Εκοιμήθη ο Μητροπολίτης πρ.Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης σε ηλικία 104 ετών.

Παρακολουθήστε σήμερα Τετάρτη στις 16:30 από τον Τηλεοπτικό σταθμό 4Ε την εξόδιο ακολουθία από τον Μητροπολιτικό ναό του Αγίου Παντελεήμονα Φλώρινας.

Εκοιμήθη ο Μητροπολίτης πρ.Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης
Σε ηλικία 104 ετών

Εκοιμήθη στις 5 τα ξημερώμα- τα της Παρασκευής ο πρώην Μητροπολίτης Φλω-ρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας, Αυγου-στίνος Καντιώτης, σε ηλικία 104 ετών.

Το σκήνωμά του εκτέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα για τρεις μέρες στη Μονή Αυγουστίνου στη Φλώρινα, ενώ η εξόδιος ακολουθία εψάλει τη Δευτέρα, στις 12 το μεσημέρι, στον Μητροπολιτικό ναό του Αγίου Παντελεήμονα.

Ο Μητροπολίτης Αυγουστίνος Καντιώτης γεννήθηκε στις Λεύκες Πάρου το 1907. Αποφοίτησε από τη Θεολογική Σχολή Αθηνών το 1929. Διάκονος χειροτονήθηκε το 1935 και Πρεσβύτερος το 1942.

Υπηρέτησε ως Πρωτοσύγκελος στη Μητρόπολη Αιτωλίας, ως στρατιωτικός ιερέας και ως ιεροκήρυκας στην Αθήνα.

Κατά καιρούς ως μητροπολίτης, ο Καντιώτης πολέμησε το καρναβάλι ως θεσμό και τάχτηκε κατά εκπροσώπων του πολιτισμού. Χαρακτηριστικά, το 1991 αφόρισε το σκηνοθέτη Θόδωρο Αγγελόπουλο με αφορμή την ταινία του «Το Μετέωρο Βήμα του Πελαργού», της οποίας την προβολή προσπάθησε να απαγορεύσει.

Ο Μητροπολίτης νοσηλευόταν στο νοσοκομείο της Φλώρινας περίπου ένα μήνα, μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο.

Αιωνία του η μνήμη.

Τα εννιάμερα της Παναγίας

Με βαθύ αίσθημα κατάνυξης χιλιάδες πιστοί από την ευρύτερη περιοχή της Μηχανιώνας αλλά και από κάθε γωνιά της Ελλάδας θα προσέλθουν την ερχόμενη Κυριακή στο προσκύνημα της εικόνας της Παναγίας Φανερωμένης, γνωστής ως Μηχανιώτισσας, στα εννιάμερα της Θεοτόκου.Στα Εννιάμερα της Παναγιάς χιλιάδες κόσμου συρρέουν στη Χάρη της στη Νέα Μηχανιώνα Θεσσαλονίκης, όπου και η θαυματουργή Εικόνα της Παναγίας Φανερωμένης.Η εικόνα, που, σύμφωνα με μαρτυρίες, είναι θαυματουργή, συνδέεται άρρηκτα με την ιστορία του τόπου, αφού έφτασε στη Ν. Μηχανιώνα μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή «συνταξιδεύοντας» με τους ξεριζωμένους Μηχανιώτες της Κιζικινής Χερσονήσου.Η πρώτη εκκλησία κατασκευάστηκε στη Νέα Μηχανιώνα το 1927 και συμβόλιζε τη σύνδεση με τις πατρογονικές εστίες, δίνοντας και το στοιχείο της ιδιαίτερης θρησκευτικότητας των Μηχανιωτών προσφύγων, αποτελώντας παράλληλα και μια κοινή βάση για τη συγκρότηση της τοπικής κοινωνίας.Οι γιορτές στα εννιάμερα της Παναγίας, με το μεγάλο πανηγύρι, συγκεντρώνουν εδώ και πολλές δεκαετίες πλήθη πιστών, που θεωρούν τόσο σημαντικές τις εκδηλώσεις ώστε τις κατατάσσουν στη σειρά, τόσο σημαντικές όσο οι γιορτές της Παναγίας της Τήνου και της Παναγίας Σουμελά. Οι κάτοικοι πιστεύουν στη θαυματουργή ιδιότητα της Εικόνας και υπάρχουν μαρτυρίες για πιστούς που με τη χάρη Της βρήκαν και πάλι την υγεία τους.Ο σημερινός Ναός της Παναγίας Φανερωμένης με άριστα αρχιτεκτονικά στοιχεία, συγκεντρώνει τον θαυμασμό των επισκεπτών, αρκετοί από τους οποίους έρχονται και από τη Νότιο Ελλάδα και τα νησιά με οργανωμένες εκδρομές. Η πρώτη πλίνθινη κατασκευή αντικαταστάθηκε στη δεκαετία του ΄30, ενώ η εκκλησία με τη σημερινή της μορφή άρχισε να κατασκευάζεται τη δεκαετία του ΄70 και ολοκληρώθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ΄90.Στο πλαίσιο των εκδηλώσεων, το Σάββατο 22 Αυγούστου, στις 18.30 θα τελεστεί αρχιερατικός εσπερινός στον ιερό ναό της Παναγίας Φανερωμένης στη Μηχανιώνα και θα ακολουθήσει στις 22.00 η σεπτή περιφορά της ιερής εικόνας στους δρόμους της πόλης.

