Ὁδηγός γιά τή φάτνη  Δέν εἶναι τυχαία σύμπτωση. Εἶναι συνδυασμός εὐλογημένος, προγραμματισμένος ἀπό τή θεία Πρόνοια καί πραγματοποιημένος ἀπό τήν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ. Αὐτή θέσπισε λίγες μέρες πρίν ἀπό τά Χριστούγεννα, στίς 20 Δεκεμβρίου, νά τιμοῦμε τή μνήμη τοῦ ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου. Τοποθέτησε τόν ἅγιο ἐκεῖ, στίς παραμονές τῆς μεγάλης γιορτῆς, ὡς ἕνα φῶς ὁδηγητικό, ἕνα πρότυπο καί ὑπόδειγμα, πού ἀποκαλύπτει στόν πιστό τό μυστικό γιά τήν ὑποδοχή τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Κυρίου καί τόν χειραγωγεῖ στήν οὐσιαστική συνάντηση μαζί του.  Τό μυστικό τοῦ ἁγίου Ἰγνατίου εἶναι ἡ φλογερή ἀγάπη του γιά τόν Θεό. Πυρπολεῖται ὅλος ἀπό τήν ἀγάπη αὐτή πραγματώνοντας ἔτσι τή σημασία τοῦ ὀνόματός του: Ἰγνάτιος, ἀπό τή λατινική λέξη ignis, πού σημαίνει φωτιά. Φωτιά καί λάβα ξεχύνεται ἡ ἀγάπη τοῦ ἁγίου Ἰγνατίου μέσα ἀπό τά διάφορα περιστατικά τῆς ζωῆς του καί μάλιστα τά τελευταῖα. Καθώς δέσμιος ὁδηγεῖται ἀπό τήν ἐπισκοπική του ἕδρα, τήν Ἀντιόχεια, στήν πρωτεύουσα Ρώμη, ὅπου πρόκειται νά μαρτυρήσει, σάν ἥλιος πνευματικός ὁλοκληρώνει τήν πορεία του ἀπό τήν ἀνατολή στή δύση. Καταυγάζει τό στερέωμα καί στηρίζει τούς χριστιανούς μέ τό λόγο του καί -περισσότερο- μέ τό ἡρωικό του φρόνημα.  Ὑπέρμετρη, παράφορη ἡ ἀγάπη τοῦ ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ ἐμπνέει μία νοοτροπία ἀλλιώτικη, ὑπερκόσμια καί σχεδόν ἀκατανόητη γιά τά δεδομένα αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Ἡ ἄνεση γίνεται γι᾿ αὐτόν φορτίο ἀνυπόφορο, ἐνῶ ἡ ταλαιπωρία καί ἡ κακοπάθεια ἀναπαύουν τήν ψυχή του, διότι αὐτά τόν καθιστοῦν κοινωνό τῶν παθημάτων τοῦ Κυρίου. Ἡ γλυκύτητα αὐτῆς τῆς ζωῆς ὠχριᾶ μπρός στήν ἕλξη τοῦ μαρτυρίου, πού θά τόν φέρει κοντά στόν ἀγαπώμενο Ἰησοῦ Χριστό, ὁ ὁποῖος ἔπαθε γιά τή δική μας σωτηρία. Ἱκετεύει τούς χριστιανούς τῆς Ρώμης νά μή μεσολαβήσουν καί τοῦ στερήσουν τή δυνατότητα νά μαρτυρήσει γιά τόν Κύριο. Συγκλονίζεσαι διαβάζοντας τήν τελευταία ἐπιθυμία του στήν ἐπιστολή του πρός τούς Ρωμαίους· «κάνετε λιτανεία στόν Χριστό νά μ᾿ ἀξιώσει νά προσφερθῶ ὡς θυσία σ᾿ αὐτόν...». «Εἶμαι σιτάρι τοῦ Θεοῦ καί θ᾿ ἀλεσθῶ στά δόντια τῶν θηρίων, γιά νά γίνω καθαρό ψωμί τοῦ Χριστοῦ.»!  Τό μήνυμα τοῦ ἁγίου Ἰγνατίου, πειστικό καί ἀναλλοίωτο ἐδῶ καί δύο περίπου χιλιετίες (στό 113 μ.Χ. τοποθετεῖται τό μαρτύριό του), ἐκπέμπεται καί σέ μᾶς ὅλους τούς χριστιανούς τῶν ἡμερῶν μας: ἡ ζηλωτική ἀγάπη, ἡ ἀφοσιωμένη μαθητεία στόν Χριστό καί ἡ μυστηριακή ἐμπειρία μέσα στήν Ἐκκλησία του, εἶναι αὐτά πού ἑνώνουν τή γήινη καρδιά μας μέ τή θεϊκή καρδιά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Μᾶς ἐμπνέουν τό φρόνημα τοῦ Χριστοῦ.  Κι εἶναι τό φρόνημα τοῦ Χριστοῦ πνευματικό, ἀλλιώτικο ἀπό τοῦ κόσμου. Εἶναι φρόνημα θυσίας καί προσφορᾶς γιά τό καλό τοῦ ἄλλου. Ἡρωισμός μέσα στά κοινά καί τετριμμένα τῆς καθημερινότητας. Διότι ὁ πιστός τά ἀνάγει ὅλα στή σχέση του μέ τόν Θεό καί μέ βάση ἐκείνη ἐνεργεῖ. Ἔτσι ἡ ἀνθρώπινη καρδιά γίνεται φάτνη καί κατάλυμα ἀντάξιο τοῦ Θεοῦ.    Στέργιος Ν. Σάκκος