωή του γιά τήν ἀνακούφιση τῶν δυστυχισμένων. Ἀνέχεται. Ὑπομένει. Συμπαθεῖ. Συγχωρεῖ. Ἀγαπᾶ. Ἐλπίζει. Πιστεύει. Τί ἄλλο, στ᾿ ἀλήθεια, χρειάζεται περισσότερο ἡ ἐποχή μας, παρά τόν συνειδητό χριστιανό, πού μέ τήν ἀναστημένη ζωή του καταθέτει δυναμική τήν μαρτυρία του ὅτι ὄντως Χριστός Ἀνέστη;

Στέργιος Ν. Σάκκος