Αφιέρωμα στην Υπεραγία Θεοτόκο

Παναγία η Νιαμονίτισσα (Χίος)

Η μυροβόλος Χίος, ή «παιπαλόεσσα», κατά τον Όμηρο, για το βραχώδες καί ορεινό έδαφος της, εθεωρείτο από τους αρχαίους «ως μία των Μακάρων νήσων» νια τα φυσικά της πλεονεκτήματα
Αυτή ή ονομασία θα της ταίριαζε μεταφορικά καί για την ευλάβεια των κατοίκων της. Στήν αρχαιότητα ήταν γεμάτη αγάλματα καί ειδωλολατρικούς ναούς. 'Αλλά καί στη χριστιανική εποχή το πλήθος των ιερών ναών της κινεί την περίεγεια κάθε έπισκέπτου. «Ή χιακή κοινωνία, σημειώνει ό Μ. Ίουσηνιάνης το 1606, είναι ευλαβέστατη, ενώ ό κλήρος της πολύ πιο αξιόλογος από άλλων περιοχών». Έχει επίσης να επιδείξει πολλούς αγίους καί πολλά μοναστήρια.
Λίγα χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα του νησιού, στους πρόποδες του Προβάπου όρους, προβάλλει το πιο αξιόλογο μοναστήρι της Χίου, ή παλαίφατη Νέα Μονή. Το πατριαρχικό αυτό σταυροπήνιο, με τα βασιλικά χρυσόβουλα καί τα περίφημα ψηφιδωτά, είναι οχυρωμένο από φυσικά καί τεχνητά τείχη καί πύργους, τμήματα των οποίων σώζονται μέχρι σήμερα.
Οί κτιριακές εργασίες της μονής άρχισαν το 1034 από τους χιώτες ασκητές Νικήτα, Ιωσήφ καί Ιωάννη. Πολύτιμο συμπαραστάτη στην προσπάθεια τους αυτή είχαν τον βυζαντινό αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Θ' τον Μονομάχο.
Στά ιστορικά της μονής είναι διάχυτη ή παράδοση για τη θαυμαστή εύρεση της Παναγίας Νιαμονίτισσας. Αυτή τη θαυματουργή εικόνα ανακάλυψαν μέσα σε πυκνός δάσος οι τρεις κτήτορες, τριγυρισμένη από αδιαπέραστα βάτα καί χαμόκλαδα.
Ή θεία μορφή της Θεοτόκου παριστάνεται σε μία ίδιότυπη καί μοναδική στάση: Κρατά στα χέρια το θείο Βρέφος, αλλά εικονίζεται όρθια, με ανοιχτή τη μητρική αγκαλιά καί τα πόδια σε στάση βηματισμού.
Ή ιερή εικόνα της Νιαμονίτισσας σώζεται συχνά ή ϊδια θαυματουργικά από πυρκαγιές, αλλά καί σώζει από σφαγές, επιδρομές καί λοιπές περιπέτειες, πού δοκίμασε ή Νέα Μονή στην ιστορική διαδρομή της