Παναγία ἡ Προυσιώτισσα

Ψηλά, στὶς ἐλατόφυτες βουνοκορφὲς τῆς νοτιοδυτικῆς Εὐρυτανίας, καὶ σφηνωμένη ἀνάμεσα σὲ κάθετους γκριζωποὺς βράχους μὲ ἄγρια μεγαλοπρέπεια, προβάλλει ἡ ἱερὰ μονὴ τοῦ Προυσσοῦ.
Εἶναι σταυροπηγιακὸ καὶ ἱστορικὸ μοναστήρι, μὲ μεγαλόπρεπα τριώροφα κτίρια. Ἀνάμεσα τοὺς ὑπάρχει σπήλαιο λαξευμένο, ποὺ φιλοξενεῖ στὸ ἐσωτερικό του τὸν πρῶτο καὶ παλαιὸ ναὸ τῆς μονῆς. Μέσα σ᾿ αὐτὸν φυλάσσεται ἡ θαυματουργὴ εἰκόνα τῆς Παναγίας, ποὺ ἐπονομάζεται Προυσιώτισσα.
Σύμφωνα μὲ τὴν παράδοση, ἡ εἰκόνα αὐτὴ ἦταν τοποθετημένη σ᾿ ἕνα ναὸ τῆς Προύσας. Στὰ χρόνια της εἰκονομαχίας (829) τὴν παρέλαβε κάποιος ἄρχοντας, ποὺ σκόπευε νὰ τὴ μεταφέρει στὴν Ἑλλάδα γιὰ ἀσφάλεια. Ὅταν ὅμως ἔφθασε στὴν Καλλίπολη, ἔχασε τὴν εἰκόνα, ἡ ὁποία κατευθύνθηκε θαυματουργικὰ στὸ σημεῖο ποὺ βρίσκεται σήμερα ἡ μονὴ τοῦ Προύσου. Τὸ γεγονὸς σύντομα διαδόθηκε. Δὲν ἄργησε νὰ φθάσει καὶ στ᾿ αὐτιὰ τοῦ ἄρχοντα ποὺ τὴ μετέφερε. Ἔτρεξε, τὴν ἀναγνώρισε συγκινημένος, ἐκάρη ἐκεῖ μοναχὸς καὶ θεωρεῖται ὁ πρῶτος κτίτωρ τῆς μονῆς.

Αφιέρωμα στην Υπεραγία Θεοτόκο

Παναγία η Νιαμονίτισσα (Χίος)

