Μέ γιορτινή εὐφροσύνη καί εὔλογο ἐνθουσιασμό σᾶς ἀπευθύνουμε, φίλοι μας ἀναγνῶστες, τόν ἀναστάσιμο χαιρετισμό-ὁμολογία: Χριστός Ἀνέστη! Ὁ θάνατος καί ἡ ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ χρωματίζει καί νοηματίζει ὄχι μόνο τό μήνα πού διανύουμε καί τόν ἑπόμενο, μέχρι τήν Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου καί τήν Πεντηκοστή, ἀλλά καί ὅλο τό χρόνο. Εἶναι τό μέγιστο καί ἐνδοξότατο γεγονός τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀλλά καί τῆς παγκόσμιας ἱστορίας, γεγονός μαρτυρημένο καί βεβαιωμένο ἀπό μυριάδες μάρτυρες.
Ἀσύλληπτη γιά τήν τρέχουσα πραγματικότητα ἡ ἀνάσταση ἀποτελεῖ πράγματι τήν πιό μεγάλη πρόκληση γιά τόν σκεπτόμενο ἄνθρωπο· ὀρθώνει μέσα του πλῆθος τίς ἀμφιβολίες, ἀντιρρήσεις, ἐνστάσεις. Ἀλλά αὐτό δέν ἐνοχλεῖ καθόλου τόν ἀναστημένο Κύριο. Μᾶλλον τόν εὐχαριστεῖ, διότι δέν φοβᾶται οὔτε ἀρνεῖται τήν ἔρευνα. Τό «πίστευε καί μή ἐρεύνα» δέν ἔχει θέση στήν ἐξιστόρηση τῆς ἁγίας Γραφῆς. Ἀντίθετα ὁ Κύριος «χαίρει ἐρευνώμενος», ὅπως ὡραιότατα διαβεβαιώνει ἕνας ἐκκλησιαστικός ὕμνος. ᾿Αρκεῖ αὐτός πού ἐρευνᾶ νά εἶναι εἰλικρινής καί καλοπροαίρετος· νά ἀγαπᾶ καί νά σέβεται τήν ἀλήθεια, ἀδέσμευτος ἀπό ἐμπάθειες καί φανατισμούς.
Οἱ πρῶτοι μάρτυρες τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ἦταν δύσπιστοι, καί πολύ δικαιολογημένα, διότι ποτέ δέν ἔβαλαν στό νοῦ τους ὅτι μπορεῖ νά ἀναστηθεῖ ὁ Διδάσκαλός τους. Δέν τούς συνερίσθηκε γι᾿ αὐτό ὁ Κύριος. Μέ ἄκρα συγκατάβαση τούς βοήθησε νά ξεπεράσουν τά ἐμπόδια καί, ὅταν ἀποδέχθηκαν τήν ἀλήθεια, τούς κατέστησε μέλη τῆς Ἐκκλησίας του. Συγκαταβαίνει καί ἐμφανίζεται π.χ. στόν ἀμφιβάλλοντα Θωμᾶ. Τοῦ προτείνει μάλιστα νά ψηλαφήσει τίς οὐλές στό ἀναστημένο σῶμα του καί φιλικά τόν προτρέπει· «μή γίνου ἄπιστος ἀλλά πιστός» (Ἰω 20, 27)!
Τό πέρασμα ἀπό τήν ἀπιστία στήν πίστη δέν εἶναι θέμα ἀποδείξεων, ἀλλά ἀπόφαση μετανοίας. Καθένας μπορεῖ νά πιστέψει, ἀρκεῖ νά θελήσει νά μετανοήσει. Ὅταν δέν ὑπάρχει ἡ διάθεση μετανοίας καί συμμορφώσεως πρός τό ἐκφρασμένο θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀμέτρητα ἐμπόδια ὀρθώνονται. Μά εἶναι ὅλα ὑποκειμενικά. Πολλά παραδείγματα βρίσκουμε στήν ἁγία Γραφή καί στήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μέχρι σήμερα. Ἐνδεικτικά ἀναφέρω ἕνα: Οἱ φρουροί πού φύλαγαν τόν τάφο τοῦ Κυρίου μαρτυροῦν ὅτι Ἐκεῖνος ἀναστήθηκε· εἶδαν ἄδειο τόν τάφο. Ἀλλά οἱ ἀρχιερεῖς σπεύδουν νά τούς δωροδοκήσουν γιά νά ποῦν ὅτι κάποιοι ἔκλεψαν τό νεκρό σῶμα (βλ. Μθ 28,11-15). Ἄν δέχονταν ὅτι ἀναστήθηκε ὁ Κύριος, θά ἔπρεπε νά μετανοήσουν καί δέν τό ἤθελαν αὐτό...
Τό μήνυμα ἁπλό καί σαφέστατο, τό διατυπώνει λυρικά ὁ ἐκκλησιαστικός ὕμνος: «Κατήφεια παθῶν καί λογισμῶν ἡ ζάλη μακράν ἐξοριζέσθω καί οὕτως ἐξανθήσει τό ἔαρ τό τῆς πίστεως». Γιά νά ἀνθοβολήσει στήν καρδιά μας ἡ ἄνοιξη τῆς πίστεως πρέπει νά διώξουμε μακριά τήν κατήφεια, πού προξενοῦν τά πάθη, καί τή ζάλη τῶν ἀμφιβόλων λογισμῶν. Νά ἀναστηθοῦμε μέσα μας μέ τή μετάνοια. Τότε δέν θά ἐγγίζει τήν ψυχή μας καμία ἀμφιβολία γιά τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ!
(Στέργιος Ν. Σάκκος, ομότιμος καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης)