Η μυροβόλος Χίος, ή «παιπαλόεσσα», κατά τον Όμηρο, για το βραχώδες καί ορεινό έδαφος της, εθεωρείτο από τους αρχαίους «ως μία των Μακάρων νήσων» νια τα φυσικά της πλεονεκτήματα
Αυτή ή ονομασία θα της ταίριαζε μεταφορικά καί για την ευλάβεια των κατοίκων της. Στήν αρχαιότητα ήταν γεμάτη αγάλματα καί ειδωλολατρικούς ναούς. 'Αλλά καί στη χριστιανική εποχή το πλήθος των ιερών ναών της κινεί την περίεγεια κάθε έπισκέπτου. «Ή χιακή κοινωνία, σημειώνει ό Μ. Ίουσηνιάνης το 1606, είναι ευλαβέστατη, ενώ ό κλήρος της πολύ πιο αξιόλογος από άλλων περιοχών». Έχει επίσης να επιδείξει πολλούς αγίους καί πολλά μοναστήρια.
Λίγα χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα του νησιού, στους πρόποδες του Προβάπου όρους, προβάλλει το πιο αξιόλογο μοναστήρι της Χίου, ή παλαίφατη Νέα Μονή. Το πατριαρχικό αυτό σταυροπήνιο, με τα βασιλικά χρυσόβουλα καί τα περίφημα ψηφιδωτά, είναι οχυρωμένο από φυσικά καί τεχνητά τείχη καί πύργους, τμήματα των οποίων σώζονται μέχρι σήμερα.
Οί κτιριακές εργασίες της μονής άρχισαν το 1034 από τους χιώτες ασκητές Νικήτα, Ιωσήφ καί Ιωάννη. Πολύτιμο συμπαραστάτη στην προσπάθεια τους αυτή είχαν τον βυζαντινό αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Θ' τον Μονομάχο.
Στά ιστορικά της μονής είναι διάχυτη ή παράδοση για τη θαυμαστή εύρεση της Παναγίας Νιαμονίτισσας. Αυτή τη θαυματουργή εικόνα ανακάλυψαν μέσα σε πυκνός δάσος οι τρεις κτήτορες, τριγυρισμένη από αδιαπέραστα βάτα καί χαμόκλαδα.
Ή θεία μορφή της Θεοτόκου παριστάνεται σε μία ίδιότυπη καί μοναδική στάση: Κρατά στα χέρια το θείο Βρέφος, αλλά εικονίζεται όρθια, με ανοιχτή τη μητρική αγκαλιά καί τα πόδια σε στάση βηματισμού.
Ή ιερή εικόνα της Νιαμονίτισσας σώζεται συχνά ή ϊδια θαυματουργικά από πυρκαγιές, αλλά καί σώζει από σφαγές, επιδρομές καί λοιπές περιπέτειες, πού δοκίμασε ή Νέα Μονή στην ιστορική διαδρομή της

Αφιέρωμα στην Υπεραγία Θεοτόκο

Η Παναγία η Πορταϊτισσα

Την εποχή της εικονομαχίας στην Κωνσταντινούπολη, οι ασεβείς εικονομάχοι κατέστρεφαν τις εικόνες στους Ναούς και τα σπίτια των Χριστιανών. Μία ευσεβής χήρα, προτίμησε να πετάξει την σημερινή εικόνα της Πορταϊτισσας στην θάλασσα, παρά να την καταστρέψουν οι εικονομάχοι. Έκλαιγε και θρηνούσε δια την απώλεια της αγαπημένης της εικόνας, αλλά η Υπεραγία Θεοτόκος την παρηγόρησε στον ύπνο της λέγοντάς της, ότι την εικόνα της θα την στείλει σ’ ένα τόπο, όπου θα την προσκυνούν εις τους αιώνες πολλές φυλές και γλώσσες.Μετά από αρκετά χρόνια το 1004μχ. η εικόνα εμφανίστηκε μέσα στην θάλασσα μπροστά στην Μονή Ιβήρων στο Άγιο Όρος, να στέκεται όρθια πάνω στα νερά. Οι μοναχοί θαύμασαν για το γεγονός και προσπαθούσαν να βγάλουν την εικόνα από την θάλασσα αλλά μία αόρατος δύναμη τους εμπόδιζε.Λίγο πιο ψηλά από την Μονή ασκήτευε ένας μοναχός με το όνομα Γαβριήλ. Σ’ αυτόν παρουσιάστηκε η Παναγία και του είπε τα εξής:“Θέλω εσύ να έρθεις να παραλάβεις την εικόνα μου από την θάλασσα, διότι εσένα βρίσκω άξιο για να την μεταφέρεις στην Μονή ”. Ο ασκητής υπάκουσε και κατέβηκε να παραλάβει την εικόνα. Όταν μπήκε στην θάλασσα όμως, προς έκπληξη όλων, δεν βούλιαζε αλλά περπατούσε επάνω στα νερά, μέχρι που έβγαλε την εικόνα στην ξηρά. Στο σημείο που ακούμπησε η εικόνα μόλις βγήκε από την θάλασσα, ανέβλυσε αγίασμα, το οποίο υπάρχει μέχρι σήμερα. Ο ασκητής Γαβριήλ μαζί με τον ηγούμενο και τους μοναχούς, μετέφεραν την εικόνα στο καθολικό της Μονής και την εγκατέστησαν σε περίοπτη θέση. Την επόμενη ημέρα όμως δεν την βρήκαν μέσα στην εκκλησία, αλλά πάνω από την πύλη. Αυτό έγινε πολλές φορές ακόμη και οι μοναχοί κατάλαβαν ότι η Παναγία θέλει να μείνει πλησίον της πύλης. Μάλιστα εμφανίστηκε και στον ηγούμενο και του είπε τα εξής: “Εγώ ήρθα εδώ για να σας φυλάω κι όχι να με φυλάτε”. Μετά κι απ’ αυτό, έχτισαν ωραίο παρεκκλήσιο δίπλα στην πύλη της Μονής και η εικόνα εγκαταστάθηκε εκεί, όπου υπάρχει μέχρι σήμερα.Η παράδοση στο Άγιο Όρος λέει, ότι αν φύγει η εικόνα της Πορταϊτισσας, πρέπει να φύγουν και οι μοναχοί από το Άγιο Όρος.

῾Η κοίμησή της

Κορώνα τοῦ καλοκαιριοῦ ὁ Αὔγουστος καί τῆς κορώνας κόσμημα ἀκριβό τῆς Παναγιᾶς μας ἡ γιορτή· μιά μικρή Πασχαλιά, μιά Λαμπρή μέσα στό καλοκαίρι. Τήν γιορτάζει πανηγυρικά ὁ λαός μας μέ τή λαμπρότητα καί τή δόξα πού γιορτάζει τήν ᾿Ανάσταση τοῦ Κυρίου. Καί τοῦτο δέν εἶναι τυχαῖο· μέ τή γιορτή αὐτή περνᾶ στή γλῶσσα τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ ὁ ὅρος κοίμηση γιά τό γεγονός τοῦ θανάτου. ῾Υπάρχει τάχα ἄλλο μήνυμα πιό ποθητό γιά τόν ταλαίπωρο ἄνθρωπο τῆς γῆς, πού ἐνῶ μέ λαχτάρα ζητᾶ νά χαρεῖ καί νά χορτάσει τή ζωή, καθημερινά αἰσθάνεται βαριά ἐπάνω του τή σκιά τοῦ θανάτου;

Τό κράτος βέβαια τοῦ θανάτου τό συνέτριψε ὁ Κύριός μας ᾿Ιησοῦς Χριστός, ὁ νικητής τοῦ θανάτου. Τή νίκη ὅμως αὐτή τήν ζῆ καί τήν χαίρεται ἡ ᾿Εκκλησία ἐφαρμοσμένη στούς ἁγίους της. ῞Ολοι ἐκεῖνοι πού μέ τήν πίστι στόν ᾿Ιησοῦ Χριστό, «μεταβαίνουν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν» ἔχουν μ᾿ αὐτό τό πέρασμα τήν πρώτη δόση τῆς ὁλοκληρωτικῆς καταργήσεως τοῦ θανάτου. ῞Οπως τόν Κύριο καί Θεό τους ἔτσι καί τούς ἴδιους ἀδυνατεῖ νά τούς κρατήσει δεσμίους του ὁ θάνατος. Γι᾿ αὐτό καί οἱ μνῆμες τῶν ἁγίων μας, πού εἶναι ἡ ἐπέτειος τοῦ θανάτου τους, δέν ἔχουν τίποτε τό λυπηρό. ᾿Αντίθετα εἶναι ἡμέρες γιορτῆς.

Ἀλλά τή νίκη τοῦ Χριστοῦ ἐναντίον τοῦ θανάτου τή διαγγέλλει κατ᾿ ἐξοχήν ἡ Κοίμηση ἐκείνης ἡ ὁποία χάρισε στόν Κύριο τή σάρκα τήν ἀνθρώπινη, γιά νά τήν ἀναστήσει αὐτός καί νά τήν ἀφθαρτοποιήσει· ἐκείνης πού εἶναι ἡ ἁγία ἁγίων μείζων, ἡ Παναγία μας. Καί ἔχει αὐτό τή θεολογική του ἐξήγηση. Στήν πίστη τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας μας τό πρόσωπο τῆς Παρθένου Μαρίας εἶναι τό σύμβολο τῆς ᾿Εκκλησίας ὅλης καί τῆς κάθε μιᾶς πιστῆς ψυχῆς. Στήν Θεοτόκο βλέπει ὁ κάθε πιστός τόν ἑαυτό του ὡς μέλος τῆς ᾿Εκκλησίας καί στήν κοίμησή της νιώθει τό δικό του θάνατο ὡς μία κοίμηση, ἕναν ὕπνο μέσα στά χέρια τοῦ Θεοῦ. ῎Ετσι ἀπαλλάσσεται ἀπό τό φόβο τοῦ θανάτου. ᾿Ανανεώνει τήν ἐλπίδα του ὅτι κοιμοῦνται καί θ᾿ ἀναστηθοῦν μιά μέρα ὅλοι οἱ ἀγαπημένοι του νεκροί. Διατρανώνει τήν ὁμολογία τῆς πίστεώς μας «προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν».

Στέργιου Ν. Σάκκου